Νομίζετε που ευφυολογώ; Λάθος! Είμαστε η χώρα με τους λιγότερους ψυχιάτρους ανά ομάδα… σφυριγμένων! Και το πρόβλημα είναι πως αυτοί οι σφυριγμένοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Αν τους το πεις, το πολύ – πολύ, να επικαλεστούν πως οι πάσχοντες είναι στα ψυχιατρεία! Κι αν τους πεις επι πλέον, πως οι εκεί μέσα είναι ελέγξιμες περιπτώσεις, μπορεί να κουνήσουν το κεφάλι τους σικτιρώντας σε ή και να σου πουν: Σε είδε τελευταία ψυχίατρος;
Του Α. Χαρχαλάκη
Όμως αυτούς, κι αν δεν τους είδε ψυχίατρος, τους βλέπουμε εμείς στην καθημερινότητά τους: Γυναίκα που στα «σαράντα» του ανδρός της «τον οποίο υπεραγαπούσε» πέταξε τα μαύρα! Πούλησε το σπίτι (με τρία παιδιά) και στα 50 της και κάτι, άρχισαν τα… γαργαλήματα στη βάση των ποδιών της… Άντρας που έχει τρεις «παράλληλες σχέσεις» και γυναίκα με παιδιά ενήλικα, και το καυχιέται τηλεφωνικές στις σχετικές εκπομπές! Γυναίκα που σκέφτεται να γράψει την περιουσία της στο «φίλο» της, συνομήλικο του γυιού της!
Άντρας που χωρίζει τη γυναίκα του με παιδιά, και «σπιτώνει» αλλοδαπή, μη στέλνοντας ούτε μόνο 1 ευρώ στα παιδιά του! Αν καταγράφαμε όλες τις περιπτώσεις ασθενών, θα θέλαμε τόμο ολόκληρο! Να προσθέσω και κάτι ακόμη: Τις περιπτώσεις… ασθενών που έχουν μια ειδική πάθηση. Οι ψυχίατροι θα μπορούσαν να την κατατάξουν στην πολιτική σχιζοφρένεια. Συμπτώματα εξωτερικά – εσωτερικά: ύφος σκυθρωπό, όψη – θρέψη κακή (λιπόσαρκη). Φορείς – κληρονόμοι πολιτικού αταβισμού, που συντείνει στην ιδεολογική ακινησία (μέχρι μούχλας).
Γλώσσα που τη χαρακτηρίζει ένα… σιελώδες μπλά – μπλά, γεμάτο μπούρδες: «Όλοι το ίδιο είναι». «Αν δε δουλέψω κανείς δεν θα μου δώσει να φάω» (όπως ας πούμε τα άτομα με «ειδικές ανάγκες» – τυφλοί – κουλοί. Και μήπως δεν υπάρχει… εκλεκτική συγγένεια;). Άλλο… πνευματώδες τσιτάτο: «εγώ έτσι έμαθα από τον μπαμπά μου, Θεός σχωρέστον». Κι αν τον ρωτήσεις αν πέθανε μεγάλος και από τι; Ιδού η απάντηση: «Ήταν μετανάστης στο Βέλγιο, και τον πλάκωσε μια στοά, εκεί που δούλευε… Ήταν πενήντα χρονών περίπου»… Μερικά από τα… χαριτωμένα αυτά…Είχε δίκιο ο αλήστου μνήμης Καραμανλής ο πρεσβύτερος που είπε: «Η Ελλάς είναι ένα απέραντο τρελοκομείο». Το ζήτημα βέβαια είναι πως – εκτός λίγων στεγασμένων χώρων – είναι ανοικτό, και με ανεπαρκές ψυχιατρικό δυναμικό. Και που να… μας προφτάσει όλους…
Ύστερα είναι και κάτι ακόμη: Πως θα αντιμετωπισθούν οι περιπτώσεις, που χρήζουν ιδιαίτερης ψυχιατρικής μέριμνας; Γιατί έχουμε περιπτώσεις βίαιων ξεσπασμάτων (φόνοι, βιασμοί, απόπειρες φόνων, ξυλοδαρμοί) που δεν αντιμετωπίστηκαν πριν ακόμη εκδηλωθούν. Κι έρχονται οι δικηγόροι (συνήγοροι) να υπενθυμίσουν το αναποτελεσματικό της ψυχιατρικής μέριμνας: «Ο πελάτης μου, κατά το παρελθόν παρουσίασε ενδείξεις ψυχικής διαταραχής». Βλέπετε… κομψότητα; Άκου «ενδείξεις»; Δηλαδή θα ηχούσε άσχημα πως ο ένοχος είναι κουζουλός, σε μια χώρα που λίγο – πολύ οι περισσότεροι από μας έχουμε την «πλακιά» μας; Άλλο πάλι κι αυτό!
Βεβαίως είναι οδυνηρές αυτές οι παραδοχές. Όμως όπως και να το κάνουμε κι η κουζουλάδα κάποιες φορές είναι τιμητική. Γιατί σύμφωνα με μια ρήση «οι κουζουλοί την κάνανε ελεύθερη την Κρήτη» και βέβαια όλη την Ελλάδα! Που γιαυτούς τους… κουζουλούς, καμώνονται πως καμαρώνουν κάποιοι… γνωστικοί. Που θεωρούν γνωστικάδα, αυτή την Πατρίδα να την πουλάνε με το κομμάτι στους ισχυρούς της συγκυρίας! Κι ύστερα ισχυρίζονται πως… συνεχίζουν το έργο αυτών των κουζουλών, με μια σύνεση που κανείς από τους λίγους έντιμους γνωστικούς δεν θα μπορούσε να συμβιβαστεί μ’ αυτήν! Και για την οποία «Σύνεση», ακόμα κι ο καλύτερος ψυχίατρος θα σήκωνε τα χέρια ψηλά.
Ακριβώς γιατί είναι από τις δυσκολότερες περιπτώσεις σχιζοφρένειας! Ελλάς το μεγαλείο σου! Και το… λοφίο σου! Πόση ανεπάρκεια υπάρχει στο ψυχιατρικό σου δυναμικό… Όπως και νάχει όμως ας μην το πάρουμε κατάκαρδα. Κι ας μπει ο καθένας μας στον εαυτό του ένα… ιαματικό ψεύδος: «εγώ πρέπει να επιβιώσω μέσα στους τρελλούς και στην τρελή (μέχρι επικινδυνότητος) εποχή – και χώρα – που βρέθηκα να ζω!
Κι ας ευχηθώ: Και μη χειρότερα!» Προβλέπετε αγαπητοί μου να πιάσει η ευχή; Μα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία κι ας έχουμε ψήγματά της μόνο…
