Του Αλέξανδρου Ρασκόλνικα
O αρχηγός της αξιωματικής συμπολίτευσης, χρησιμοποιώντας ατάκες δανεισμένες από τους τείχους των φίλων του στο facebook, εγκαινιάζει τη φαρσοκωμωδία της προεκλογικής περιόδου για τη Νέα Παπαδημοκρατία, επαναλαμβάνοντας στους χειροκροτητές του ακροατηρίου του το παλιό τροπάριο, ότι ως κυβερνήτης θα επαναδιαπραγματευτεί τη δανειακή θέση της Ελλάδας.
Ταυτόχρονα είναι έτοιμος να συγχωρήσει τους αμαρτήσαντες, αρκεί να ψηφίσουν σε αυτή τη βουλή –κι όχι στην επόμενη γιατί, ίσως αυτοί τότε να μην υπάρχουν ή η επόμενη βουλή να αργήσει λίγο παραπάνω από το αναμενόμενο- τους εφαρμοστικούς νόμους της σύμβασης που θα επαναδιαπραγματευτεί ο ίδιος στο προσεχές μέλλον. Κάτι που από μόνο του μπορεί να είναι ο ορισμός της γελοιότητας. Ή ο ορισμός μιας ζωής με δόσεις, όπως γράφουνε κι οι φοιτητές στους τοίχους
Ο Μπένι (όχι ο Χίλ, ο άλλος, ο πιο αστείος και πιο παχύδερμος) και το επιτελείο του δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με την αξιολόγηση της πρότασης του Κον-Μπεντίτ και αφήνουν τις σπίθες από τους υπολογισμούς του Γλέζου, να σιγοκαίνε άσκοπα. Ευτυχώς που ο υπουργός των Οικονομικών θα παραιτηθεί από το χαρτοφυλάκιο του για να τρέξει την κούρσα με αντίπαλο το «λευκό». Το μόνο που σκέφτεται αυτόν τον καιρό, είναι, τι θα συμβεί αν, τρέχοντας την κούρσα της διαδοχής μόνος, τερματίσει… δεύτερος!
Ο Mind-the-GAP [Goofy A. Papandreou] στο κύκνειο άσμα του, επιμένει στην ανοησία της ανακεφαλαιοποίησης των εμπορικών τραπεζών με χρήματα δανεισμένα στο όνομα του ελληνικού λαού και τοποθετημένα σε κοινές μετοχές. Κι επειδή την ίδια ανοησία επαναλαμβάνει ο δικηγόρος επικεφαλής της Δημοκρατικής Αριστεράς, νομίζει ο Goofy , επαγωγικά, ότι είναι κι αυτός σοσια-ληστής: Κάτι σαν αυτό που λέει ότι ο αστυνομικός είναι όργανο, ο μπαγλαμάς είναι όργανο, επομένως ο αστυνομικός είναι μπαγλαμάς. Κι ο Goofey, λοιπόν, σοσια-ληστής.
Οι υπόλοιποι της ροζ αριστεράς ορκίστηκαν ότι θα τρώνε πατάτες γιαχνί κάθε μέρα, και μάλιστα αγορασμένες κατ’ ευθείαν από τους παραγωγούς, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αποφάσεις μιας κυβέρνησης χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση. Αλλά κανείς τους δεν τολμάει, έστω και συμβολικά, να παραιτηθεί από αυτή τη βουλή-οπερέτα και να δει τα προνόμιά του να ακυρώνονται.
Τρέμουν οι καθαρόαιμοι κομμουνιστές τι θα γίνει, αν ο λαός κατέβει και τους ψηφίσει. Τους πιάνει πανικός για το τι θα έκαναν αν έπαιρναν την πλειοψηφία, γιατί ούτε αυτοί
έχουν σχέδιο, είναι -απλώς- μέλη του ίδιου αυτού πολιτικού συστήματος που καταρρέει.
Ο Καρατζαφύρερ ζει κι αυτός τη δική του μάχη του Βερολίνου και ο κόκκινος στρατός, όπως δηλώνει με κάθε ευκαιρία, πλησιάζει…
Η Βεζυροπούλα αναζητεί τις ευθύνες των δύο «μεγάλων» κομμάτων γιατί αυτή τώρα ηγείται ενός πολύ μικρού.
Το μόνο ευτυχές είναι ότι όλοι ξέρομε πια με βεβαιότητα ότι ήρθε η στιγμή να τους ξεπεράσουμε όλους αυτούς, να κλείσομε την τηλεόραση, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να περάσομε σε μια άλλη εποχή.
