«Αν πεθάνουμε εδώ …δε θέλουμε να μας κλείσουνε σε ψυγεία με αριθμό»
ΕΡ: Πόσα χρόνια στην Ελλάδα
Μουστάφα: 5 χρόνια
ΕΡ: Που ήσουνα και τι έκανες εκεί;
Μ.: Ήμουνα στην Κρήτη και ήμουνα υδραυλικός
ΕΡ: Πόσο χρονών είσαι;
Μ.: Είμαι 25 χρονών
ΕΡ: Στην πατρίδα τι δουλειά έκανες;
Μ: Ήμουνα φοιτητής, σπούδαζα νομική. Τα παράτησα όμως για να έρθω εδώ.
ΕΡ: Τι σου είχαν πει για την Ελλάδα;
Μ.: Εμένα μου είχαν πει για Ευρώπη. Μου είπαν πως οι μετανάστες εκεί έχουν καλύτερη ζωή. Και ήξερα πως η Ελλάδα είναι στην Ευρώπη. Ήρθα εδώ για να ζήσω μια καλύτερη ζωή. Μα τα 5 χρόνια που είμαι εδώ, δεν είναι καλύτερα από εκεί που ήμουνα.
ΕΡ: Σκέφτεσαι να ξαναγυρίσεις πίσω;
Μ.: Το πρόβλημα είναι πως είναι δύσκολο να γυρίσεις πίσω. Και στην πατρίδα μας η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή.
ΕΡ: Είσαι και εσύ απεργός;
Μ.: Κι εγώ απεργός. Εμείς θ’ αντέξουμε. Μέχρι το τέλος, μέχρι να νικήσουμε. Να πάρουμε τα δικαιώματά μας. Ή θα τα πάρουμε ή θα φύγουμε από εδώ νεκροί
ΕΡ: Στην πατρίδα σου έχεις οικογένεια, έχετε επικοινωνία;
Μ.: Έχω οικογένεια, και επικοινωνούμε κάθε μέρα. Ξέρουνε πως κάνω απεργία. Όμως δε μπορώ να τους δω αν δεν πάρω χαρτιά. Είμαστε 8 αδέλφια. Ήρθα εδώ για να βοηθήσω την οικογένειά μου. Μέχρι τώρα δεν είχα πρόβλημα με τη δουλειά. Έχω φίλους που με βοηθάνε. Το πρόβλημα είναι αν δεν έχεις άδεια παραμονής, δύσκολο να δουλέψεις, δύσκολο να ζήσεις. Εμείς ζητάμε την άδεια παραμονής για να ζούμε σαν άνθρωποι. Να δουλεύουμε με ασφάλεια. Να μπορούμε να πάμε στα νοσοκομεία. Κάποιοι από εδώ έχουμε παιδιά, αυτά να μπορούνε να πάνε στα σχολεία, αν κάποιος αρρωστήσει να μπορεί να δει έναν γιατρό, κι αν πεθάνουμε εδώ – γιατί έτσι είναι η ζωή – να μας στείλουνε στην οικογένειά μας. Δε θέλουμε να μας κλείσουνε σε ψυγεία με αριθμό. Τώρα, χωρίς χαρτιά, από που είσαι; Κανείς δεν ξέρει…
