Τον τελευταίο καιρό πάλι, γινόμαστε για πολλοστή φορά μάρτυρες ενός από τα εγκληματικότερα γεγονότα που γνωρίζει κατά καιρούς η Ανθρωπότητα. Οι μεγαλύτεροι – ίσως – συμμορία πολιτικών, που πέρασε από τον πλανήτη, αποφάσισαν σε μια νύχτα, μακελεύοντας και δολοφονώντας λαούς, να τους απαλλάξουν – τάχα – από τον ζυγό της τυραννίας που όντως διαβιούν.
Σε μια νύχτα αποφάσισαν, οι αλήτες της πολιτικής, να απαλλάξουν μια σειρά λαών από την τυραννία, οσάν οι τύραννοι να προέκυψαν έτσι ξαφνικά κι αναπάντεχα τους τελευταίους μήνες. Έτσι ξαφνικά κι αναπάντεχα ο Σαντάμ Χουσεΐν, τους προέκυψε δικτάτορας. Και ω! τι σύμπτωση. Όχι όταν έβαψε τα χέρια του με αίμα, αλλά όταν βήμα – βήμα ο Άνθρωπος αποκτούσε λαϊκή βάση ανάμεσα στο λαό του. Όταν ένιωθε να στέκεται στα δικά του πόδια. Όταν άρχισε η απεξάρτηση από τους πάτρονές του. Όταν άρχιζε να αρνείται γη στους άλλοτε προστάτες του.
Ύστερα από μερικά χρόνια, αφού μακέλεψαν τον ιρακινό λαό, και δολοφόνησαν τον ηγέτη του, θέτοντας τα πετρέλαια κάτω από τον έλεγχό τους, κάτι που ο Σαντάμ τους αρνιόταν τελευταία, για να εξάγουν τη δική τους κρίση, την καπιταλιστική κρίση, και για να θέσουν κάτω από αυστηρότερο έλεγχο και τα υπόλοιπα αποθέματα πετρελαίων του πλανήτη, οι αλήτες που αποτελούν την πολιτική συμμορία της Δύσης, ανακάλυψαν τους καινούργιους δικτάτορες, και αποφάσισαν να σώσουν τους λαούς αιματοκυλίζοντας τον έναν μετά τον άλλον. Θα ήταν όμως εντιμότερο, την πτώση του Καντάφι, οι νάνοι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης, αν την προκαλούσαν όταν στις επισκέψεις του στις χώρες τους, τους απαιτούσε να παρελάσουν από τον μπερντέ του, στρατιές από πόρνες πολυτελείας. Τότε όμως για να του πάρουν τα δολάρια όχι μονάδα δεν του το αρνήθηκαν, αλλά αμφιβάλλω αν και οι ίδιοι δεν παρέλασαν με ζαρντιέρες από μπροστά του.
Στο σημείο όμως αυτό, μου μπαίνει του κερατά μια απορία. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός, πως τα καθεστώτα που βάλανε στο μάτι οι συμμορίες της Δύσης, από «υπερβολική» ευαισθησία στους καταπιεσμένους λαούς, αν λέω, εξαιρέσουμε το γεγονός ότι εκείνοι οι τύραννοι, κάτσανε στο σβέρκο των λαών χωρίς να τους ρωτήσουν, σε τι άλλο ενδιαφέρουν με τους δικούς μας που έρχονται με την ψήφο μας;
Και εκείνοι οι λαοί καταπιέζονται, και οι λαοί των λεγομένων δημοκρατικών χορών νοιώθουν πολλαπλά καταπιεσμένοι, όταν το σύστημα κινδυνεύει, κατά τα αφεντικά του. Στα αυταρχικά καθεστώτα μάλιστα, υπάρχει μια αβεβαιότητα για τους τύραννους, πως όταν χάσουν την εξουσία, μαζί με την εξουσία χάνουν ενίοτε το κεφάλι τους και τα κλεμμένα. Εν αντιθέσει με τους λεγόμενους δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες, που για τα δεινά που συσσωρεύουν στη χώρα τους, ποτέ δεν απολογούνται, και ότι κλέβουν, τα κλέβουν επί του ασφαλούς, πως κανένας δε θα τους τα ακουμπήσει, γιατί από τους απαρχαιωμένους κλέφτες, πάλι κλέφτες τους διαδέχονται.
Πάρτε για παράδειγμα τη χώρα μας και συγκρίνετέ την με τη Λιβύη. Εκεί τα κλεμμένα, ή ένα μέρος από αυτά, κινδυνεύουν να επιστραφούν στους Λίβυους πατριώτες. Στη χώρα μας, στη «Δημοκρατία» μας όμως, οι κλέφτες όχι δεν κινδυνεύουν να χάσουν τα κλεμμένα, αλλά απειλούν όποιον τους ακουμπήσει. Και απειλούν γιατί όλοι τους είναι κλέφτες. Και η Δικαιοσύνη; Που είναι η Δικαιοσύνη; Στη Λιβύη η Δικαιοσύνη είναι ανύπαρκτη, γιατί κυβερνά Δικτατορία. Στη χώρα μας που είναι; Τι κάνει; Παιδάκι όταν ήμουνα, μου λέγανε πως η Δικαιοσύνη είναι τυφλή, για να αποδίδει σωστά. Τώρα που μεγάλωσα, έμαθα πως δεν είναι μονάχα… στραβή. Αλλά και κωφάλαλη. Αυτή είναι η Δημοκρατία που ευτυχήσαμε να βιώσουμε. Συναντούμε όλους τους εκπροσώπους όλων των εξουσιών, τους φτύνεις, και νομίζουν πως ψιχαλίζει. Πηγαίνεις κάτω από το παράθυρό τους, τους κάνεις καντάδα, φωνάζοντας τους κλέφτες, και εκείνοι αντί να σου πετάξουν γλάστρες στο κεφάλι, σε ρένουν με λουλούδια. Και η Δικαιοσύνη μας κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Υ.Γ. Κατηγορούν – και πολύ σωστά – τον καταποντιζόμενο δικτάτορα Καντάφι, για τις κλεψιές που διέπραξε στη θητεία του, σε βάρος του λαού του, και σκέπτομαι: Στα χρόνια που ο Καντάφι κυβερνούσε δικτατορικά την Λιβύη, τη χώρα μας την κυβερνούσαν νδρέιδες, μανλήδες και τάκηδες. Ας αναλογισθούμε, αναλογικά, ποιοι κλέψανε περισσότερα, ο δικτάτορας Καντάφι; Ή οι κλέφτες «Δημοκράτες» ηγέτες της χώρας μας;
Με της υγειάς μας…
Κώστας Π. Μανιάς
