θα το ξανακάνουν.. με τη δραχμή;;
ΣΠΥΡΟΣ Θ. ΖΟΥΡΙΔΑΚΗΣ
Κατά τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, αρκετές μελέτες έχουν εμφανιστεί στη σχετική βιβλιογραφία, μεταξύ των οποίων και του κ. Μανιάτη, οι οποίες προσπαθούν να εκτιμήσουν το καθαρό όφελος που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι όταν από τις κρατικές δαπάνες, που απευθύνονται σε αυτούς αφαιρεθούν οι φόροι που καταβλήθηκαν. Είναι η εργατική τάξη υπεύθυνη για τα δημόσια ελλείμματα και τα συσσωρευμένα χρέη στην Ελλάδα; Με άλλα λόγια το ισοζύγιο των δημόσιων δαπανών που απευθύνονται στους μισθωτούς εργαζόμενους και της φορολογίας του εργατικού εισοδήματος, είναι θετικό ή αρνητικό για το καθαρό εισόδημα και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων; Με την αφαίρεση των φόρων της εργατικής τάξης από τα οφέλη της εργατικής τάξης που προέρχονται από τις δημόσιες δαπάνες υπολογίζουμε τον καθαρό κοινωνικό μισθό που αφορά την εργατική τάξη για την πρόσφατη περίοδο, 1995-2008. Ο λόγος του καθαρού κοινωνικού μισθού είναι ο καθαρός κοινωνικός μισθός ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος και εκφράζει τη σημασία της καθαρής θετικής ή αρνητικής δημοσιονομικής θέσης της εργατικής τάξης για το συνολικό οικονομικό σύστημα. Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι ο καθαρός κοινωνικός μισθός είναι συστηματικά αρνητικός –κατά μέσο όρο 6,5% του ΑΕΠ- για τα έτη που εξετάστηκαν (1995-2008) υποδηλώνοντας ότι η δημοσιονομική κρίση της χώρας κάθε άλλο παρά οφείλεται στην επιδότηση του εισοδήματος των εργαζομένων.
Τα αποτελέσματα της εκτίμησης του καθαρού κοινωνικού μισθού ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα, η καθαρή επίδραση του κράτους στο εισόδημα και το βιοτικό επίπεδο της μισθωτής εργασίας στην Ελλάδα ήταν συστηματικά αρνητική για όλα τα έτη της περιόδου. Η μέση τιμή του λόγου του καθαρού κοινωνικού μισθού για την περίοδο των δεκατεσσάρων ετών ήταν -6.5% του ΑΕΠ ενώ η διαχρονική τάση του ήταν θετική. Επιπλέον, κατά το πρώτο μέρος της περιόδου (1995-2002) η μέση τιμή του λόγου ήταν -7.4%, ενώ για το υπόλοιπο της περιόδου (2003-2008) ήταν -5.3% με ανοδική τάση. Τα αποτελέσματα αυτά για τον λόγο του καθαρού κοινωνικού μισθού προκύπτουν καθώς το μερίδιο των μισθών μειώνεται, οι φόροι της εργατικής τάξης μειώνονται ή επιβραδύνονται, τα οφέλη από τις δημόσιες δαπάνες αυξάνονται και ο λόγος καθαρού κοινωνικού μισθού αυξάνεται. Είναι τελικά σαφές από την ανάλυση της αναδιανεμητικής λειτουργίας του κράτους, ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη για τις δημοσιονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα.
Οι κοινωνικές παροχές και οι συντάξεις των μισθωτών εργαζομένων χρηματοδοτούνται εξ ολοκλήρου από τους φόρους τους, ενώ παράλληλα επιδοτούν τις διάφορες κρατικές λειτουργίες που είτε ωφελούν άμεσα το κεφάλαιο είτε αποσκοπούν στη δημιουργία των υλικών και ιδεολογικών όρων για την απρόσκοπτη αναπαραγωγή του συστήματος. Η επιδότηση αυτή του κράτους από τους μισθωτούς εργαζόμενους είναι της τάξης του 6.5% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο, που καθόλου συμπτωματικά, είναι σχεδόν ίση με τις πληρωμές για τόκους του δημοσίου χρέους για την ίδια περίοδο (6.6% του ΑΕΠ). Μπορεί το δημόσιο έλλειμμα των τελευταίων χρόνων να οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην πληρωμή των τόκων του δημοσίου χρέους, αλλά το πρωτογενές ισοζύγιο δαπανών και εσόδων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην καθαρή φορολόγηση και συνεισφορά των μισθωτών.
Είναι προφανές ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση προέρχονταν από την εργατική τάξη και ήθελε να εκφράσει τα συμφέροντα της θα είχε σαν πρώτο της μέλημα τη μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους. Στην πράξη βέβαια, με αφορμή τη δημοσιονομική κρίση παρατηρούμε την ακόμη μεγαλύτερη επιβάρυνση των μισθωτών εργαζομένων και συνταξιούχων, την αισθητή χειροτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου και τη διάλυση ακόμη και αυτού του ημιτελούς και αναποτελεσματικού κράτους πρόνοιας στην Ελλάδα.
Οι διαφορές στις δαπάνες για υγεία και εκπαίδευση είναι αρκετά έντονες, ενώ οι δαπάνες για κοινωνική ασφάλιση και προστασία που ήταν χαμηλότερες στην Ελλάδα περίπου τέσσερις έως πέντε ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, φαίνεται να έχουν κλείσει το χάσμα στα τελευταία έτη της περιόδου ακόμη και ξεπερνώντας την ΕΕ-15 κατά μέσο όρο.
Το ελληνικό κράτος δαπανά για μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων το ίδιο ποσοστό του ΑΕΠ που δαπανούν οι χώρες της ΕΕ-15, ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Τα επιχειρήματα για πολυάριθμο ή δαπανηρό δημόσιο τομέα, αιτία των δημοσίων ελλειμμάτων, τουλάχιστον όσον αφορά τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων δεν ευσταθούν. Στους παραδοσιακούς τομείς δραστηριοτήτων του κράτους πρόνοιας και συγκεκριμένα στην υγεία, στην εκπαίδευση και τις δαπάνες κοινωνικής ασφάλισης και προστασίας, η Ελλάδα υστερεί σοβαρά σε σχέση με τις δαπάνες της ΕΕ-15.
Στην πλευρά των δαπανών, οι δραστηριότητες που συνδέονται με την κρατική γραφειοκρατία, την καταστολή, τις στρατιωτικές δαπάνες, είναι όπου το ελληνικό κράτος ξοδεύει πολύ περισσότερο από ό, τι κατά μέσο όρο οι χώρες της ΕΕ-15. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με τις υπερβολικά υψηλές δαπάνες για τόκους επί του συσσωρευμένου χρέος (6,6% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο σε σύγκριση με το 3,6% για την ΕΕ-15) φωτίζει μια άλλη πτυχή του ελληνικού κράτους πρόνοιας, δηλαδή το σχετικά χαμηλό ποσοστό των πραγματικών κοινωνικών δαπανών σε σχέση στο σύνολο των κρατικών δαπανών.
Συμπερασματικά η πτώση των μισθών σε επίπεδα τριτοκοσμικά δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα, ούτε η υπέρμετρη φορολόγηση.
Το πρόβλημα δεν γεννήθηκε από τον Δημόσιο Υπάλληλο, ούτε φυσικά από την Εργατική τάξη.
Σήμερα, υπάρχουν φωνές που προτείνουν ή προσπαθούν να επιβάλλουν μιάν άρνηση αποπληρωμής του ελληνικού χρέους, που περιέχει και τα λεγόμενα «κλεμμένα», αυτά που επί χρόνια ακούγαμε ή διαβάζαμε στον Τύπο. Δήμοι που κατέληξαν να έχουν ελλείμματα εκατομμυρίων ευρώ. Εργολάβοι που συναλλασσόμενοι με το Ελληνικό Δημόσιο προσπάθησαν ή κατάφεραν να πλουτίσουν με παράδοξο ή ανορθόδοξο τρόπο. Πολιτικά πρόσωπα ή τέλοσπαντων Δημόσια πρόσωπα που καταχράστηκαν ή κατασπατάλησαν το Δημόσιο Χρήμα κλπ. θεωρώντας το Δημόσιο ως Μέσο Πλουτισμού και μάλιστα γρήγορου.
Εάν προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε διαγραφή του Χρέους μας, χωρίς να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε αυτούς που μας έφεραν εδώ, αυτούς που έχουν μερίδιο ευθύνης για την υπερχρέωση της Ελλάδας, θα είναι σαν να αγιάζουμε την «κλοπή», σαν να αγιάζουμε π.χ όλους αυτούς τους Δημάρχους, τους κακοδιαχειριστές, τους λιγότερους των περιστάσεων, και όλους αυτούς τους «διαπλεκόμενους» που διαβάζαμε, που ακούγαμε…
Αυτοί, θα συνεχίσουν να έχουν αυτό τον ανορθόδοξα αποκτημένο πλούτο, ο οποίος μελλοντικά θα είναι και εις βάρος της υγιούς και σωστής επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας, ακόμα και της νεογέννητης στις νέες συνθήκες..
Αλλά θαρρώ ότι θα μας κάνει και «συνένοχους».. Και να ξέρετε, θα επαναληφθεί, θα το ξανακάνουν. Με τη δραχμή. Αν και «αυτοί» πραγματικά θα ήταν Ευτυχισμένοι εάν γυρνούσαμε στην δραχμή. Ίσως και να έκαναν το πάν για να γυρίσουμε σ΄ αυτήν…
Υπάρχουν κι αυτοί που έχουν επενδύσει ή επενδύουν στην πτώχευση της Χώρας και στην επιστροφή στην δραχμή, και σε μια τέτοια περίπτωση, θα λάβουν σοβαρές οικονομικές αποδόσεις.
Είναι καλό, αυτά, να τα ξέρουμε όλοι μας πρίν ακόμα μιλήσουμε για οποιαδήποτε διαγραφή χρέους ή επιστροφή στην δραχμή.
