Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
Προχωρημένο το Αυγουστιάτικο εκείνο πρωινό του’ 59. Ο γέρο-Πρόεδρος του χωριού, καθισμένος κάτω από τη βαθύσκιωτη κρεβατίνα του, απολάμβανε τον μυρωδάτο καφέ που μόλις του είχε ετοιμάσει η κυρά του, παρατηρώντας τα δαχτυλίδια του καπνού που έφευγαν από την πίπα του και στράλιαζαν και διαλύονταν στα ώριμα τσαμπιά από σταφύλια που γιόμιζαν τις κληματίδες και κρέμονταν. Χάρμα οφθαλμών στη θέασή τους, που έκαναν τον Πρόεδρο να μουρμουρίσει:
«Καλή σοδειά θα’ χουμε φέτος…Δόξα σοι ο Θεός!»
Πιο πέρα στην αυλή, τα δυο μικρότερα αγόρια του ήταν σκυμμένα πάνω σε δυο βιβλία και κάτι διάβαζαν. Μειδίασε ο πατέρας. Τούτα τα δυο του αγόρια ήταν ιδιαίτερα μελετηρά και άριστοι μαθητές. Η ικανοποίηση του γονιού!
…Αίφνης, την ηρεμία της αυλής “έσπασε” το τρεχαλητό κάποιου που σίμωνε στο σπίτι. Ευθύς αμέσως, έκανε την εμφάνισή του στην αυλόθυρα ο Μάρκος, ένας μικρός μαθητής. Το προσωπάκι του ήταν ολοκόκκινο, τα ματάκια του γουρλωμένα με αποτυπωμένο τον τρόμο εντός. Από τα μαγουλάκια του, αυλάκια ο ιδρώτας.
Ο Πρόεδρος, τινάχτηκε όρθιος:
«`Ιντα’ παθες παιδί μου;» ρώτησε ανήσυχος τον μικρό.
«Θείο…έλα!…»
«Πού να’ ρθω μωρέ; Πού;»
«Στα πηγάδια, θείο…στα πηγάδια!…»
«Γιάντα μωρέ παιδί μου; Πνίγηκε κανείς;»
«`Οϊ θείο…όϊ…αλλά…στα πηγάδια…»
«`Ιντα γίνηκε μωρέ στα πηγάδια;» ρώτησε ο Πρόεδρος εμφανώς ανήσυχος και άλλο τόσο εκνευρισμένος.
«…στα πηγάδια, είναι ένα μουλάρι με…κέρατα!» ολοκλήρωσε κάθιδρος ο μικρός.
«Μουλάρι με κέρατα; Έρχομαι παιδί μου…Πάμε!»
Τα δυο αγόρια του Προέδρου έκλεισαν τα βιβλία τους και πήραν στο κατόπι τον πατέρα που ακολουθούσε με ταχύ βηματισμό τον τρομαγμένο Μάρκο, που έτρεχε κατά τα πηγάδια. Στο μυαλό τους, προσπαθούσαν να μορφοποιήσουν μια αιτιολογημένη εικόνα για το κερασφόρο μουλάρι που εμφανίσθηκε αίφνης στο χωριό τους. Δεν κατέληγαν πουθενά, και αρκέστηκαν στην πορεία κατά τα πηγάδια.
Σε λίγα λεπτά έφτασαν και μαρμάρωσαν, στη θέα ενός… μοσχαριού που βοσκούσε ήρεμα την πλούσια χλόη στο χείλος ενός πηγαδιού.
Ο Μάρκος, στράφηκε στον Πρόεδρο, που είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια, χτυπώντας τους μηρούς του με τα χέρια του.
«Να το θείο!…» ψέλλισε, με το δείκτη του τρεμάμενου δεξιού χεριού τεντωμένο κατά την πλευρά του ήσυχου ζώου.
«Μουσκάρι (1) είναι μωρέ…βούϊ! (2)» του εξήγησε γελώντας πάντα ο Πρόεδρος.
«Αα!…» άφησε ένα επιφώνημα ανακούφισης ο Μάρκος, που τον ακολούθησαν με το ίδιο επιφώνημα και τα αγόρια του Προέδρου. Και είχαν δίκιο καθώς, ούτε ο Μάρκος ούτε τα δυο αγόρια δεν είχαν δει άλλη φορά μοσχάρι, αφού στο βοσκοχώρι τους δεν είχαν βοοειδή. Το Ησιόδειο άροτρο στα λιγοστά επίπεδα χωράφια του χωριού, το τραβούσε στο όργωμα κάποιο μουλάρι ή και γαϊδουράκι.
Στα διπλανά χωριά πάντως, διατηρούσαν βοοειδή στις αγροτικές ενασχολήσεις τους. Από κάποιο από τούτα τα χωριά είχε προφανώς εξοκείλει και είχε φτάσει στα μέρη τους το μοσχάρι, και ο Πρόεδρος φρόντισε τις επόμενες μέρες για την επιστροφή του στον ιδιοκτήτη του….
…Πέρασαν χρόνια…Οι ασπρομάλληδες πλέον Γιάννης και Μάρκος, ακόμα γελάνε στις συζητήσεις τους, σαν ανιστορούνται εκείνο το τέρας, το μουλάρι δηλαδή …με τα κέρατα, που συνάντησε στην πρώτη νιότη του ο Μάρκος…
Παραπομπές ντοπιολαλιάς:
1 Μουσκάρι = μοσχάρι
2 Βούϊ = βόδι
