Πολιτική ωρίμανση ή μη αυτοδυναμία;

Πολλά βήματα πρέπει να γίνουν ακόμη μέχρι να υπάρξει αλλαγή στο πολιτικό πεδίο. Η έλλειψη αυτοδυναμίας θα μπορούσε να δώσει την ευκαιρία και σε άλλες δυνάμεις να εισέλθουν δυναμικά στο πολιτικό πεδίο. Μπορεί να αποτελέσει λύση από το αδιέξοδο μια ενδεχόμενη κυβέρνηση συνασπισμού; Ποιες πιθανότητες υπάρχουν σε μια άκρως πολωτική από τα μεγάλα κυρίως κόμματα ατμόσφαιρα;Του Φίλιππου Ζάχαρη Τι χρειάζεται ετούτος ο τόπος; Μα φυσικά κάποτε να πέσουν οι τόνοι και τα προγράμματα των κομμάτων να τεθούν σε εφαρμογή, ώστε να τύχουν της όποιας θετικής ή αρνητικής αντιμετώπισης από την μεριά του κόσμου. Ή ίσως μια βαθιά τομή που θα σημάνει και πιθανή απαγκίστρωση από την αυτοδυναμία; Ένας κόσμος που έχει κουραστεί από τις ανούσιες αντιπαραθέσεις και την σπάταλη αντιπαραβολή στοιχείων χωρίς στόχο και σκοπό στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Η 73η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης αποτέλεσε για μια ακόμη φορά το πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης. Στο μεσοδιάστημα, είχαμε και την παραίτηση Βουλγαράκη από την θέση του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, δηλώνοντας «αδυναμία αντοχής από τις επιθέσεις σε βάρος του», και ταυτόχρονα πίστη πως «η προσπάθεια σπίλωσης σε βάρος του θα καταρρεύσει».Η μονή Βατοπεδίου πάντως… καλά κρατεί και καινούργια στοιχεία βλέπουν το φως της δημοσιότητας για την εμπλοκή και άλλων πολιτικών προσώπων στις ανταλλαγές και την διαχείριση των εκτάσεων από την Μονή. Η επίσημη Πολιτεία όχι απλά αποδεικνύεται ανίκανη να διαχειριστεί την όλη ιστορία αλλά παρακολουθεί, θα έλεγε κανείς μουδιασμένη τις εξελίξεις. Από την άλλη πλευρά, ο Γιώργος Παπανδρέου αναφορικά με την δυσαρέσκεια των πολιτών απέναντι στην πολιτική, απαντά λακωνικά, λέγοντας πως είναι πολύ λογικό, που απογοητεύτηκε ο Ελληνικός λαός. «Γι’ αυτό» καταλήγει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, «η δική μας ευθύνη είναι διπλή.Δεν είναι απλώς να έχουμε ένα καλό σχέδιο, το οποίο έχουμε, αλλά να λάβουμε μέτρα ώστε να ανακουφίσουμε τα μεσαία και τα χαμηλότερα στρώματα, για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα αποτελεσματικό κοινωνικό σύστημα, για να μπορεί να υπάρχει σωστή υγεία, παιδεία, πρόνοια, ποιότητα ζωής, για να βάλουμε τη χώρα μας πάλι σε μια τροχιά ανάπτυξης.» Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, παρά τις όποια φιλοδοξία του για την διακυβέρνηση της χώρας, λησμονά όμως ότι η δυσαρέσκεια των πολιτών απέναντι στην πολιτική δεν ισχύει μόνο τα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από την Ν.Δ αλλά και παλαιότερα. Βέβαια αυτό δεν απαλλάσσει την Ν.Δ ως κυβέρνηση από τις όποιες ευθύνες και σφάλματα στην διαχείριση της εξουσίας. Τουναντίον, ένεκα των αλλεπάλληλων σοβαρών περιστατικών, είναι υπόλογη για την δημιουργία πολωτικού κλίματος στην κοινωνία. Και όχι μόνο αυτό αλλά το πιο σημαντικό: βλέποντας ο πολίτης πως παντού υπάρχει αδιαφάνεια και σκανδαλολογία, παίρνει το κακό παράδειγμα και προβαίνει συχνά σε έκνομες ενέργειες, πιστεύοντας πως θα τελεί εσαεί, όπως οι πολιτικοί, σε ατιμωρησία.Τι χρειάζεται ετούτος ο τόπος, εκτός από μια σοβαρά λειτουργούσα διακομματική επιτροπή που θα ελέγχει τις ατασθαλίες και θα παραπέμπει τους υπαιτίους κατόπιν άρσης της βουλευτικής ασυλίας, σε δίκη; Ποιο καλό παράδειγμα δεν θα έδινε η εκάστοτε λόγω ευθιξίας παραίτηση του κάθε υπουργού και όχι η κατ΄εντολήν αποχώρηση από την κυβέρνηση;Η παραίτηση Βουλγαράκη δεν ανήκει σε όλα αυτά. Εδώ είχαμε να κάνουμε απλά με εμπλοκή πολλών ονομάτων από το συγγενικό περιβάλλον του πρώην υπουργού, που θα καθιστούσε αδύνατη την παραμονή του στην υπουργική θέση. Κάτι που δεν θα συνέφερε ούτε τον ίδιο πρωθυπουργό αλλά και την Ν.Δ ως κόμμα. Και επειδή οι δημοσκοπήσεις και τα γκάλοπ αποκαλύπτουν πως το ΠΑΣΟΚ πλησιάζει απειλητικά, οι επόμενες κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα γίνονται πιο προσεκτικές. Το ερώτημα όμως παραμένει αμείλικτο: Τι χρειάζεται ετούτος ο τόπος;Σε καμία περίπτωση πάντως γενικόλογες ρήσεις του τύπου «Η Ελλάδα χρεοκοπεί, οι Έλληνες φτωχαίνουν και οι υπουργοί πλουτίζουν», φράση που υπογράμμισε επανειλημμένως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στην ομιλία του στην Δ.Ε.Θ. Όχι ότι δεν ισχύει αυτό, απλά προέχει πάντα η σοβαρή πρόταση για να πάψει να συμβαίνει.Πολύ δε περισσότερο φράσεις και ρήσεις δια στόματος πρωθυπουργού, του τύπου «έχουμε πλήρη επίγνωση των δυσκολιών. Ακούμε τους πολίτες και κατανοούμε πώς νοιώθουν. Έχουμε χρέος να στηρίξουμε εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, αλλά και να διατηρήσουμε την αναπτυξιακή ορμή που πετύχαμε. Ξέρουμε πού είμαστε και ποιες είναι οι δυσκολίες.Ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε, αλλά και πώς να πάμε!» Αν αυτό δεν αποτελεί ευθεία πρόκληση προς αυτούς που θα υποφέρουν από τα νέα φορολογικά μέτρα, αν αυτό το χαρακτηριστικό «έχουμε επίγνωση των δυσκολιών» δεν δημιουργεί σύγχυση στο μυαλό του μεροκαματιάρη, τότε τι άλλο θα μπορούσε να ειπωθεί που θα ενέπλεκε περισσότερο τη σκέψη ενός απλού πολίτη; Το γεγονός ότι οι κυβερνώντες γνωρίζουν τι θα συμβεί και σε ποιους, δεν αντιπαραβάλλεται ούτε αντισταθμίζεται απλά με το αποτυχημένο «θα στηρίξουμε εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη». Το να γνωρίζεις το πρόβλημα, να ξέρεις όταν εφαρμόζεις πολιτικές τι θα συμβεί, και παράλληλα να ισχυρίζεσαι ότι έτσι βοηθάς τους αδύναμους, αποτελεί επιεικώς ατόπημα.Ετούτος ο τόπος αυτό που χρειάζεται είναι το λιγότερο μια αναβάθμιση στον πολιτικό λόγο. Χρειάζεται μια άλλη νοοτροπία, μακριά από τις κακές πρακτικές του παρελθόντος. Ίσως η αυτοδυναμία να είναι και το καρκίνωμα αυτού του τόπου, η αιτία της μεγάλης πόλωσης μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κυρίως κομμάτων και αδυναμίας άσκησης σαφούς και ορθού πολιτικού λόγου. Ο έλεγχος της εξουσίας που ασκεί ένα μόνο κόμμα είναι σαφώς πιο δύσκολος, όταν τα κομματικά του στελέχη έχουν απλωθεί σε όλες τις θέσεις – κλειδιά.Μια λύση θα ήταν μια κυβέρνηση συνασπισμού των δημοκρατικών δυνάμεων, που θα συμπεριελάμβανε μικρά επίσης κόμματα εντός της. Η είσοδος, για παράδειγμα, των Οικολόγων – Πράσινων στη Βουλή (οι δημοσκοπήσεις ήδη τους ανεβάζουν σημαντικά) και η εκπροσώπησή τους σε μια ενδεχόμενη μελλοντική κυβέρνηση συνασπισμού θα ήταν μια απόδειξη ότι και άλλα κομμάτια – πιο δυναμικά – της κοινωνίας θα εκπροσωπούνταν στο Κοινοβούλιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης, θα έπρεπε και αυτός να δοκιμαστεί σε κυβερνητικό επίπεδο. Ίσως στην υποθετική περίπτωση της κυβέρνησης συνασπισμού έπεφταν οι τόνοι και τα πράγματα έμπαιναν στη θέση τους. Ίσως να γνωρίζαμε για πρώτη φορά ένα άλλο πολιτικό σκηνικό, μακριά από τις συνηθισμένες ως τώρα πρακτικές.Η κατάληξη αυτή όμως απαιτεί πολιτική ωρίμανση αλλά προπαντός μη αυτοδυναμία στις επερχόμενες εκλογές. Τοιουτοτρόπως, ένα βήμα προ τα εμπρός από το εκλογικό σώμα που αρνούμενο να υποταχθεί στις συνήθεις μονοκομματικές πρακτικές, θα επιλέξει να δοκιμάσει και άλλους κομματικούς σχηματισμούς στο πολιτικό πεδίο. Και αν και αυτοί αποτύχουν, θα αναζητήσει καινούργιους με διαφορετικά οράματα. Εξάλλου αυτή την ανανέωση την έχει ανάγκη η πολιτική στο σύνολό της αλλά την χρειάζεται επιτακτικά και ο τόπος. Αυτή είναι και η έννοια της Δημοκρατίας, να υπάρχει πολιτική εκπροσώπηση που θα ικανοποιεί ως επί το πλείστον τα περισσότερα τμήματα της κοινωνίας.