ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΖΑΧΑΡΗ
Πολλές είναι οι συμφωνίες που υπεγράφησαν μεταξύ Ελλάδας και Κίνας κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης του πρωθυπουργού της Κίνας, Γουέν Τζιαμπάο. Συγκεκριμένα, υπεγράφησαν δεκατρείς συμφωνίες, δύο διακρατικές και έντεκα επιχειρηματικές.
Η Κίνα, σύμφωνα με τις δηλώσεις του κινέζου πρωθυπουργού, είναι διατεθειμένη να διπλασιάσει τις εισαγωγές ελληνικών προϊόντων και να ενθαρρύνει την Ελλάδα να διευρύνει το εμπόριο προς την Κίνα, ώστε οι εμπορικές ανταλλαγές να αναπτυχθούν ισορροπημένα και βιώσιμα. Ο Γιώργος Παπανδρέου από την άλλη, φαίνεται διατεθειμένος να τα «δώσει όλα» στους Κινέζους, χωρίς καμία επιφύλαξη και μη λαμβάνοντας υπόψη με ποια χώρα έχει να κάνει στην πραγματικότητα.
Όπως ξέρουμε, εδώ και πολλά χρόνια η Κίνα έχει γεμίσει τις ευρωπαϊκές αγορές με φτηνά και αμφίβολης ποιότητας προϊόντα που παρασκευάσθηκαν με αμοιβές πείνας και μεροκάματα του τρόμου, προϊόντα προερχόμενα από μια χώρα που συστηματικά παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και ψάχνει εναγωνίως να επεκτείνει την κυριαρχία της και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο που οι Κινέζοι ενθαρρύνουν δικτατορικά καθεστώτα στην Αφρική, ενισχύοντας τα με σημαντικό στρατιωτικό υλικό και με αντάλλαγμα τις πρώτες ύλες. Δεν είναι τυχαίο επίσης που όλη αυτή η «επέλαση» έχει και οικονομικό χαρακτήρα αφού η εν λόγω χώρα φιλοδοξεί να εδραιώσει αυτή την παρουσία της στις ευρωπαϊκές αγορές, χρησιμοποιώντας την Ελλάδα ως κομβικό σημείο – πέρασμα για την υπόλοιπη Ευρώπη και συγκεκριμένα τα ελληνικά λιμάνια – με πρώτο και καλύτερο αυτό του Πειραιά – ως ορμητήριο, με λίγα λόγια, για την ευόδωση των όποιων προσπαθειών της.
Στην περίπτωση αυτή η ελληνική κυβέρνηση, εν μέσω σοβαρής οικονομικής κρίσης και σε μια εποχή που οι επενδύσεις στην Ελλάδα έχουν ουσιαστικά παγώσει, θεωρεί την Κίνα ως βασικό στρατηγικό επενδυτή που μπορεί να την βοηθήσει τάχα να πάρει οικονομικές ανάσες. Επαναλαμβάνω όμως πως πρόκειται για μια χώρα που μετέρχεται κάθε μέσον προκειμένου να επεκτείνει την κυριαρχία της, προβάλλοντας την πυκνότητα του πληθυσμού της ως άλλοθι για τόνωση του τουρισμού στην χώρα μας.
Η ζήτηση, λέει, από κινέζους τουρίστες που επιθυμούν να επισκεφθούν την Ελλάδα έχει αυξηθεί κατά 50% και τα εκατομμύρια των Κινέζων αναμένεται να γεμίσουν την χώρα μας! Πόσοι είναι όμως, στ’ αλήθεια οι Κινέζοι που έχουν την δυνατότητα να διαθέσουν χρήμα; Μιλάμε για μια χώρα που έχει βυθίσει τους κατοίκους της στην φτώχεια, και πέραν της επιφανούς τάξης, δεν προσφέρει τις οικονομικές ευκαιρίες για άνετες διακοπές στη μάζα των κατοίκων της. Μιλάμε για έναν τόπο όπου η ένδεια, η καταπίεση και οι περιστολές των ατομικών δικαιωμάτων είναι τα πρώτα που συναντά κανείς με την πρώτη επίσκεψή του. Ποιος ξεχνά άραγε το Θιβέτ; Ποιος του Ουιγούρους;
Ο πρωθυπουργός μας όμως επιμένει: «Ευχαριστούμε για την ψήφο εμπιστοσύνης στις προσπάθειες που κάνει ο ελληνικός λαός και η ελληνική κυβέρνηση για να βάλουμε τη χώρα μας σε τάξη». Και τονίζει: «η βούληση για εμβάθυνση της συνεργασίας μας έρχεται σε μια δύσκολη στιγμή για τη χώρα μας αλλά αποτυπώνει και τη θετική διάθεση της φίλης χώρας προς την Ελλάδα». «Φίλοι» λοιπόν οι Κινέζοι και συμπαραστάτες στις δύσκολες στιγμές που περνάμε. Στην «φιλική» αυτή προς την Ελλάδα χώρα, τουλάχιστον 105 εκατομμύρια Κινέζοι, επί πληθυσμού 1,3 δισεκατομμυρίων, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας! Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τα στοιχεία, στην χώρα με την μεγαλύτερη διαδικτυακή αγορά (338 εκ. χρήστες), ένας στους 4 χρήστες ιντερνέτ υφίσταται περιορισμούς και η λογοκρισία που επιβάλλει το καθεστώς έχει ως αποτέλεσμα την φραγή 18.000 ιστοσελίδων! Επιπροσθέτως, 72 αντιφρονούντες στο διαδίκτυο βρίσκονται στη φυλακή, η δε θανατική ποινή στην χώρα ζει και βασιλεύει, και ο εκδημοκρατισμός φαντάζει όνειρο απατηλό. Για να μην αναφέρουμε το τι σημαίνει πολιτικός αντιφρονούντας στην Κίνα και τις συνέπειες που υφίσταται για τις απόψεις του. Η κατηγορία «εχθρός του καθεστώτος», είναι συνήθης και ο εγκλεισμός του στην φυλακή ακόμη πιο πιθανός. Αυτά τα ολίγα για μια χώρα που μοστράρει ως η τέταρτη υπερδύναμη, για ένα κράτος που επιδιώκει να πρωταγωνιστήσει στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός όμως φαίνεται πως δεν νοιάζεται για όλα αυτά. Αυτό που τον ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να γίνονται επενδύσεις στην χώρα, αδιάφορο από πού. Θα μου πείτε, εδώ πρόκειται για «ζεστό χρήμα» και επενδύσεις, για ανθρώπινα δικαιώματα θα μιλάμε; Σωστά, εκεί φτάσαμε λοιπόν. Επειδή κανείς πια δεν μας εμπιστεύεται, στρέφουμε το ενδιαφέρον μας στην πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου, με κάθε τίμημα και κόστος από την παρουσία κινέζικων εταιρειών και στρατηγικών οικονομικών ομίλων στην Ελλάδα. Και παρουσιάζεται όλο αυτό ως επιτυχία της κυβέρνησης, σε μια εποχή οικονομικής μιζέριας και απεικονιζόμενου ναυαγίου. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. Αυτές είναι οι δυνατότητές της, αυτοί οι στόχοι της. «Έχετε κάτι άλλο να προτείνετε;», θα διερωτάται ο κος Παπανδρέου.
Όμως ο λαός σιωπά. Δεν βγαίνει στους δρόμους όπως κάνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι σε Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, για λιγότερο σοβαρά θέματα. Θα μου πείτε, τι θα κέρδιζε αν έβγαινε; «Χιλιάδες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν από την παρουσία των Κινέζων», έτσι διαδίδουν και διασπείρουν οι κυβερνώντες προς όλες τις κατευθύνσεις. Και κατά πόδας ακολουθεί και η αντιπολίτευση. Και ο φτωχός Έλληνας καρβέλια ονειρεύεται και σχέδια για το μέλλον κάνει. Και όλα απλά τα βρίσκουν μετά τις συμφωνίες και όλα τα κανονίζουν με την υπογραφή των όποιων συμβάσεων. Να είναι όλα χωρίς τίμημα, λέτε; Να είναι όλα τόσο αθώα και αισιόδοξα; Ως κινέζικο προτεκτοράτο, μια χαρά φαντάζουμε. Να μην ξεχνάμε, πρόκειται για δεκατρείς συμφωνίες, δύο διακρατικές και έντεκα επιχειρηματικές. Και μια αγορά 15 δις. ανθρώπων. Μια αγορά που ορέγεται ο επιχειρηματικός κόσμος στην χώρα. Λες και πρόκειται για απλό εγχείρημα, χωρίς κόστος και υψηλά έξοδα μεταφοράς αναφορικά με τις εξαγωγές. Και έναν λαό που θέλει καιρό προκειμένου να ορθοποδήσει ή να συνέλθει από τα αλλεπάλληλα σοκ της καταστολής και της καταστρατήγησης στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων, που θέλει πολλά χρόνια ακόμη για να εναρμονιστεί με τη Δύση. Και ας επενδύει η όποια Cosco στα πλαίσια της κινέζικης οικονομικής επέλασης, υποσχόμενη θέσεις εργασίας και αποκρούοντας ως συκοφαντικές τις ρήσεις περί «κατακτητικής» επένδυσης στο πρώτο λιμάνι της χώρας.
Κοινώς, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα με τους Κινέζους κι΄ας φαίνεται το αντίθετο.
