Του Μανώλη Καπετανάκη*
Στο χάραμα της τελευταίας δεκαετίας της προηγούμενης χιλιετίας όλη η ανθρωπότητα και μαζί οι Αφγανοί, Ιρακινοί, Γιουγκοσλάβοι, Ουκρανοί, Σύριοι, Λίβυοι και Έλληνες παρακολουθούσαν με αμηχανία απορημένοι, ανυποψίαστοι και σχετικά ήρεμοι το ιστορικό ορόσημο της διάλυσης της κατά Ρήγκαν σοβιετικής αυτοκρατορίας του κακού. Το πλήρωμα του χρόνου επέβαλλε την πλήρη μεταμόρφωση του εδώ και χρόνια ψευδεπίγραφου σοσιαλισμού στο αυθεντικό και αποκρουστικό πρόσωπο. Εξασφαλίζοντας τοιουτοτρόπως και τύποις πλέον την ολοσχερή επικράτηση και πλανητική μονοκαθεδρία του «επιτυχημένου» καπιταλιστικού συστήματος.
Όμως λίγο καιρό αργότερα όλοι οι πληθυσμοί του κόσμου αντάμα με τους Γιουγκοσλάβους, Ουκρανούς, Σύριους, Λίβυους και Έλληνες έκπληκτοι και εξοργισμένοι και παρά τις συμφωνίες ειρήνης και αφοπλισμού που είχαν προηγηθεί, παρατηρούσαν σε ζωντανή μετάδοση σπαρταριστό το χολιγουντιανό υπερθέαμα του κατακρεουργήματος των Αφγανών και Ιρακινών στους πολέμους του Κόλπου. Με δήθεν σκοπό την πάταξη της τρομοκρατίας και την επιβολή των αρχών του ανθρωπισμού (!!) από τους πιο κτηνώδεις εγκληματίες της οικουμένης. Και ενώ τα δάκρυα και το αίμα τους δεν είχε σχεδόν στεγνώσει, όλοι οι κάτοικοι της γης και ανάμεσα τους οι Ουκρανοί, Σύριοι, Λίβυοι και Έλληνες γίνονται θλιμμένοι μάρτυρες μιας νέας σφαγής των Γιουγκοσλάβων από τους πιο στυγνούς τύραννους της υδρογείου. Τάχατες αυτή τη φορά για να δωρίσουν την ανεξαρτησία στις διάφορες αλύτρωτες εθνότητες (!!!).
Στη συνέχεια και πριν ακόμη σιγήσει ο αντίλαλος των βλημάτων του απεμπλουτισμένου ουράνιου στα Βαλκάνια οι Σύριοι, Λίβυοι και Έλληνες όπως και η υπόλοιπη διεθνής κοινή γνώμη απηυδισμένοι αντικρίζουν τον κλήρο της κατάρας των ιμπεριαλιστών να πέφτει στους Ουκρανούς. Το γελοίο πρόσχημα τώρα είναι η αποκατάσταση της δημοκρατίας (!!!!) από τις πιο απολυταρχικές δυνάμεις της υφηλίου συνεργαζόμενες πλέρια με τις ντόπιες φασιστοσυμμορίες. Ακολούθως με κάποια ανησυχία όλες οι απανταχού κοινωνίες με πρώτες τις γειτονικές στην Ελλάδα και Λιβύη προβληματίζονται κοιτώντας τους λυσσασμένους για κυριαρχία αμερικανοευρωπαίους δυνάστες να διασταυρώνουν τα ξίφη με τον ρώσο αντίπαλο τους στο έδαφος της Συρίας. Απειλώντας έως και για χρήση πυρηνικών όπλων, απανθρακώνοντας έτσι και διαμελίζοντας τις σάρκες των δύσμοιρων Σύριων επιχειρούν την καθυπόταξη της χώρας τους. Χρησιμοποιούν αυτοί οι πατριάρχες της φρίκης και του εξανδραποδισμού την παιδαριώδη δικαιολογία της καθαίρεσης και σωτηρίας τους (!!!!!) από το αυταρχικό καθεστώς του Άσαντ.
Η καταστροφική μανία όμως των ιμπεριαλιστών δεν γνωρίζει όρια. Είναι ακάθεκτη και αλύπητη. Όπου έχουν ήδη εκστρατεύσει αυθαίρετα, βασιλεύει η συμφορά και παρά το ατελείωτο δράμα των προσφύγων, όσοι δεν πνίγονται στα νερά της Μεσογείου βουλιάζουν στην εχθρική αντιμετώπιση των συνένοχων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Δέσμιοι των αδιέξοδων του ανταγωνισμού τους και της επί της ουσίας παταγώδους αποτυχίας των βασικών γεωστρατηγικών τους επιδιώξεων, διευρύνουν διαρκώς το μακάβριο έργο τους. Ολοένα και διαστέλλεται και οξύνεται ο κύκλος του μαρτυρίου για τους λαούς της περιοχής. Οι Έλληνες και όλοι οι προς στιγμής εν ειρήνη άλλοι λαοί και ελαφρώς εθισμένοι πια είδαν να προστίθεται πρόσφατα στον οδυνηρό κατάλογο του ρημάγματος χωρών και λαών και η Λιβύη. Με τη διόλου ευρηματική πρόφαση της ανατροπής του συγκριτικά με το μέγεθος των δραστών μικροσκοπικού σατράπη Καντάφι και της αποκατάστασης της δυτικής δημοκρατικής τάξης (!!!!!!). Φυσικά και εκεί επήλθε το χάος και ο σπαραγμός.
Μόνο που αρχίζει ο λαός μας να διαισθάνεται πως η φουντωμένη πυρά των πολέμων πλησιάζει επικίνδυνα την πατρίδα μας. Οι δύο κύριοι πρωταγωνιστές της αναμέτρησης δεν δείχνουν την ελάχιστη διάθεση αποκλιμάκωσης της έντασης στα πλαίσια κάποιου αμοιβαίου συμβιβασμού. Ασταμάτητα συνωστίζονται (καταπλέει πχ και δεύτερο ρώσικο αεροπλανοφόρο) τα πιο φονικά και προηγμένα εργαλεία του πλανήτη τριγύρω μας και εντός μας (Αιγαίο, βάσεις). Η κρισιμότητα της συγκυρίας δεν αποκλείει το εφιαλτικό ενδεχόμενο οι «υπερδυνάμεις» να δρασκελίσουν το κατώφλι της συμβατικής και δια αντιπροσώπων σύρραξης με τα αυτονόητα γενικευμένα ολέθρια αποτελέσματα. Αίφνης τότε όλη ανθρωπότητα θα μετατραπεί σε Σύριους, Ουκρανούς και τους λοιπούς βασανισμένους. Τα δεινά που υφίστανται τώρα αυτοί, θα φαντάζουν αμελητέοι μωλωπισμοί εμπρός σε εκείνα που θα αντιμετωπίσει το ανθρώπινο γένος σε μια τέτοια τραγική περίπτωση.
Σε αυτό το μπαρουτοκαπνισμένο περιβάλλον παρελαύνουν όλο και πυκνότερα οι απεσταλμένοι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού επιθεωρώντας τους καταπέλτες του θανάτου και τους χαλκάδες της εξάρτησης της χώρας μας που ονομάζονται βάσεις . Απαιτώντας συνάμα την πιο δουλική ευθυγράμμιση στα μακιαβελικά σχέδια τους της πάντα πρόθυμης και για πρώτη φορά προς αριστερά (ή έστω τόσο αριστερής, όσο είναι όποια αναλαμβάνει ή πασχίζει επίσης- και παρά το σαθρό άλλοθι του εργατικού ελέγχου και της επιβολής της λαϊκής εξουσίας μέσω της αβρότητας της ψήφου- να διαχειριστεί ένα σύστημα εκμετάλλευσης, καταστολής και υποτέλειας) κυβέρνησης . Αξιώνει μάλιστα αποθρασυμένος πλήρως ο ανώτατος διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στην Ευρώπη Scaparroti στη τελευταία του επίσκεψη την παράδοση μέχρι και των κωδικών ασφαλείας των ελληνικών πολεμικών πλοίων! Για να απαντήσει ο εθνικίζον υπουργός Καμένος -όντας υπάκουος υπασπιστής των υπερατλαντικών φονιάδων- ζητώντας περισσότερο αποφασιστική παρουσία του νατοϊκού στόλου στο Αιγαίο!
Ταυτόχρονα για να απογειωθεί η έκρυθμη κατάσταση στην περιοχή μας η τουρκική άρχουσα τάξη ζυγιάζοντας τα δεδομένα ξεσπαθώνει με αμετροεπή τυχοδιωκτισμό αμφισβητώντας τη συνθήκη της Λωζάννης και εγείροντας θέμα ιδιοκτησιακό στα ελληνικά νησιά.
Από την άλλη οι εργατολαϊκές μάζες στην Ελλάδα βιώνουν με αντίστοιχα αχυρένια τεκμηρίωση έναν πραγματικό οικονομικό πόλεμο. Ο αντεργατικός σίφουνας προσπαθεί να ξεριζώσει και τα έσχατα δικαιώματα που έχουν απομείνει όρθια. Την ίδια ώρα που οι δείκτες φτωχοποίησης αγγίζουν το κόκκινο ψηλαφώντας επίπεδα κατοχικής και τριτοκοσμικής εξαθλίωσης, ο Κατρούγκαλος χαρακτηρίζει προκλητικά στρέβλωση τις «ψηλές» συντάξεις (εννοείται όχι των δικαστών). Και βέβαια για να διορθωθεί αυτό το παθογόνο φαινόμενο και να επιτευχθεί η κανονικότητα που προστάζει τα μεγαλοαστικά σαπρόφυτα να γίνονται διαρκώς πλουσιότερα, οφείλεται να εξανεμιστούν κυριολεκτικά οι συντάξεις. Παράλληλα η «στρέβλωση» πρέπει να αφανιστεί σε όλες τις πτυχές της. Οι παραγωγοί κάθε αγαθού και υπηρεσίας που κυκλοφορεί στην κοινωνία είναι υποχρεωμένοι να λησμονήσουν την παλιά αναίδεια τους για μόρφωση των παιδιών τους. Να χάσουν το σπιτικό τους, να πεθαίνουν αβοήθητοι στα άρρωστα νοσοκομεία. Για να προκύψει η «δίκαιη» ανάπτυξη είναι προαπαιτούμενο οι εργαζόμενοι να κατρακυλήσουν πειθήνια (με ακρωτηριασμένο το δικαίωμα της απεργίας) σε συνθήκες απασχόλησης σύγχρονων ειλώτων με απελευθέρωση των απολύσεων. Όποτε, όσο διάστημα και με όσες αμοιβές πείνας ορίζει το μεγάλο κεφάλαιο θα το υπηρετούν πλέον οι τυχεροί βιοπαλαιστές. Για να σβήσει δε και η ύστατη παραβατικότητα του ανορθόδοξου παρελθόντος, η δημόσια περιουσία(προϊόν λαϊκού μόχθου) θα χαριστεί στους πιστωτές, αφού ακόμη και αυτό το εξευτελιστικό τίμημα εξαγοράς θα επιστρέψει στο ακέραιο στα δικά τους παραγεμισμένα βαλάντια.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα παθήματα μας, έρχονται οι φωνές των φασιστών που αναβρύζουν από τα μύχια της μαύρης ψυχής του καπιταλισμού για να τσακίσουν με μανία τους πρόσφυγες θωρώντας τους -αν είναι δυνατόν- αίτιο της κακοδαιμονίας μας. Μάλιστα εκτιμώντας ευνοϊκό το κλίμα ανασυντάσσονται και παρά την απόπειρα αυτοεξωραϊσμού τους αποκαλύπτουν την γνήσια βάρβαρη φυσιογνωμία τους. Στο Ρέθυμνο μάλιστα οι απόγονοι των μελανοχιτώνων κτύπησαν υποστηριχτές των προσφύγων με την ανοχή της αστυνομίας. Η συμπαράσταση όμως στους κατατρεγμένους δεν αποτελεί μονάχα ένα ηθικό καθήκον και μια υποχρέωση έκφρασης διεθνιστικής αλληλεγγύης. Σίγουρα έχει τη σημασία της η απόκρουση της ανοησίας ότι απειλούμαστε ποικιλοτρόπως από την εισβολή των ξεριζωμένων. Ειδικά όταν η Ελλάδα έχει την εμπειρία της υποδοχής ενός εκατομμυρίου Μικρασιατών με πληθυσμό δικό της εκείνη την εποχή μόλις πέντε και οπωσδήποτε με τις ημιπρωτόγονες (καλλιέργεια με άροτρο) επικρατούσες παραγωγικές συνθήκες. Αφού λοιπόν τότε όχι μόνο άντεξε, αλλά και ευεργετήθηκε κιόλας, γιατί να φοβηθούμε από τις ελάχιστες δεκάδες χιλιάδες σήμερα;
Το ζήτημα όμως εστιάζεται πρωτευόντως σε ένα άλλο σημείο. Η ενεργητική έκφραση συμπαράστασης στα θύματα των κοινών εχθρών, που αυτούς εξολοθρεύουν και εκπατρίζουν με τις στρατιωτικές βόμβες και εμάς μας ταπεινώνουν και τραυματίζουν με τα μνημονιακά διαδοχικά βλήματα, σε τελική ανάλυση ενισχύει και τη δική μας θέση άμυνας και γατί όχι ακόμη και αντεπίθεσης. Κερδίζοντας επιπρόσθετα στο πλευρό μας τους πιο αφοσιωμένους και ένθερμους συμμάχους. Τουναντίον αν υπερισχύσει η εκστρατεία ρατσιστικού μίσους και ξενοφοβίας, έχει γίνει ένα επιπλέον βήμα παθητικοποίησης των Ελλήνων και ενδυνάμωσης των ενιαίων διωκτών μας. Είναι επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσει και ανακαλύψει ο λαός μας το διαλεκτικό κλειδί που απαγκιστρώνει από τον κανόνα πως όποιος δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του, αδυνατεί να το πράξει για τρίτους. Ενώ σαν κατορθώσει να υποστηρίξει αποτελεσματικά και σωστά (κοινός ταξικός αγώνας διεκδικώντας από το κράτος υποχρεωτικά την εκδήλωση άρτιας αρωγής) τους πρόσφυγες, έχει δυναμώσει το μετερίζι του. Ώστε να περιφρουρεί και τα δικά του άμεσα και υπό τελεία ισοπέδωση δίκια.
Η κατάσταση για τον λαό είναι ήδη ζοφερή και διαγράφεται ακόμη πιο δυσοίωνη. Τον μαστιγώνουν ανελέητα τα αντεργατικά μέτρα και τον περικυκλώνουν οι κίνδυνοι εμπλοκής σε περιπέτειες εξαιρετικά δυσάρεστες. Δεν έχει να περιμένει το παραμικρό από την αντιπολίτευση που μέμφεται την κυβέρνηση, επειδή της στερεί το προνόμιο να υλοποιεί η ίδια στη θέση του χαλίφη απαράλλακτα την ίδια πολιτική. Παρόμοια δεν μπορεί να επενδύσει τις ελπίδες του στην αστική αριστερά της συμφιλίωσης και αδρανοποίησης. Αν αυτή είχε τη θέληση να πρωτοστατήσει σε κινητοποιήσεις που θα έφραζαν το πέρασμα της προηγούμενης λαίλαπας, θα το είχε πράξει προ πολλού. Και σε δυνατότητες δεν υστερεί και ευκαιρίες είχε άπειρες.
Η ατμόσφαιρα της ηττοπάθειας επιβάλλεται να ανατραπεί. Ακόμη και τώρα τον λαό γονατισμένο πολιτικά, με αποκαμωμένο το αγωνιστικό του φρόνημα και λαβωμένο οργανωτικά, τον τρέμουν. Άλλωστε για αυτό δεν του στερούν ακαριαία τα υπολείμματα των κεκτημένων του. Αν πριν χρόνια η πάλη ήταν θέμα στοιχειώδους ευμάρειας, σήμερα τείνει προς την προϋπόθεση επιβίωσης. Η συλλογικότητα μας παρεμβαίνει με κάθε αφορμή και στη μείζονα υπόθεση περί ανασυγκρότησης του αντιβασικού- αντιιμπεριαλιστικού- αντιπολεμικού- αντιφασιστικού κινήματος και υπερασπίζεται τους πρόσφυγες καταδικάζοντας τα γεγονότα του Ρέθυμνου και τις αποφάσεις των δημοτικών συμβουλίων του νομού που αρνούνται να τους φιλοξενήσουν. Επικεντρώνοντας τις προσπάθειες της αυτή την περίοδο στο επίμαχο θέμα των αντεργατικών μεθοδεύσεων και τονίζοντας την οργανική σύνδεση όλων των προβλημάτων που απασχολούν την εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, διοργανώνει τη Τετάρτη 12/10 στις 7,3μμ στο Εργατικό Κέντρο Σύσκεψη- Συζήτηση. Απευθύνεται σε οποιουσδήποτε μονωμένους αγωνιστές αλλά και κάθε σχήμα στην πόλη μας που δρα και ενδιαφέρονται να συσπειρωθούν γύρω από ένα άξονα της μαζικότερης δυνατής κίνησης ενάντια σε ότι αντιλαϊκό απεργάζονται σε βάρος μας με αιχμή τα εργασιακά. Με αρχή μας πως μιας και θέλουν να μας καταντήσουν σκλάβους, θα γλιτώσουμε αν εξελιχτούμε όλοι σε Σπάρτακους.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΑΥΞΗΣΕΙΣ
*μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
