Του Φίλιππου Ζάχαρη
Συνεχίζει τα ταξίδια του ο πρωθυπουργός προσπαθώντας να ανατάξει την ελληνική οικονομία, αποσπώντας υποσχέσεις και θετικές ρήσεις από τους ευρωπαίους ηγέτες. Αγωνιώντας για την επιμήκυνση, τα χρέη και τις περικοπές που φορτώθηκαν στον ελληνικό λαό λόγω του μνημονίου, και με γνώμονα το συμφέρον του κόμματός του που εδώ και μήνες βρίσκεται στο στόχαστρο των πολιτών, επιδιώκει να αποσπάσει κάθε είδους θετική δήλωση από τους ευρωπαίους που θα μαλακώσει – έστω και πρόσκαιρα – τις αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας.
Οι αντιδράσεις όμως μεγαλώνουν και οι πολίτες δεν φαίνεται να πείθονται από τις ενέργειές του. Οι συναντήσεις του με τους πολιτικούς αρχηγούς με στόχο την δημιουργία συναινετικού κλίματος, η προσπάθειά του να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ανεκτικής στάσης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναφορικά με τις αποφάσεις του σε φλέγοντα θέματα, στοχεύουν στην εδραίωση των σχεδίων της κυβέρνησής του, που έχοντας εκ προοιμίου υπακούσει στις εντολές της τρόικας και του ΔΝΤ, αποπειράται με κατάλληλους ελιγμούς τα αποφύγει με ελαφρά πηδηματάκια την λαϊκή οργή.
Ο κος Παπανδρέου ελπίζει πως μετά την δύσκολη εποχή των πρώτων 17 μηνών, θα προκύψουν ευκαιρίες ανάταξης της ελληνικής οικονομίας, ευκαιρίες που θα προσδώσουν κύρος και σοβαρότητα στην κυβέρνηση. Μετά τις συναντήσεις του με τους πολιτικούς αρχηγούς ο πρωθυπουργός εξέφρασε την άποψη πως τελικά οι στόχοι της κυβέρνησης θα ευοδωθούν, πως σε τελική ανάλυση θα υλοποιηθούν όλες οι δεσμεύσεις και προοπτικές. Ας δούμε τις δηλώσεις του: «Βασική μας επιδίωξη είναι η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Και αυτό, θα είναι καλό όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη. Όπλα μας, στην διαπραγμάτευση αυτή είναι οι πρωτόγνωρες προσπάθειες και θυσίες των Ελλήνων πολιτών, για να αντιμετωπίσουμε το χρέος, αλλά και τα βαθιά και χρόνια προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Η συνέπεια και αξιοπιστία μας, που ανακτούμε κάθε μέρα. Ο λόγος μας, που έχει πλέον αξία. Και η πεποίθηση ότι, το ελληνικό ζήτημα είναι και ευρωπαϊκό ζήτημα, και το ευρωπαϊκό ζήτημα είναι και ελληνικό ζήτημα. Δίνουμε μια μάχη, για να πετύχουμε ό, τι καλύτερο για τη χώρα. Και θα συνεχίσουμε όλοι μαζί την προσπάθεια να σταθεί η πατρίδα στα πόδια της, για να αλλάξουμε και να μην ξαναζήσει η χώρα παρόμοιες δύσκολες καταστάσεις και στιγμές. Πίστη μου είναι πάντα, ότι θα τα καταφέρουμε.»
Από πότε, αλήθεια, «όπλο» είναι θυσίες των Ελλήνων, στον αγώνα για την ανάνηψη της ελληνικής οικονομίας; Πως λέγεται έτσι με τέτοια ευκολία πως οι πολίτες έχουν αποφασίσει να θυσιαστούν για «το καλό της πατρίδας τους»; Και τελικά ποιος έχει θέσει θέμα και έχει «κλειδώσει» τις θυσίες του κόσμου, που τάχα αναντίρρητα κρίνει στο σύνολό του πως πρέπει να καταβάλλει τον οβολό του στο κρατικό κορβανά; Πόσο αυθαίρετες μπορεί να είναι αυτές οι σκέψεις που δημιουργούν απλά εντυπώσεις, περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Αισθάνεσαι πως απευθύνονται σε αμούστακα παιδιά, προεξοφλώντας ότι δεν καταλαβαίνουν και δεν αντιλαμβάνονται την μοίρα τους. Αισθάνεσαι απλά πως ομιλούν σε πρόβατα επί σφαγή, με την μόνη διαφορά ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με αγανακτισμένους πολίτες που σε καμία περίπτωση δεν θα μπουν σε τάξη και σειρά.
Παρόλα αυτά οι ρήσεις εκφράζονται αφειδώς και με περισσή θρασύτητα. Η έννοια της «πατρίδας» πλασάρεται καταλλήλως για μια ακόμη φορά. Το «καλό της χώρας» σερβίρεται πλουσιοπάροχα και η πεποίθηση πως η κυβέρνηση αποπνέει συνέπεια και αξιοπιστία δυναμώνει στις τάξεις των κυβερνητικών στελεχών. Με την μόνη διαφορά, ότι μόνοι τους τα ακούνε και μόνοι τους τα πιστεύουν. Έχουν απέναντί τους την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που τους αποδοκιμάζει και τους λοιδορεί. Δεν είναι τυχαίο που καθημερινά με όποιον και να μιλήσεις, δεν θα σου πει πως καλώς γίνονται αυτά που γίνονται. Δεν είναι καθόλου σύμπτωση το γεγονός ότι άπαντες σχεδόν οι πολίτες κατηγορούν τα κόμματα για τις πολιτικές των προηγούμενων δεκαετιών. Αυτό βέβαια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το εκμεταλλεύεται δεόντως, στην προσπάθειά της να χρυσώσει το χάπι της λιτότητας και των περικοπών. Όλα όμως αυτά καταργούνται στην πράξη από τις καθημερινές αντιδράσεις των πολιτών. Έτσι, τα περί «αξιοπιστίας» και «συνέπειας» πάνε περίπατο και παραμένουν μόνο αερολογίες. Γιατί, αλήθεια, ποιος πείθεται ότι τα πράγματα θα κυλήσουν καλύτερα στο εγγύς μέλλον; Ποιος πιστεύει τις ρήσεις του πρωθυπουργού ότι η Ελλάδα τελικά «θα σταθεί στα πόδια της»; Ειδικά μάλιστα όταν η περίφημη «επιμήκυνση» και η παράταση καταβολής χρεών προεξοφλεί θυσίες, δυσβάσταχτα επιτόκια και γενικότερα παράταση των οικονομικών βασάνων εις το διηνεκές;
Η Ελλάδα του 2011 δεν δείχνει σε τίποτα μια χώρα που μπορεί να τα καταφέρει και να βρει την έξοδο από την κρίση. Η κυβέρνηση ουσιαστικά παραπαίει και επειδή ακριβώς ποντάρει στην ευρύτερη συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, λέει πως δεν πρόκειται να προκηρύξει πρόωρες εκλογές την άνοιξη. Αλήθεια όμως, έχει η κυβέρνηση την συναίνεση της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών; Σε καμία περίπτωση. Ο πρωθυπουργός λαμβάνει ημίμετρα αντί καταλυτικά μέτρα. Και έχει την αξίωση να πιστέψει ο λαός πως ο «ασθενής δεν θα αποβιώσει». Στην προσπάθειά του αυτή καλεί να συνδράμουν και οι ηγέτες των κομμάτων της Αντιπολίτευσης. Με συναίνεση όμως δεν λύνεται κανένα πρόβλημα. Τουναντίον, φυλακίζεται η αντίδραση και αποκλείεται η διαμαρτυρία. Σε τούτες τις εποχές όμως χρειάζεται τουλάχιστον η επαγρύπνηση. Γιατί οι καιροί είναι πονηροί και πολλά ακούγονται για στάση πληρωμών ή χρεοκοπία. Ασχέτως αν ο πρωθυπουργός ομιλεί τουναντίον περί τακτοποίησης των οικονομικών σε σύντομο χρονικά διάστημα και συνέπειας που κανείς σώφρον πολίτης δεν δύναται να δει.
