Το πιο τραγικό με τα μέτρα και τις περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων είναι ότι αυτά εισήλθαν στον κοινωνικοοικονομικό ιστό με την διαδικασία του «κατεπείγοντος» και από τον επόμενο μήνα (αν όχι από τώρα) έχουν δείξει το κατά πόσο θα επηρεάσουν τη ζωή μας. Μπορεί οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να έχουν προς το παρόν ανακουφιστεί, όμως αυτό δεν θα κρατήσει πολύ καιρό καθώς τα σκληρά αυτά μέτρα θα εφαρμοστούν και στον ιδιωτικό τομέα.
Του Φίλιππου Ζάχαρη
Οι κυβερνώντες αφού έπραξαν το καθήκον τους, σπεύδουν τώρα να υπεραμυνθούν των αξιώσεων τους, ισχυριζόμενοι πως δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Πολλές δυνάμεις στη χώρα συνηγορούν με τα μέτρα, και οι πολιτικές ανακατατάξεις μετά τις διαγραφές σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλάζουν άρδην τα δεδομένα. Η πλειοψηφία όμως του κόσμου είναι από αγανακτισμένη έως απογοητευμένη. Την ίδια στιγμή, και στο ασφαλιστικό τα μέτρα είναι επώδυνα καθώς για να πάρει κανείς πλέον την σύνταξή του θα πρέπει να δουλεύει μια ζωή. «Παλεύουμε να σώσουμε τη χώρα, αδιαφορώντας για το προσωπικό ή συλλογικό κόστος.
Κριτήριο μας είναι η σωτήρια της πατρίδας και όχι ο χρόνος παραμονής μας στην εξουσία», διατείνεται ο υπουργός Απασχόλησης, Γιώργος Λοβέρδος. Την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας συγκάλεσε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, κατόπιν εισήγησης του Πρωθυπουργού, στο Προεδρικό Μέγαρο, με θέμα «Ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων για την πορεία της οικονομίας και την πορεία της χώρας».
Στην σύσκεψη δεν συμμετείχαν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, τι να συζητηθεί άραγε στην έκτακτη αυτή σύσκεψη; Τι να πουν μετά την λαίλαπα που επιβλήθηκε εκ των άνωθεν στο όνομα της διάσωσης της χώρας; Ότι και να πουν, ένα είναι το πιο σημαντικό: ότι τα εισοδήματα του κόσμου μειώνονται θεαματικά και οι σκέψεις για επανάληψη της μετανάστευσης ξανακάνουν την εμφάνισή τους μετά από κάποιες δεκαετίες. Γιατί εκεί θα φτάσουμε, όσο και να σας φαίνεται περίεργο.
Όλες αυτές οι περικοπές και τα μέτρα που πλήττουν σοβαρά τα εισοδήματα τους λαού, το μόνο που θα προκαλέσουν είναι μετά τον σκεπτικισμό, τις δραστικές αποφάσεις για φυγή από αυτόν τον εφιάλτη που αναμένεται να προκαλέσει αλυσιδωτές κοινωνικές εκρήξεις. «Δεν νοιάζεται για το πολιτικό κόστος», λέει ο πρωθυπουργός. Έχει έρθει «για να σώσει τη χώρα» από την χρεωκοπία, δηλώνει με παρρησία. Εμφανίστηκε ως σωτήρας στις εκλογές, εξήγγειλε μέτρα που θα έβρισκαν οικονομικούς πόρους, αλλά στην πράξη όχι απλά παρουσίασε μια άλλη εικόνα, αλλά στην κυριολεξία καρατόμησε τον ελληνικό λαό.
Γίνονται λοιπόν τώρα συσκέψεις προκειμένου να αποφευχθεί το μοιραίο που, σύμφωνα με την κυβέρνηση, είναι η χρεωκοπία της χώρας. Ζούμε πρωτοφανή γεγονότα. Διαβιούμε σε συνθήκες τριτοκοσμικές και η Ελλάδα σιγά – σιγά οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια αν όχι δεκαετίες, τουλάχιστον πολλά χρόνια πίσω. Σε αυτό το σημείο οδηγούν τα μέτρα της κυβέρνησης που χωρίς να το πολυσκεφθεί, βρήκε τον τρόπο να εξοικονομήσει χρήματα από τον συνταξιούχο, που δεν του έφτανε πως ζούσε ήδη με πενιχρά ποσά, καλείται τώρα να αγωνιστεί και στα γεράματά του.
Αυτά που θα δούμε στην συνέχεια θα είναι μια πραγματική κόλαση του Δάντη. Θα είναι η απόρροια μιας σφοδρής αντιλαϊκής πολιτικής που επιβλήθηκε με πενία επιχειρημάτων και παιδαριώδεις προτάσεις. Η κυβέρνηση αυτή θα μείνει στην ιστορία ως η κυβέρνηση εκείνη που παραπλάνησε τον ελληνικό λαό σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, συνεπικουρούμενη από την σιωπή της μείζονος αντιπολίτευσης που μόλις τώρα δείχνει κάποια σημάδια διαφωνίας στο όνομα μιας υποτιθέμενης αντιπολιτευτικής τακτικής. Φωνάζουν λοιπόν από την κυβέρνηση πως δεν υπήρχαν περιθώρια διαφορετικών πολιτικών αποφάσεων.
Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως δεν υπήρχε άλλη λύση από την καταφυγή στο ΔΝΤ. Με γνώμονα αυτό το επιχείρημα πράττουν ότι πράττουν και περιμένουν τα αποτελέσματα από την εφαρμογή των μέτρων. Θεωρούν ότι έπραξαν το καθήκον τους και προχωρούν ακάθεκτοι προς την δεύτερη δόση μέτρων που αναμένονται αρχές φθινοπώρου. Μέτρα που θα πλήξουν και τον ιδιωτικό τομέα καθώς έχει ήδη προαποφασιστεί η επέλαση και σε αυτόν. Απλά λίγα – λίγα εφαρμόζονται τα μέτρα – σε δόσεις θα έλεγα – προκειμένου να μην ξεσηκώσουν γενικευμένη αντίδραση. Γιατί κάποτε η υπομονή εξαντλείται και τα περιθώρια ανοχής είτε στενεύουν απελπιστικά, είτε πολύ απλά δεν υπάρχουν πια. Και είναι γνωστό ότι σε αυτή την περίπτωση οι όποιες εσπευσμένες κυβερνητικές υπαναχωρήσεις δεν ωφελούν σε τίποτα.
