Τα «Δεκεμβριανά» η μαζικότερη – πιο διαστρωματωμένη- πολυπλυθέστερη ευρηματικότερη, αποτελεσματικότερη, βιαιότερη, διαρκέστερη εξεγερτική εκδήλωση της νεολαίος μεταπολιτευτικά εξακολουθεί, φυσικώ τω λόγω, ν’ απασχολεί τον τύπο. Όχι, βέβαια, «ρεπορταζο-εντυπωσιασμού», αλλά από αρθρογράφους που «βούλονται» να εξηγήσουν το «φαινόμενο», να το αξιολογήσουν, να εντοπίσουν τα υπέρ και κατά . Τα κείμενά τους με οδηγούν σε διαχωρισμό τους ας πως , grosso modo: αυτοί, που θητεύουν στην «καθεστηκυία τάξη πραγμάτων» που είναι όλο «ναι μεν», δηλ. υπάρχουν προβλήματα κλπ, «αλλά», δηλ…. «αυτός» δεν είναι τρόπος επίλυσης κλπ και προπαντός δεν θέλουν να βλέπουν το «δάσος» – την ευρύτητα το νεανικό πάθος.. αλλά το «δέντρο» τους κουκουλοφόρους και να ταυτίζουν με αυτούς αυτόν το μεγαλειώδη ξεσηκωμό, τον πάναγνο.
Του Δημήτρη Κυριαζή
(Μια παρέκβαση: όσο για τη βία και των κουκουλοφόρων, τη φύτρωσαν οι αμέσως μετά το γκρέμισμα της χούντας κυβερνήσεις με τη ΜΗ ΑΠΟΧΟΥΝΤΟΠΟΙΗΣΗ, δικάστηκαν λίγοι πρωταίτιοι και μόλις ο πρόεδρος του δικ. Ο αείμνηστος Ντεγιάννης απάγγειλε της απόφασης : θάνατος!, αμέσως έσπευσε ο Πρ. (Κ. Καραμανλής) να δηλώσει ότι η ποινή δεν θα εκτελεστεί= πρωτοφανής πρακτική στα παγκόσμια δικαστικά χρονικά = ας άφηνε, τουλάχιστον, να τελείωνε η διαδικασία… Σε λίγα χρόνια, πλην ενός αποφυλακίστηκαν και με τη χρήση της διάταξης περί «ανηκέστου βλάβης» ψηφίστηκε με το ν. 1492 στις 17/8/1950 κυρωτικό του Ποινικού Κώδικα (αλλά δεν εφαρμόστηκε ΠΟΤΕ για τους τότε Αντιστασιακούς και λοιπούς πολιτικούς κρατούμενους που πολλοί πέθαναν στις φυλακές χωρίς καμία ιατρική βοήθεια… )
… Λες και η διακυβέρνηση, η δήλωση, τα βάσανα, η καταστροφή της Ελλάδας και της Κύπρου έγινε χωρίς τη συμμετοχή, συμπαράσταση, ευθύνη χιλιάδων πρωτοκλασάτων στελεχών της χούντας που ανενόχλητοι χωρίς μια τυπική έστω μομφή περήφανοι παρέμειναν στις θέσεις τους για να λοιδορούν τα θύματά τους, να «σώζουν τη χώρα» και να ξεκοκαλίζουν όσα κάμποσοι τους επί χούντας βούτηξαν… Η λαϊκή οργή ή διαφωνία κατά αυτής της πολιτικής, διαπιστώθηκε και με την ευρύτατη – όπως έγραψε ο τύπος- επιδοκιμασία των πρώτων εκτελέσεων χουντικών από τη 17Ν – έτσι αυτή ρίζωσε… όσο κι αν ο Καραμανλής και λοιποί θέλανε για «ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία» συμβάλανε στην πρωτοεμφάνιση της τρομοκρατίας).
Μια άλλη κατηγορία αρθρογράφων, μου θυμίζει το Βάρναλη: Που ‘σουν νιότη που δειχνες πως θα γινόμουν άλλος…». Και μια Τρίτη τον Κατσαρό «,.. Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: Καλά είμαι εδώ…» Εντάξει, βελτιώσεις, αλλά όχι και ανατροπή αυτού που βολευτήκαμε… Και φυσικά υπάρχουν και αυτοί με τους νέους συμπαραστάτες.
Διάσπαρτη στην αρθρογραφία είναι και η γνώμη ότι οι νέοι δεν θέσανε «συγκεκριμένα αιτήματα» δηλ. Π.χ. «θέλουνε βάψιμο τα κάγκελα του προαυλίου», «το κυλικείο δεν προσφέρει ότι ζητάμε» και μπορεί και πλήθος λοιπών αναλόγων, οπότε, εντάξει, να γίνει διάλογος… Αλλά τα διαβολόπαιδα θέσανε εν αμφιβόλω ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ! Όχι ρε παιδιά!… τότε εμείς που σε αυτό βολευτήκαμε.. Ο καυγάς πάντα είναι «για το πάπλωμα» να μην θιγεί η ουσία του κατεστημένου και περί αυτοί οι δήθεν απορίες και υποδείξεις στους νέους…
Κάποιοι, προσπαθούν να ευτελίσουν το ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ, να το ταυτίσουν με το «μπάχαλο» , να «ορμηνέψουν» τους νέους, ότι, δήθεν, το αυθόρμητο κίνημα δε είναι αναποτελεσματικό, είναι ένα είδος «αυτοεκτίμησης» ο «αγώνας για τον αγώνα» και τίποτα παρέκει; Κάνανε «μια τρύπα στο νερό»….Έστω και εκ περισσού ας το προσδιορίσω: Αυθόρμητος- ο αφ’ εαυτού ορμώμενος, ο εκουσίως λέγων ή ενεγών. Αυθορμησία – η άνευ εξωτερικής επιδράσεως, αλλά εξ ιδίας πρωτοβουλίας ενέργεια (τα Λεξικά).
Αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο του! Ξεπήδησε εκρήχτηκε σαν ηφαίστειο μέσα από την καρδιά, την ψυχή, το μεδούλι, των νέων! «Το βόλι στον Αλέξη, μας τρύπησε όλους», δήλωναν νέοι. Υπέροχη αλληλεγγύη, μιας άκρως ευαίσθητης νεολαίας! Ο ένας για όλους, όλοι για τον έναν. Κανένας «ψόγος» δεν μπορεί να τους αποδοθεί για κάποια προσωπική ιδιοτέλεια. Και βόρεια και νότια και ανατολικά και δυτικά προάστια. Μια όποια θεωρία μια ιδεολογία για να γίνει υλική δύναμη, πρέπει από το μυαλό να κατεβεί στην καρδιά, να τη συνταράξει.
Ποια οργάνωση θα το κατόρθωνε κάτι τέτοιο; Ποια ιδεολογία μερικότερη; Καμία! Και «ξεβράκωσε» το κατεστημένο και αποκαλύφθηκε στον πάσα – ένα η φρικαλέα μορφή του», όργωσε , έσπειρε επαναστατικό, διεκδικητικό πνεύμα», έγινε το θερμόμετρο πιστοποίηση της χώρας μας, έγινε παγκόσμιο παράδειγμα και σπεύδουν εδώ για μελέτη του και μαθήματα ξανάδωσε στο λαό μας τη λεβεντιά του.
Ε, και μετά; Τίθεται – και κακοπροαίρετα – το ερώτημα. Το άρθρο δεν προχωρά εκεί . Το αναμφισβήτητο είναι πως ένα φάντασμα πλανάται πάνω από το κατεστημένο της χώρας μας: ο ξεσηκωμός της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008». Η καλή σπορά έγινε.
Ο Πασίγνωστος δεκαπεντασύλλαβος στίχος «Του Ελλήνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει» εκφράζει και το πνεύμα «των Δεκεμβριανών» ή μέσα σε αυτό κινούνται. Πάμπολλες ωραίες πράξεις έχει κατορθώσει ο λαός μας και επιτεύγματα επιτυχαίνει. Τότε γιατί η σημερινή κατάντια… «Ένας υπέροχος λαός μια ανάξια ηγεσία» η απάντηση…
