Κ. Δ/ντά
Θα θυσιάσω λίγο από τον πολύτιμο χρόνο μου, για να εκφράσω την αγωνία μου, μα και να αλαφρώσω από το «άγχος» μου, όπου μια Ζωή απ΄ ότι φαίνεται, δεν μου ξελείπει.
Και επειδή γράφω μια ολόκληρη ζωή, θα αναφερθώ σύντομα στο παρελθόν μου, που το συγκρίνω με το Παρόν μου και με το Μέλλον μου.
Γι αυτό αγαπητέ μου φίλε αναγνώστη σε παρακαλώ πολύ μην με παρεξηγήσεις για τα γραφόμενα μου.
Οι Αρχές μου είναι αμετακίνητες σε αυτά που οι Παλιοί μας μας δίδαξαν. Και έλεγαν:
- Το Παλικάρι το καλό δεν πρέπει να παινιέται, μον’ άλλοι να το επαινούν κι εκείνο να τ’αρνιέται.
- Απου πενιέται, βρωμιζει..
Με την παρούσα μου λοιπόν, θα κάνω μία αναδρομή στο Παρελθόν μου, που ταυτίζεται απολύτως με το Παρόν μου.
Και θα αναφερθώ στην φοβερή καταστροφή -Ναυάγιο για τον Αγρότη- την τρομερή χαλαζόπτωση στις 26 Γενάρη και τις φοβερές καταστροφές στην Κουντούρα στα θερμοκήπια μα και στα απομεινάρια του ελαιοκάρπου από τον δάκο της ελιάς, θύμα των οποίων -και πάλι- υπήρξε και ο Γράφων.
Μετά δύο χρόνων του 1969 τελειώνω τις Ραδιοναυτικές Σχολές του Πειραιά.
Με το Πτυχίο μου και μόνο, χωρίς να έχω ούτε μία ώρα θαλάσσιας υπηρεσίας –όπως προέβλεπε ο νόμος τότε- ταξίδεψα Υπεύθυνος Ασυρματιστής (Μαρκόνης) σε φορτηγό 4.500 τόνων το όνομα αυτού Norhide Ελληνικής ιδιοκτησίας με καπετάνιο Σαντορινιό και τ΄όνομα αυτού Πελεκάνος Αντώνης. Φεύγοντας από Πολωνία, Ιούλιο του 1970 φορτωμένοι με κάρβουνο για την Ιρλανδία, 36 μίλια έξω από την Πολωνία, πέφτει «μικρή» η θάλασσα στους Καπεταναίους και των δύο πλοίων, και τρακάραμε στο ανοιχτό πέλαγος με ένα Δανέζικο 1.000 τόνων φορτωμένο με Σιτάρι. 27 άτομα το πλήρωμα του δικού μας και 9 του Δανέζικου. Το δικό μας το «κράτησαν» τα στεγανά μα το άλλο βούλιαξε!! Πρόλαβα και έδωσα το Σήμα Κινδύνου, το γνωστό SOS, κλειδώνοντας συνάμα την πόρτα του ασυρμάτου μου, γιατί τους 17 Άραβες πλήρωμα που είχαμε, από τον πανικό τους έτρεξαν πάνω μου για να με πετάξουν στην θάλασσα νομίζοντας ότι η Ευθύνη ήταν δική μου. Αλλά είχα «αμπαρωθεί». Κοιτάζοντας από το φινιστρίνι μου, τους βλέπω να έχουν απλώσει κουβέρτα πάνινη στην «κουβέρτα» του πλοίου, και να κάνουν όλοι τους ντουάδες (προσευχές) για να γλιτώσουν, γονατιστοί!! Τελικά γλιτώσαμε, και συνάμα γλιτώσαμε και το πλήρωμα του άλλου βαποριού. Μας έσωσε κοντολογίς, το SOS που πρόλαβα και έδωσα…
Στο πέμπτο μετά από αυτό το βαπόρι που ταξίδεψα, φορτηγό κι αυτό 6.500 τόνων, το όνομα του οποίου ήταν «ΝΙΚΗΤΑΣ 2» το έτος 1972 Ιούνιος ο μήνας, περνώντας τα στενά της Μάγχης, μεταξύ Ντόβερ και Καλέ, φορτωμένοι με ζάχαρη και στις 8 το πρωϊ παίρνει το μηχανοστάσιο φωτιά με αποτέλεσμα να «λαμπαδιάσει» όλο το βαπόρι, αλλά τα 28 ατομα πλήρωμα –και η γυναίκα του 1ου μηχανικού- πέφτοντας με μια βαρκούλα στην θάλασσα, γλιτώσαμε όλοι μας, μιάς που ήρθαν για Βοήθεια και άλλα 16 βαπόρια από τριγύρω… Μας γλίτωσε τελικά και πάλι το SOS που πρόλαβα τηλεφωνικά αυτή τη φορά να δώσω. Αυτό ήταν και το τελευταίο μου ταξίδι στα «κάτεργα», και ενώ εδώ τελειώνουν τα θαλασσινά ναυάγια μου, η Μοίρα μου, μού έγραφε να υποστώ τα περισσότερα και τα χειρότερα ναυάγια μου στην Στεριά, από το 1975 που ανακατεύτηκα σαν Αγρότης με θερμοκήπια έως σήμερα.
Πάνω από 2.000 ταξίδια Παλαιόχωρα-Χανιά, άλλα 10 χρόνια στις Λαϊκές της Αθήνας, με 3 τροχαία ενώ βάδιζα κανονικά και πάντα στην πορεία μου, με τις απανωτές δηλωμένες και βεβαιωμένες ζημιές στα θερμοκήπια μου, και στις ελιές μου, χωρίς όμως να πάρω ποτέ δεκάρα, παρά το SOS που εκπέμπω τώρα και 35 χρόνια, και που το καράβι που ταξιδεύω τα χρόνια αυτά λέγεται Αγροτιά, το οποίο «αργοβουλιάζει», και που το «τελευταίο» μου SOS είναι η παρούσα μου επιστολή, και που τη στέλνω μπάς και στέλνοντας κανένα ναυαγοσωστικό οι Κυβερνώντες γλιτώσουν μερικούς από το καράβι αυτό που λέγεται Αγροτιά και που το πλήθος του πληρώματος του είναι ήδη «μακαρίτες»…
Το ναυαγοσωστικό δεν μπορεί να είναι τίποτ΄άλλο πέραν των σύντομων και δίκαιων αποζημιώσεων στους «ναυαγούς» της πρόσφατης θεομηνίας.
Με την καρδιά συντρίμμια, σκέφτομαι αυτό που η Μοίρα μου μου έγραφε:
«και το Πεπρωμένον φυγείν αδύνατον».
Το πρώτο μου λοιπόν ναυάγιο, το πρώτο SOS, το έδωσα από καράβι με καπετάνιο Πελεκάνο, και τώρα το τελευταίο μου SOS το στέλνω από τον Δήμο Πελεκάνου!!
Έρχεται, λοιπόν, γεωπόνος από τον ΕΛΓΑ Ηρακλείου για την ολοκληρωτική καταστροφή του θερμοκηπίου μου τον Αύγουστο της περσυνής χρονιάς, και μου λέει -ο άνθρωπος Εντολές εκτελούσε Άνωθεν- :
«Δεν πιστεύω να πάρετε cent αποζημίωσης, διότι έρχονται από τις Βρυξέλλες οι αποζημιώσεις, εφόσον η ζημιά είναι καθολική σε ολόκληρη την περιοχή!!! (άκουσον κύριε άκουσον).
Και του απαντώ: «Μα, το θερμοκήπιο αγαπητέ κ.Γεωπόνε είναι στην Κουντούρα και όχι στις Βρυξέλλες»!!
Κι όταν αυτό το έρημο και πολύπαθο νησί το πρωτοκατέλαβαν το 67 π.Χ οι Ρωμαίοι, έπειτα οι Βυζαντινοί, κατόπιν οι Σαρακηνοί, πάλι οι Βυζαντινοί, μετά οι Ενετοί και αργότερα οι Τούρκοι, δεν απελευθερώθηκε από τις Βρυξέλλες, αλλά από τα παλικάρια που γεννήθηκαν μεγάλωσαν αντρώθηκαν πολέμησαν και θυσιάστηκαν –πολλά απ΄αυτά ήταν και από την Κουντούρα, και το Σέλινο, καί τα Σφακιά μα κι΄απ΄όλη την Ένδοξη και Υπερήφανη Κρήτη!
Ζημιές δηλωμένες, βεβαιωμένες όπως και η παρούσα, αλλά όχι μόνο δεκάρα δεν πήρα, όπως και άλλοι χιλιάδες Αγρότες, αλλά πάνε να μας «κάτσουν» και ταμειακή μηχανή στην «διακονιά» που πουλαμε ως Αγρότες-Παραγωγοί στις Λαϊκές!
Το λιγότερο το λοιπόν, το κατάντημα του Αγρότη θεωρείται Ξεπεσμός!!
Και τώρα με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα κάθε μέρα που περνά αντιλαμβάνομαι και δεν είμαι ο μόνος, πως έχουμε περάσει σε Κατοχή.
Αυτή λοιπόν η Κατοχή, μας οδηγεί και αυτή, πιο κοντά στον τέρμα του αδιεξόδου, κάνοντας μας σύν τοις άλλοις από φτωχούς που ήμασταν μέχρι τώρα, Διακονιάρηδες. Αυτό μου φέρνει -άθελα μου- και το μαντιναδάκι το σοφό:
«Σκαλίζω τα ερείπια
τσι Αγροθιάς μικρή μου,
μα βρίσκω στάχτη μοναχά
π’ άφηκε το κορμί μου».
Συνεχίζεται…
ΘΕΟΔΩΡΟΣ Σ. ΖΟΥΡΙΔΑΚΗΣ
