ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Ο φίλος μου ήταν εκεί, κι εγώ να ‘μαι εδώ και δεν μπορούμε να πούμε δύο λέξεις. Μας εμποδίζουν οι θέσεις μας.
{ «ΑΣΣΟΣ ΣΚΕΤΟΣ» Αντώνης Λιοδάκης}
Οι περισσότεροι από τους υποψηφίους Δημάρχους, και συμβούλους, όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο, αλλά πανελλαδικά, επικαλούνται την ανεξαρτησία τους από τα κόμματα , κι ότι δεν είναι φερέφωνα των κομμάτων.
Εκτός των άλλων υπερβολικών λόγων, ιλουστρασιόν διαφημίσεων, φουσκωμένων βιογραφικών, και τηλεοπτικών σποτς, όπου,{ θα μπορούσαν τα έξοδα αυτά, να χορηγηθούν σε φιλόπτωχα συσσίτια, και σε ιδρύματα, τα οποία φιλοξενούν ΑΜΕΑ} κάθε φορά που γίνονται εκλογές, όλοι σχεδόν οι συνδυασμοί υπόσχονται στους πολίτες, πράγματα που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν, ακολουθώντας κατά πόδας την πεπατημένη τακτική των κομμάτων, τα οποία άλλα λένε και άλλα κάνουν υποτιμώντας την νοημοσύνη των πολιτών. «Δεν είμαστε πολιτικοί αλλά πολίτες»¨ λένε. Με κάθε τρόπο οι υποψήφιοι δημοτικοί άρχοντες -οι περισσότεροι εξ αυτών, προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν, από τα κόμματα τους , εκτός από το Κ.Κ.Ε το οποίο ακολουθεί μια συγκεκριμένη πολιτική ,και παίζει ξεκάθαρο πολιτικό παιχνίδι, {είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς μαζί του}.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι υποψήφιοι, δεν λένε την αλήθεια στους δημότες, αποφεύγοντας να ταυτισθούν, με τα κόμματα ,διότι τα κόμματα και κυρίως τα κόμματα εξουσίας, είναι φθαρμένα προϊόντα, ο κόσμος έχει κουραστεί από τον τρόπο του πολιτεύεσθαι, εκ μέρους τους, διότι έχουν αλωθεί από επαγγελματίες πολιτικούς, και έχουν οδηγήσει την χώρα στην άβυσσο του δημόσιου χρέους και στο επαχθές μνημόνιο. Οι επαγγελματίες πολιτικοί, έχουν αποστασιοποιηθεί από την κοινωνία, και τα προβλήματα της, και εργάζονται για ίδιον όφελος, εξασφαλίζοντας άπειρα προνόμια από τον κρατικό κορβανά.
Η σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία έχει καθιερωθεί στον δυτικό κόσμο μετά την Αστική Γαλλική επανάσταση του 1789, στηρίζεται στην αντιπροσωπευτικότητα των πολιτών, μέσω των εκπροσώπων τους βουλευτών. Αυτό το πολίτευμα διαθέτουμε από τότε ,και είναι το μόνο δημοκρατικό που έχουμε με όλες τις ατέλειες και τις καταστρατηγήσεις του, από τα πολιτικά συστήματα διότι, οι άλλες προσπάθειες είτε για αυταρχικά καθεστώτα, μονοπρόσωπων δικτατοριών, είτε για σοσιαλιστικά συστήματα, με μοναδικό εκπρόσωπο ένα κόμμα κατέρρευσαν .
Μέχρι να βρούμε με τι θα το αντικαταστήσουμε με αυτό θα πορευτούμε. Εκείνο που έχει σημασία είναι να λειτουργούν οι θεσμοί, να υπάρχει συμμετοχή των πολιτών στα κοινά , να υπάρχει διαφάνεια, και δημόσιος έλεγχος.
Η αποστασιοποίηση των πολιτών από τα κοινά, και η συμμετοχή τους κάθε τέσσερα χρόνια δια της καθολικής ψηφοφορίας, αφήνει ανεξέλεγκτο το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα εξουσίας να λειτουργούν αδιαφανώς , και κλεπτοκρατικά. Ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης, το κοινοβουλευτικό σύστημα το ονόμασε «φιλελεύθερη ολιγαρχία» διότι κυβερνά τον τόπο μια πολιτική ελίτ. Ο Περικλής στην εποχή της άμεσης αρχαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας, στον επιτάφιο λόγο του έλεγε ¨»Μόνοι γαρ τον τε μηδέν μετέχοντα ουχ απράγμονα αλλά αχρείον νομίζομεν» «Γιατί μόνο εμείς θεωρούμε όχι φιλήσυχο αλλά άχρηστο, αυτόν που δεν παίρνει καθόλου μέρος στα κοινά».
