Μα γιατί τρέχουν τα παιδιά; Ξεχύθηκαν στους δρόμους κι αλαφιασμένα σπαν ότι βρουν, τζάμια από τις τράπεζες, τσέρκια από υπονόμους; Του μπάτσου η αποκοτιά άναψε απότομα την φωτιά. Για να τα αφυπνίσει, να τα βγάλει από την απάθεια, να τα ταρακουνήσει. Nα κινηθούν δυναμικά και να διεκδικήσουν. Το μέλλον τους που έρχεται με πάθος να τρυγήσουν. Ήρθε η ώρα η δική τους, με μια φωνή γεμάτη οργή, την κοινωνία των μεγάλων να αμφισβητήσουν. Θέλουμε κι εμείς να έχουμε λόγο στην κοινωνία του παραλόγου. Σε σας χαρίζουμε του κράτους τη βία, αστυνομία και καταστολή. Εμείς θέλουμε διάλογο – δημοκρατία, ειρηνική και δίκαιη κοινωνία. Τα μαθήματά σας μας προξενούν ανία, βαριεστημάρα και δυσφορία.
Αυτή που μας προσφέρεται δεν είναι πιά Παιδεία. Λαμπάδες θα κάνουμε τα κορμιά μας, να ανάψουν να γίνουν στάχτη, για να της κάνουμε την κηδεία. Μέσα στα αποκαϊδια θα αποφασίσουμε λαμπρό δημόσιο σχολείο να δημιουργήσουμε. Τίποτα δεν μας ευχαριστεί από την δική σας την ζωή. Ανατροπή θα κάνουμε, είναι χρέος και τιμή, να δείξουμε ως νέοι, την δική μας την πυγμή. Καταναλώστε εσείς υλικά αγαθά, καταναλώστε, μα την άγουρη ψυχή μας δεν θα την αλώσετε.
Εμείς ονειρευόμαστε μια νέα κοινωνία, Ειρηνική, Ερωτική, με Αλληλεγγύη, με Ήθος και Ισοτιμία.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
