Ποιος στ’ αλήθεια Έλληνας πολίτης, που αγαπά αυτόν τον τόπο, δεν θα επικροτούσε τα λεγόμενα του πρωθυπουργού, στην κοινοβουλευτική του ομάδα; Το χειροκρότημα που εισέπραξε από τους βουλευτές του, τώρα στη δύση της πρωθυπουργικής του καριέρας, δεν το έχει εισπράξει σε ολόκληρη την πολιτική του πορεία. Και το θεωρώ φυσικότατο. Αυτόν τον πρωθυπουργό θέλουνε οι Άνθρωποι, γιατί αγαπούν την παράταξή τους. Γιατί έτσι θα τον θέλανε και στην πολιτική του δράση. Έτσι θα τον θέλαμε όλοι μας. Τι κι αν ανήκουμε σε διαφορετικές ιδεολογίες. Μονάχα άρρωστα –συφιλητικά- μυαλά θα ευχόντουσαν την πολιτική χρεοκοπία ενός πρωθυπουργού –μιάς παράταξης-, για να γίνει η δική τους παράταξη κυβέρνηση.
Γιατί όλοι οι Έλληνες, όπου στο διάβολο κι αν πιστεύουν, αυτόν τον ιερό βράχο που έλαχε να ζούμε, τον αγαπούμε εξ ίσου το ίδιο. Όλοι μας με τον ερχομό μιάς καινούργιας κυβέρνησης, ελπίζουμε, προσμένουμε, προσδοκούμε, να καλύψει τα κενά, τις αδυναμίες και τα σφάλματα –εκούσια και ακούσια – της απερχόμενης. Αυτός ο Πρωθυπουργός όμως, στη συνείδηση και σα μάτια του Λαού, είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό. Ένα φαινόμενο που μονάχα καλό, δεν προσδοκά πιά. Όταν τον άκουγα να μιλάει στην κοινοβουλευτική του ομάδα, αν το φόντο της εικόνας δεν μου θύμιζε βουλή, θα νόμιζα πως μιλούσε από μπαλκόνι, σε μεγάλο ακροατήριο, ξεχνώντας πως ήτανε πρωθυπουργός, και πως αυτά τα έλεγε για να αποσπάσει ψήφους.
Μια πρωθυπουργική συγνώμη, για λάθη και παραλήψεις, για νάχει την αξία της, πρέπει από τη στιγμή κιόλας που τη ζητά, να συνοδεύεται από μια ριζική αλλαγή στις κυβερνητικές του πραχτικές. Και ο σημερινός πρωθυπουργός μας έχει συνηθίσει στο άλλα να λέει, άλλα να εννοεί, και άλλα να πράττει. Η μάλλον να μην πράττει τίποτα. Και στην προκειμένη περίπτωση για την ταμπακιέρα δεν μας είπε λέξη. Ζήτησε συγνώμη για το Βατοπέδιο, και ανέλαβε – όπως μας είπε – προσωπικά τις ευθύνες. Ε! και; Συνέπειες δεν προκύπτουν; Κι αν ναι, ποιος τις αναλαμβάνει;
Η ταπεινότητά μου πάντως για πολλοστή φορά, καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα: Ή μας παίζετε θέατρο κύριε πρωθυπουργέ, ή δεν έχετε συναίσθηση της δεινής σας θέσης, στην οποία έχετε περιέλθει.
Κώστας Π. Μανιάς
