Μία ταινία της Κάθριν Μπιγκέλοου βραβευμένη με έξη Όσκαρ — Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μη εξαιρουμένων και των καναλιών της δημόσιας τηλεόρασης παρουσίασαν την ταινία »ΔΕ ΧΑΡΤ ΛΟΚΕΡ» ως ανταγωνίστρια ταινία του «ΑΒΑΤΑΡ» ταινία υψηλής τεχνολογίας του Ντέϊβιντ Κάμερον. Ως κερασάκι στην τούρτα μετέδωσαν ότι δύο πρώην σύζυγοι ανταγωνίζονται για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας της ακαδημίας του Αμερικάνικου κινηματογράφου.
Του Μανούσου Γ. Δασκαλάκη
Η απονομή των Όσκαρ είναι ένα προνομιακό πεδίο για τα μέσα. Κάνουν χαβαλέ με τα λαμπερά αστέρια και αστεράκια του Χόλυγουντ και με το λάϊφ στάϊλ των εμφανίσεων τους, με τις απαστράπτουσες ακριβές τουαλέτες των διάσημων μόδιστρων. Η βράβευση με Όσκαρ βεβαίως είναι ένα ασφαλές διαβατήριο για την εμπορική επιτυχία της ταινίας, και για το φούσκωμα του τραπεζικού λογαριασμού των παραγωγών και λοιπών πρωταγωνιστών.
Σε κάθε έργο τέχνης το οποίο βασίζεται σε σενάριο [μύθο] «εν αρχήν είναι ο λόγος» Ασφαλώς και το περιεχόμενο του λόγου και η ουσία του. Όταν είδα την ταινία η απορία μου ήταν τι αξιοθαύμαστο βρήκαν οι κριτές στην ταινία αυτή, ώστε να την βραβεύσουν με έξη Όσκαρ. Δεν μιλώ για το τεχνικό μέρος της ταινίας, και για τις ερμηνείες, όσο για το σενάριο στο οποίο είναι ο κορμός κάθε ταινίας.
Η ιστορία της ταινίας παρουσιάζει την περιπέτεια μιας ομάδας στρατιωτών στο ΙΡΑΚ οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι για την εξουδετέρωση βομβών τις οποίες είχαν ρίξει τα αεροπλάνα των Αμερικανών. Κάπου κάπου έρχονται αντιμέτωποι και με Ιρακινούς και ανταλλάσουν πυροβολισμούς. Κατά την γνώμη μου η ταινία αυτή άξιζε το «χρυσό βατόμουρο» της χειρότερης ταινίας το οποίο έλαβε η Σάντρα Μπούλοκ και όχι το Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Το σενάριο της ταινίας δεν λέει λέξη για το πως βρέθηκαν οι Αμερικανοί στο ΙΡΑΚ και για την ληστεία των πετρελαιοπηγών της χώρας. Είναι μια άχρωμη και άοσμη ταινία η οποία παρουσιάζει μια ομάδα στρατιωτών όπου βρέθηκε από το πουθενά στο Ιράκ. Δεν λέει επίσης τίποτα για τους στρατιωτικούς που επιστρέφουν πίσω ακρωτηριασμένοι από τα κάτω και πάνω άκρα.
Ούτε για τους στρατιωτικούς οι οποίοι επιστρέφουν στο σπίτι τους και ζουν πλέον με ψυχοφάρμακα, και όπου φέρονται με βίαιο τρόπο στις οικογένειες τους. Αποσιωπάται σ’ αυτήν την ταινία ο αρπακτικός ρόλος του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, και η συμφορά που φέρνει ο πόλεμος στους υπό διωγμό λαούς.
Μια παρεούλα Αμερικανών στρατιωτών λοιπόν που βρέθηκε από το πουθενά στο Ιράκ να εξουδετερώνει βόμβες. Δύο στρατιώτες για πόλεμο ξεκίνησαν ,και με το αεροπλανοφόρο παν, στο άτυχο αλλά πλούσιο σε πετρέλαια Ιράκ. Πάνε και στη Βαγδάτη να απολαύσουν τον Ευφράτη. Ωστόσο έτσι είναι κυρία σκηνοθέτης, αν έτσι νομίζετε. Παρόλα αυτά όμως με αναγκάζετε να αναφωνήσω. «Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας είναι πολύ ζαχαρωμένα, ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα μα δεν ταιριάζουνε για μένα».Τους στίχους αυτούς τραγουδούσε με την κιθάρα του ο οργισμένος γενειοφόρος, και πολιτικοποιημένος τροβαδούρος περί τα τέλη της δεκαετίας του 60 Διονύσης Σαββόπουλος. Άδικο είχε;
Όπως και με πολλά άλλα κινηματογραφικά έργα «το Χαρτ λόκερ» είναι ταινία εμπορικού μονάχα ενδιαφέροντος. Αυτή τη φορά όποιος δει αυτό το έργο να μην παραπονιέται στους φίλους του ¨»Για Αμερικανάκι με πέρασες»; Εγώ σας προειδοποίησα.
