Η τροφός της αγάπης και της ζωής
Του αρχιμανδρίτου Ιγνατίου Θ. Χατζηνικολάου Θεολόγου – τ. Λυκειάρχου
Μάιος: Ανάμεσα στις εορτές και η εορτή της Μάνας
Εορτή της Μάνας Μεγάλη Εορτή. Μεγάλο το χρέος προς αυτήν. Αυτό το ανεξάντλητο χρέος κινεί το χέρι μου και την καρδιά μου΄ και γράφω τις γραμμές αυτές. Τακτικά πρέπει να θυμόμαστε το χρέος στην μεγάλη καρδιά της μάνας. Και, γράφοντας σήμερα γι’ αυτή επικοινωνώ με όλες τις μανάδες του κόσμου και ξεχωριστά στις μανάδες της Πατρίδας μου.
Κανένας ποιητής και κανένας ζωγράφος ή λογοτέχνης δεν μπόρεσε, και δεν θα μπορέσει, να περιγράψει το βάθος και το μεγαλείο της μητρικής αγάπης. Άλλωστε, τα μεγάλα συναισθήματα και οι μεγάλοι συγκλονισμοί δεν περιγράφονται.
Ποιος θα μπορούσε να εκφράσει την χαρά της μάνας που το πρωτοπιάνει στα χέρια της, που ακούει το πρωτοκελάδημα του μέσα από τ’ αγγελικά δάκρυά του.
Που αγκαλιάζει την ίδια την ζωή που βγήκε μεσ’ από τα σπλάχνα της, όλη την πλάση. Αχ και τι να πουν τόσα ορφανά που την στερήθηκαν πριν ακόμα χορτάσουν την αγκαλιά της και τα φιλιά της! Ένα κενό, που τίποτε δεν αντικαθιστά. Η μάνα είναι μοναδική είναι αναντικατάστατη.
Κάθε φορά που αντικρύζομε την μάνα είναι σαν να αγκαλιάζομε την ολοκληρωμένη αγάπη, την δροσερή στοργή, την τροφοδότρια της ζωής. Το μοίρασμα και την αγωνία.
Τα δάκρυα και το γέλιο. Την κούραση, και ανάπαυση. Το ξενύχτι και το χτυποκάρδι, συναισθήματα με τα οποία τραφήκαμε από τις μανάδες μου και με τα οποία ξεκινήσαμε τα βήματά μας στην γη. Κάποιο, της μάνας, χέρι μας βοήθησε, να στρατουλίζομε, να ορθοπατούμε και να πορευόμαστε. Η μάνα της ήταν η πρώτη δασκάλοι μας, το πρώτο σχολείο της ζωής μας, της ζωής όλου του κόσμου.
Η μάνα μας ήταν ο θείος σπορέας, που στο παρθένο περιβόλι της παιδικής ψυχής μας έσουρε ό,τι όμορφη και αληθινό. Αργότερα, όσο μεγαλώνουμε, μπένανε σ’ αυτό το περιβόλι άλλα αφεντικά για να διαφεντεύσουν τον ανεκτίμητο θησαυρό της μητρικής σποράς. Πολλές φορές την πικράναμε, εκείνων που πάντα σκυφτή πάνω στον παιδικό αγρό όργωνε μέσα ιερό εργαστήρι, το ίδιο το χωράφι του Θεού, την άμπελον την αληθινή, με το να αφήσομε να το κουρσέψουν εχθροί και άρπαγες. Δεν είναι λίγες οι φορές που την αντικαταστήσαμε με άλλα σκιρτήματα, με άλλα αφεντικά, περισσότερες φορές ζημιογόνα.
Δυστυχώς, και είναι συνηθισμένο, μόλις «καταλάβομε» τον κόσμον και ότι κάτι ή κάποιοι είμαστε, αρνούμαστε τη μάνα. Όμως εκείνη περιμένει. Αυτή η ανταρσία μας, για να μη χρησιμοποιήσω άλλη λέξη, την πληγώνει.
Σφουγγίζει τα τις περισσότερες φορές αθέατα δάκρυά της ενώ ο πόνος της αυλακώνει την καρδιά της. Τα χέρια της, αυτά που νανούρισαν και χάιδεψαν το παιδί της, που τόπλυναν και το φρόντισαν, τώρα τρέμουν από την λαίλαπα που την βρήκαν. Και ακόμα περιμένει…
Δεν στέρεψε η ελπίδα. Και θυμάται. Και μένει άγρυπνη στο κατώφλι της άγιας προσμονής. Περιμένει την Άνοιξη. Την ίδια την ζωή! Η μητρική αγάπη είναι η ζωή, κι όταν παύσει η αγάπη αυτή, παύει και η ζωή. Χωρίς το χώμα της γης δεν φυτρώνουν τα λουλούδια, και χωρίς τη μητρική αγάπη κι αγκαλιά δεν υπάρχει άνθησις ζωής. Η μάνα δεν γεννά μονάχα ένα παιδί, γεννά την ίδια τη ζωή. Γεννά την ανθρωπότητα.
Και δικαίως η ανθρωπότης, στην γιορτή της μητέρας, αποτίει φόρο τιμής. Θα θέλαμε όμως πέρα από τις φιλολογίες, την ποίηση, τα δώρα και τα τραγούδια για την μάνα, δίκαιη αφιέρωσις, να προχωρούσαμε πιο πέρα.
Δεν είναι επίτευγμα και κατόρθωμα (!) το ότι η γυναίκα χειραφετήθηκε. Το ότι βγήκε από το σπίτι της «την άγια λειτουργία του νοικοκυριού» (Ρ.Ρολλαίν).
Δεν είναι «πολιτισμός» και «εξέλιξις» στην μάνα που έγινε σκλάβα μιας παράλογης αποκτήσεως που θέλει την γυναίκα ανέστη και α-παιδη.
Μάνα της εποχής μας: Ο «πολιτισμός» και οι σύγχρονες «απαιτήσεις» τα σύγχρονα «ρεύματα» σιγά – σιγά σας αφαιρούν τον στέφανον του μεγαλείου σου.
Αγωνίσου να φυλαχθείς απ’ αυτά. Αγωνίσου να μείνεις η μάνα των αγίων μορφών της Εκκλησίας και του Έθνους μας. Η αιώνια γυναίκα. Η αιώνια τροφός της αγάπης και της ζωής. Κράτησε ψηλά την ιερότητα της γυναίκας. Της βρυσομάτας και ψυχοτρόφας στελεχών και μελών της Κοινωνίας, μιας κοινωνίας, ιδίως σημερινής, που οι αξίες και οι ιερότητες.
Τα σύμβολα και τα ιερά ισοπεδώθηκαν, ειρωνεύτηκαν και μπήκαν στην απαξίωση. Η μεγαλύτερη τιμή, και τα δώρα, στην εορτή σου, είναι να σε κρατήσουν ψηλά με κάθε τιμή κι ευγνωμοσύνη.
