Ο Άγγλος Συγγραφέας Ούιλιαμ Σαίξπηρ είναι ένας μεγάλος ποιητής του 16ου αιώνα συνεχιστής των αρχαίων Ελλήνων ποιητών της κλασικής αρχαιότητας. Ο Γιώργος Κιμούλης είναι ένας καταξιωμένος Έλληνας ηθοποιός ο οποίος διεκπεραίωσε με τον καλύτερο τρόπο το ιστορικό αυτό έργο του μεγάλου δραματουργού.
Γράφει ο Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
«Μα εγώ, που δεν είμαι φτιαγμένος για παιχνίδια και τσαλίμια ή να λιγώνομαι μπρος σε καθρέπτη ερωτιάρη, εγώ ο χοντρά σταμπαρισμένος, ο λειψός από του έρωτα το μεγαλείο για να κορδώνομαι μπροστά σε μια ξωθιά μαυλίστρα εγώ ο κολοβωμένος απ’ αυτή την ωραία χάρη, που με γέλασε στα μέτρα η υποκρίτρια η φύση, παραμορφωμένος μισερός πριν την ώρα μου σταλμένος σε τούτον τον κόσμο ούτε μισοφτιαγμένος καν, σακάτης και παράταιρος που με γαυγίζουν τα σκυλιά καθώς περνάω κουτσαίνοντας ε, εγώ, στους απόλαλους αυτούς ειρηνικούς καιρούς άλλη χαρά δεν έχω να περνάω τον καιρό μου, παρά μόν’ να θωρώ τον ίσκιο μου στον ήλιο και να σχολιάζω ο ίδιος το άσχημο μου φταίξιμο. Γι’ αυτό αφού δεν μπορώ να γίνω εραστής για να περνώ αυτές τις όλο ωραία λόγια ημέρες είμ’ αποφασισμένος να γίνω αχρείος και να μισώ τις μάταιες γλύκες του καιρού μας. Δίχτυα έχω στήσει μηχανές σατανικές με μαντείες μεθυσμένες λεβελους και ονείρατα για να βάλω θανάσιμη έλτρα ανάμεσα στον Κλάρενς τον αδελφό μου και τον Βασιλιά…»
Είναι η αρχή του έργου και τα λόγια τα εκστόμισε ο δύσμορφος Ριχάρδος Γ’ του Γκλώστερ η προσωποποίηση του κακού στο κόσμο αυτός που σκότωσε τον πατέρα του και τ’ αδέλφια του για να αναρριχηθεί στον θρόνο της Αγγλίας. Ο Σαίξπηρ με το έργο αυτό δείχνει το αληθινό πρόσωπο της εξουσίας του καιρού του που είναι βουτηγμένη στο αίμα προκειμένου να πετύχει τον σκοπό της.
Το έργο του Σαίξπηρ είναι διαχρονικό και επίκαιρο όσον αφορά τις εξουσίες του χθες και του σήμερα . Του χθες οι Βασιλείς αλληλοεξοντώνονταν οικογενειακώς ή παντρεύονταν μεταξύ τους για να βασιλεύσουν «ελέω Θεού» και κοιμώμενου λαού. Του σήμερα οι πολιτικές εξουσίες είναι μέχρι το λαιμό χωμένες στην διαφθορά και στην διαπλοκή, αλλά και στον πόλεμο αν είναι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. «Όσον αφορά την ιστορική πιστότητα και μάλιστα την κακουργία του Ριχάρδου Γ’ φαίνεται πως ο Σαίξπηρ ακολούθησε την τρέχουσα ιστορική παράδοση του καιρού του, που κατά τα τελευταία ιστορικά συμπεράσματα δεν είναι ολότερα αληθινή.
Ο Σαίξπηρ όμως είναι δραματικός ποιητής κι όχι ιστορικός. Ο καμβάς όπου εξελίσσεται αυτή η σειρά από εγκλήματα φαίνεται να έχει δύο παράγοντες σαν να πούμε τον στημόνι και το υφάδι. Στημόνι είναι μια βαθύτερη συνείδηση σαν θρησκευτική πίστη με τις κατασταλαγμένες ρήτρες, κάμεις λάβεις, πάθος , μάθος κ.τ.ο. παρουσιάζεται εδώ σαν ανταγωνιστής του κακού. Το Κακό έχει τη μορφή τη Σατανική Βελτιωμένη με το δόγμα του Μακιαβελισμού που κυκλοφορούσε κι αυτό μαζί με πολλά άλλα στην τυχοδιωκτική εποχή του Σαίξπηρ» πρόλογος του Βασίλη Ρώτα και Βούλας Δαμιανάκου στον Ριχάρδο τον Γ’ (Εκδόσεις επικαιρότητα) 1987.
Ο σκηνοθέτης πρωταγωνιστής Γιώργος Κιμούλης χρησιμοποίησε σύγχρονα στοιχεία όπως video wall στην μέση της σκηνής με επίκαιρα του BBC. Όπως επίσης για να αποδραματοποιήσει την ένταση που προκαλούσε στο θεατή η ίντριγκα η δολοπλοκία η σειρά των εγκλημάτων του Ριχάρδου του Γ’ ορισμένες σκηνές της έπαιξε με κωμικό τρόπο προξενώντας το γέλωτα στους θεατές. Όπως και πέρισυ με τον «έμπορο της Βενετίας» έτσι και φέτος οι θεατές του Θιάσου του Γ. Κιμούλη απόλαυσαν μια καλή παράσταση. Ασχέτως αν έφευγαν κρατώντας την μέση τους από την ξυλοκατασκευή του «Θεάτρου».
