Πεθαίνοντας στο κεφαλοχώρι το Σελί ο μεγαλονοικοκύρης ο Αργιλές, άφησε ευκή και κατάρα στο μοναχογυιό του να γένη εξάπαντος γιατρός. Γι’ αυτό άλλωστε τούδωσε και το συμβολικό όνομα Ιπποκράτης. Νοσηλευτής αυτός μια ζωή σε νοσοκομεία και υγειονομικούς σταθμούς είχε ταυτιστεί με το γιατρό και τον άρρωστο.
Του Ευτύχιου Σφουγκατάκη – Δασκαλάκη
Ο Ιπποκράτης που δεν ήθελε να αγνοήση την επιθυμία του πατέρα του αναδέχθηκε με ραθυμία το βαρύ έργο των ιατρικών σπουδών. Τούτο έγινε βαρύτερο όταν τα ελληνικά ιδρύματα ανάλγητα αυτά δεν του άνοιξαν τις πόρτες. Μόνη οδός πλέον απέμενε η Εσπερία.
Εκεί οι πόρτες της εισόδου ήσαν εύκολες, δύσκολες όμως οι άλλες της εξόδου. Αγκομαχώντας ο Ιπποκράτης μετά δυσκολίας και δεκαπενταετείς σπoυδές απόκτησε το επιθυμητό πτυχίον του Ιατρού και γεμάτος όνειρα και ευγενικές προθέσεις εγκαταστάθηκε αρχικά στην πρωτεύουσα όπου ανάλωσε σημαντικό μέρος της πατρικής περιουσίας, χωρίς ωστόσο η περιπόθητη επιστημονική καταξίωση να του δείξη γελαστό πρόσωπο. Μετά από ώριμες σκέψεις και τις συνεχείς ικεσίες της μάνας του να επιστρέψη γιατί η περιουσία τους χωρίς φροντίδα καταστρέφεται, πήρε τη γενναία απόφαση να ασκήση την Ιατρική στο χωριό.
Η κληρονομιά ήταν αρκετά προσοδοφόρα και με λίγη φροντίδα θα του εξασφάλιζε τα της ζωής. Το πατρικό σπίτι ήταν ευρύχωρο και έτσι άνετα εγκατάστησε σε ένα από τους χώρους ου το ιατρείο του. Άλλωστε λιγοστά ήσαν και τα όργανα που θα τον βοηθούσαν στις διαγνώσεις του. Όμως από τη πρώτη στιγμή εξαναγκάστηκε να επιμερίσει το χρόνο της διακονίας του. Τον μεν πρωινό θα τον αφιέρωνε στη Θεά Δήμητρα τον δε απογευματινό στην άλλη Θεά την Υγεία.
Εδώ διαψεύστηκαν οι ισχυριζόμενοι πως δεν δύνασαι δυσι κύριοις δουλεύειν. Ιατρική ειδικότητα βέβαια ο Ιπποκράτης δεν απόκτησε, εκ των πραγμάτων όμως ήταν αναγκασμένος να τις ασκήση όλες. Αυτός για τα καρδιακά, τα γυναικολογικά, τα οφθαλμολογικά τα οδοντιατρικά και άλλα περιστατικά. Δεν ήσαν σπάνιες οι περιπτώσεις που έπρεπε να επιστρατεύσει κτηνιατρικές γνώσεις για να ξεγεννήσει 10 πρωί στο περιβόλι του ετοιμόγεννες αγελάδες και τα βραδάκια τις ανάλογες ιατρικές για να ξεγεννήσει Ετοιμόγεννες ομοχωρίες του.
Εκεί πάντως που αναδείχθηκε πρωτοπόρος και ακούραστος ήταν στις γεωργικές καλλιέργειες. Πρώτος αυτός έφερε γεωτρητικά μηχανήματα και έτσι με το άφθονο νερό οι ξηρικές εκτάσεις έγιναν γόνιμες ποτιστικές. Και ακόμη αυτός πρωτοεφάρμοσε νέα είδη καλλιεργειών, εκείνες που είχε αποθαυμάσει έξω. Τον Ιπποκράτη το γιατρό τον θαύμαζα όταν μικρός εγώ όταν επισκεπτόμουνα στο ιατρείο του πότε για πονόματο, πότε για πονόλαιμο καθώς τον έβλεπα σοβαροφανή, μέσα στην άσπρη μπλούζα του να μη δέχεται αντίρρηση στις εμβριθείς διαγνώσεις του.
Δεν τον θαύμαζα όμως λιγότερο όταν τα πρωινά της Κυριακής που δεν είχα σχολείο τον συναντούσα στο περιβόλι του που ήταν σύνορο με το δικό μαί ντυμένο με μια ξεθωριασμένη φόρμα με μια ψεκαστήρα στον ώμο και γιαλιά στα μάθια να ψεκάζει πότε για δάκο, πότε για μελίγκρα και πότε για περονόσπορο. Τα χρόνια πέρασαν και όταν ερχόταν στο νου μου ο Ιπποκράτης ο γιατρός η φαντασία μου τον ζωντάνευε με τα περιστατικά αυτά να ψεκάζει ή να ξεγεννά αγελάδες.
Θυμόμουνα ακόμη εκείνες τις συνταρακτικές εκμυστηρεύσεις του, ότι δηλαδή περνούσε μαύρες μέρες όταν αναρωτιόταν αν τα φάρμακα που χορηγούσε σε περιπτώσεις επειγόντων περιστατικών, ήταν κατάλληλα αίφνης για τη μαστίτιδα της γυναίκας ή τη μαστίτιδα της αγελάδας. Όταν πληροφορήθηκα πως ο φίλος μου ο Ιπποκράτης, ο γιατρός που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο υπέκυψε στο μοιραίο, έπρεπε κατά σύσταση και του πατέρα μου να πω λίγα λόγια την ώρα της κηδείας του.
Απ’ ότι θυμούμαι είπα τότε:
Aκpιβέ φίλε ιατρέ Ιπποκράτη, περίλυπη η ψυχή μου μπροστά στο σεπτό σκήνυμα σου και προ του ενταφιασμού σου σε ασπάζομαι με ευλάβεια. Όμως σκληρός του θανάτου ο νόμος δεν κάνει επιλογές, αφού και συ ακόμη που διακόνησες με λαμπρότητα και κύρος την ιατρική και κατήγαγες νικηφόρους αγώνες στο δρόμο του θανάτου, ήδη νικημένος κείτεσαι άπνους έμπροσθεν μας. Όμως αυτό δεν είναι δυνατό, πως εσύ που άρπαξες από τα δόντια του χάροντα ψυχές που έφευγαν υπέκυψες ήδη στον αδυσώπητο νόμο του. Είναι άτεγκτος και φθονερός του θανάτου ο νόμος δεν αναγνωρίζει την αναγκαιότητα της πολύτιμης παρουσίας σου στο απορφανισμένο τώρα χωριό μας. Ιατρέ Ιπποκράτη δεν δικαιούσαι να αποθάνης εσύ ο μεγάλος μύστης και απόστολος της Ιατρικής. Το έργο σου κοσμεί τις σελίδες πολυάριθμων συγγραμμάτων που διαβάζονται στην Ευρώπη.
Εδώ η συνέχιση της ομιλίας κατέστη. Το αμέσως επόμενο φύλλο του χειρογράφου λόγω κακής αρίθμησης των φύλλων δεν βρισκόταν στη θέση του και ο λίγος χρόνος που μου εδίδετο για την ανεύρεση του καταναλώθηκε ματαίως. Κατόπιν τούτου η συνέχιση της ομιλίας από το χειρόγραφο ήταν αδύνατη. Ταραχή και αμηχανία με κατάλαβαν, έμεινα προς στιγμή άφωνος, όμως το λoγίδριo και για λόγους γοήτρου έπρεπε να ολοκληρωθεί, αλλά μόνο από στήθους πλέον.
Μια τέτοια ομιλία κατ’ ανάγκην θα στηριζόταν σε κάποιο εμπειρικό πλαίσιο κι αυτό δεν μπορούσε νάναι άλλο από τη βιωματική πραγματικότητα. Έτσι κατέφυγα στ’ ότι από την κοινή μεταστάντα ζωή μου παρέμεινε υποσυνείδητα στην ψυχή μου και αυτό κατεύθυνε τα λόγια μου. Είπα στη συνέχεια από στήθους αυτοσχεδιάζοντας. Μεγάλε νεκρέ εσύ που συνέζευξες και διακόνησες με επιτυχία την ιατρική και τη γεωπονία καθώς ξεγεννούσες το πρωί την επίτοκη αγελάδα και το απομεσήμερο την επίτοκη χωρική, εσύ που εκρίζωνες το πρωί ι:το δάκο και τον περονόσπορο και την εσπέρα ανθρώπινες ρινικές κοιλότητες.
Όμως η συνέχιση της απαρίθμησης των επαγγελματικών πρωταθλημάτων του μακαρίτη μου εφάνη ότι θα έδινε μονομέρεια στη σκιαγράφηση της εικόνας του, γι’ αυτό στη συνέχεια ο εγκωμιαστικός οίστρος μου εστράφηκε στις ψυχικές και ηθικές αρετές του. Και συνέχισα: Ο προκείμενος νεκρός γόνος αρχοντικής οικογένειας είχε γαλουχηθεί με τα χριστιανικά νάματα και η ευγενική ψυχή του συνέπασχε με τους πάσχοντες συμπολίτες του.
Ζωηρή μένει στη μνήμη μου η oδύνη και ο σπαραγμός που ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο του όταν διαπίστωνε πως και εκείνοςακόμη σε περιπιώσεις επειγόντων περιστατικών είχε πέσει σε σοβαρά ιατρικά λάθη με οδυνηρά επακόλουθα. Ο ενάρετος αυτός γιατρός πολλές φορές έδιδε σαρανταλείτουργα σε δεσποτάδες και παπάδες να δεηθούν για την άρση των αμαρτημάτωντου όταν αυτός υποπτευόταν πως ωρισμένα τραγικά περιστατικά είχαν αιτία δικά του σφάλματα και αδυναμίες.
Δικαίως θωρούσε θανάσιμο το αμάρτημα όταν από ασυγχώρητo λάθος χορήγησε σε γυναίκα που υπέφερε από μαστίτιδα φάρμακο κατάλληλο βέβαια για μαστίτιδα αλλά αγελάδας με συνέπεια το απευκταίο. Δεν θεωρούσε λιγότερο ένοχο τον εαυτό του όταν εχορήγησε φυτοφάρμακα αντί για λάβδανο σε εγκυμονούσα γυναίκα με συνέπεια να αποβληθεί το έμβρυο.
Το εκκλησίασμα εμβρόντητο από ης φοβερές αυτές αποκαλύψεις δεν άντεξε τις παραπέρα απαριθμήσεις και αιφνίδια μετατράπησε σε οργισμένο όχλο. Κραυγές οργής και μίσους αντήχησαν κάτω από το θόλο του ναού και το πλήθος χωρίστηκε σε δύο ομάδες.
Η μία να ορμά εναντίον μου με διάθεση να με κατασπαράξη, η άλλη να κατευθύνεται προς το φέρετρο το οποίο με λακτίσματα ανάτρεψε, ο νεκρός εκτινάχτηκε εκτός φερέτρου, άνοιξαν τα μάτια του και το βλέμμα του εωσφορικό αβυσσαλέο να με κοιτάζει ασκαρδαμυκτί σαν να ήθελε να με σύρει στην κόλαση. Εδώ, ευτυχώς με εγκατέλειψαν οι αισθήσεις μου: Όταν ανένηψα βρισκόμουν με ορούς στο νοσοκομείο.
