ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Ο πρόγονος κάθε πράξης είναι μία σκέψη». Ράλφ Έμερσον
Δευτέρα πρωί, σχεδόν αξημέρωτα στο Ι.Κ.Α Χανίων, μία τεράστια ουρά περιμένει για να ανοίξει η είσοδος.
Οι άνθρωποι αυτοί περιμένουν στο τμήμα των δαπανών. Σπρώχνονται ελαφρά και διαπληκτίζονται για την ώρα προσελεύσεως προκειμένου να πάρουν προτεραιότητα. Διαμαρτύρονται διότι δεν υπάρχουν υπάλληλοι για να τους εξυπηρετήσουν, και έστω και για 5, ή 10 ευρώ δαπάνη, που σήμερα οι εργαζόμενοι τα έχουν ανάγκη, πρέπει να ξεροσταλιάζουν στο Ι.ΚΑ. τρεις και τέσσερις ώρες, και να χάσουν την παραγωγική εργασία τους. Αν δεν προλάβουν να πάρουν αριθμό προτεραιότητας, μπορεί να πάνε στο Ι.Χ. δύο και τρεις φορές, για να εξυπηρετηθούν.
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και στο τμήμα μητρώου. Αν πείτε και για τον οικογενειακό γιατρό έχουν λήξει οι συμβάσεις των παθολόγων και έχουν απομείνει 2 μόνον παθολόγοι οικογενειακοί γιατροί, για το νέο {6=1 πρώην Δήμοι} πολεοδομικό συγκρότημα των Χανίων. Για να πετύχετε σειρά εκεί πρέπει να στηθείτε στην ουρά από τα ξημερώματα. Όσο για τις άλλες ειδικότητες υπάρχουν και εκεί ελλείψεις, αλλά ποιός νοιάζεται;
Υπάρχουν υπεύθυνοι σε αυτόν τον τόπο; Ή μόνο για να κατέχουν θέσεις εξουσίας με παχυλό μισθό, δόξα ,δύναμη και ηδονή της εξουσίας;
Υπάρχει μια βουβή διαμαρτυρία για την κατάντια των ασφαλιστικών οργανισμών.
Ο άνθρωπος στις ουρές του Ι.Κ.Α αισθάνεται ένα τίποτα, ότι δεν υπάρχει ως προσωπικότητα ότι δεν τον σέβονται ως πολίτη με δικαιώματα. Ότι είναι ένα γρανάζι στην βάση του συστήματος, για να κάνουν πάρτι, μερικοί ανέντιμοι σπεκουλαδόροι, λαϊκιστές πολιτικοί, και οικονομικοί παράγοντες.
Η βουβή διαμαρτυρία σήμερα, αύριο θα μετεξελιχθεί σε οργή, και μεθαύριο σε χειμαρρώδη ποτάμι όπου θα σαρώσει τα επιπλέοντα σκουπίδια του αφρού.
