Πολλές φορές κατά καιρούς, έχουν γραφεί τα μύρια για τη λεγόμενη δημόσια περιουσία. Άλλοτε πως πρέπει να πωληθεί, άλλοτε να αξιοποιηθεί με κάθε τρόπο, μα το μόνο που τελικά γίνετε χωρίς να ενδιαφέρεται κανένας για την προστασία της, είναι να καίγεται κατ’ αρχήν και να καταπατείται στη συνέχεια.
Πολλοί, έχουν αναφερθεί στην κατασπάραξη αυτής της αδέσποτης περιουσίας με διάφορους τρόπους, μα πάντα αυτό γίνεται από ικανούς που κρατούν την κουτάλα της διανομής, για να αντιδρούν λυσσαλέα εκείνοι που βρίσκονται έξω από το φαγοπότι. Στις ημέρες μας γίνεται πάλι το ίδιο τροπάριο. Βλέπουμε πάλι το ίδιο έργο σε πολλοστή επανάληψη. Οι μεν να ομιλούν με διαρροές για πώληση, και οι δε όχι για πώληση, αλλά για άλλου είδους αξιοποίηση. Η αλήθεια είναι, πως και οι δυο εν πολέμω παρατάξεις, έχουν τα πειστικά τους επιχειρήματα, όπως είναι αλήθεια, πως κανένας από αυτούς δεν ξέρει, για πια και για πόση περιουσία μιλούνται.
Αλλά επίσης είναι πως όταν κάποιος από εμάς τους Έλληνες πατριώτες, ανακάλυψε την ματαιότητα της ζωής, και αποφασίσει την περιουσία του, τα υπάρχοντά του, το αίμα και τον ιδρώτα μιας ολόκληρης ζωής, να τα εναποθέσει στη διάθεση του δημοσίου, δε γνωρίζει πως την πετάει στον Καιάδα, χωρίς να εισπράξει έστω και ένα αληθινό ευχαριστώ, έστω και μια αληθινή μικρή αναγνώριση για την προσφορά του, κι αν νομίζει ο ίδιος, πως η απόφασή του, αποτελεί μια μεγάλη πατριωτική πράξη. Αυτό συμβαίνει, γιατί από την προσφορά του βιός του, η πολιτεία – το κράτος – δε θα ωφεληθεί ποτέ τίποτα. Δύο πράγματα μπορεί να συμβούν. Ή θα πέσει η προσφορά του προς την πατρίδα, στα χέρια κάποιοι τρωκτικού, και τα τρωκτικά μονάχα τρώνε μα δε λένε ποτέ ευχαριστώ, ή θα ξεχαστεί στα αζήτητα, να αραχνιάζει και να σαπίζει στο χρόνο. Αυτή είναι η τύχη κάθε προσφοράς προς την πατρίδα, και όσοι πιστοί προσέρχεστε.
Στις παραπάνω αντιμαχόμενες απόψεις περί πώλησης, ή άλλης αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, επί τη ευκαιρία, θα ήθελα και η ταπεινότητά μου να καταθέσει μια άλλη διαφορετική πρόταση.
Κατ’ αρχή αυτό που έχει πρωτεύουσα σημασία είναι να καταγραφεί η δημόσια περιουσία, και να χωριστεί σε κατηγορίες. Σε κινητή και ακίνητη. Στην ακίνηση, σε αστική και ημιαστική. Για επαγγελματική ή στεγαστική χρήση. Σε δασικές εκτάσεις, σε παραθαλάσσιες, σε κτηνοτροφικές ή αγροτικές εκτάσεις, σε λιμάνια, αεροδρόμια και ότι άλλο διαφεύγει των δυνατοτήτων μου να γνωρίζω. Ερευνούμε ποια από τα παραπάνω έχουν καταπατηθεί, ποια είναι μισθωμένα για πινακίον φακής, και ποια αραχνιάζουν ερειπωμένα στη φθορά του χρόνου. Έπειτα ενεργούμε κατά περίπτωση. Η πώληση κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν ενδείκνυται για των πολλών, όταν αυτός βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής όπως είναι σήμερα η πατρίδα μας.
Μια τέτοια κίνηση σήμερα θα ήταν εκποίηση, ξεπούλημα. Εκεί όμως που υπάρχουν τεράστια περιθώρια, για να συσσωρεύουν μεγάλα, τεράστια ποσά στα ταμεία, είναι οι καταπατημένες εκτάσεις. Σε καταπατημένες δημόσιες περιουσίες έχουν στηθεί βίλες, αμύθητης αξίας. Το πιο έντιμο και αναμενόμενο από τον κάθε καταπατητή θα ήταν, να του χτυπήσετε το χρυσό κουδούνι και να του απαιτήσετε να πληρώσει τα τέλη της ανοικοδόμησης, και την αξία της καταπατημένης έκτασης. Αν το αρνηθεί, του κατάσχεται και εκποιείτε ολόκληρο το ακίνητο. Έτσι κι αλλιώς το πιθανότερο είναι να είναι όλα κλεμμένα. Λεχρίτες, τολμάτε να το κάνετε. Όλοι αυτοί, του συναφιού σας είναι. Οι περισσότεροι από δαύτους, είστε εσείς οι ίδιοι. Αν «νοικοκυρευτούνε» τα καταπατημένα, κι αν εκείνοι που νέμονται μεγάλα ακίνητα, για ψίχουλα, τα νοικιάσουν στην αξία τους, τότε μπορείτε να μαζέψετε τα πενήντα δις, χωρίς να γδάρετε πάλι τον κοσμάκη.
Κώστας Π. Μανιάς
