Περιφέρονται στην Πόλη. Σκιές αθόρυβες. Σα φαντάσματα. Βρίσκονται παντού. Περνούν αθόρυβα δίπλα σου. Δεν ζητιανεύουν. Ξέρουν πως δεν θα αγοράσεις. Απλά περνούν θλιμμένα. Μήπως… Το βλέμμα τους πια, είναι άδειο. Ούτε ικεσία, ούτε θλίψη, ούτε προσμονή. Άδειο. Εδώ αποστρέφεις το πρόσωπό σου για να μην συναντήσεις την απελπισία τους. Για να μην νοιώσεις ενοχή. Για να μη χαλάσεις τη λίγη ώρα που διαθέτεις για την ξεκούρασή σου. Είναι σκληρό. Αλλά είναι αλήθεια!
Αποστρέφεις το πρόσωπό σου για να μη συναντήσεις το άδειο βλέμμα του. Κι είναι παντού. Όπως ο άνεμος, όπως οι σκιές, όπως τα φαντάσματα. Αθόρυβοι, δηλώνουν την παρουσία τους, την ύπαρξη τους, την ανάγκη να ζήσουν. Γλιστρούν ανάμεσα απ’τα καθίσματα όπου ξαπλωμένοι νωχελικά πίνομε τον καφέ μας. Νοιώθεις το πέρασμα τους να σου μαστίζει τα μάγουλα όπως ο κρύος βοριάς καθώς περπατάς χειμώνα στην παραλία.
Σπάνια όμως κάνεις κίνηση. Οι καιροί είναι δύσκολοι και τα πέντε ευρώ είναι πολύτιμα για να τα διαθέσεις για κάτι που δεν χρειάζεσαι. Κυνικό, απαίσιο, σκληρό αλλά αλήθεια. Μόνο μία, στο τόσο! Γιατί είναι πολλοί, πολλοί, πολλοί οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη να ζήσουν. Κάθε μέρα θα γίνονται πιο πολλοί. Ντόπιοι, ξένοι, Χριστιανοί, βουδιστές, μουσουλμάνοι, άθεοι, όλοι άνθρωποι που θα χομε κοινή μοίρα. Που θα ‘χομε την ανάγκη να ζήσομε.
Γιατί η δυστυχία, κάθε μέρα θα γίνεται μεγαλύτερη. Είναι στιγμές που σκέφτομαι πως μόνο μια ολική καταστροφή θα σώσει την ανθρωπότητα. Ένας σεισμός απ’ άκρη σ’ άκρη. Ολοκληρωτικός! Για να ξαναγεννηθούμε απ’ την αρχή σ’ έναν κόσμο καλύτερο. Χωρίς χρηματιστήριο, ομόλογα, τράπεζες, ακριβά σπίτια, λούσα, ανταγωνισμούς, χωρίς πολέμους, χωρίς το κυνήγι του κέρδους. Χωρίς διαχωρισμούς των ανθρώπων ανάλογα του χρώματος του δέρματός τους, της θρησκείας τους, της ενδυμασίας τους. Όμως, δεν γίνεται αυτό!
Και μένει μόνο στη σκέψη μας, στη φαντασία μας. Γι’ αυτό είναι τόσο ωραία η φαντασία. Όπου μ’ αρέσει να βυθίζομαι, να ονειρεύομαι, να φαντάζομαι, να χάνομαι!
