«Επανάγωμεν προς μετάνοιαν τη βασιλίδι των αρετών, των παθών κατευνάζει τα οιδήματα, τω δεσπότη καταλλάττει τους πταίσαντας…»
Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο του λειτουργικού μας χρόνου, που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στη δημιουργία και την ανάπτυξη των σχέσεων Θεού κι ανθρώπων.
Πράγματι η Μεγάλη σαρακοστή προσφέρεται γι’ αυτό το προξενιό της σύσφιξης μιας αγαπητικής σχέσης Δημιουργού και Δημιουργίας, θεού και ανθρώπου.
Οι ύμνοι του Τριωδίου είναι τραγούδια συγνώμης, καταλλαγής, συγχώρησης κι αγάπης.
Ο Νυμφίος Χριστός και η νύμφη Εκκλησία, λαός του Θεού, ξεκινούν από κοινού ένα αγώνα και μια προσπάθεια επανασύνδεσης του αγαπητικού τους δεσμού και επαναλειτουργίας του θεανθρώπινου γάμου.
Ο ουράνιος, θεϊκός νυμφίος, σύζυγος απατημένος και ατιμαμένος από τη γήινη νύμφη, την ανθρωπότητα, αποζητά επίμονα την αποκατάσταση της έγγαμης συζυγίας και ζωής Χριστού και ανθρώπου.
Ο νύμφιος Χριστός κάνει όλες τις υποχωρήσεις, δέχεται όλες τις ατιμώσεις, προκειμένου η νύμφη ανθρωπότητα, να ελευθερωθεί από την ατίμωση και να αποκατασταθεί στην τιμή της έγγαμης συμβίωσης θείου και ανθρώπινου.
Ο τίμιος νύμφιος Χριστός, καλεί την πόρνη σύζυγο ανθρωπότητα να γυρίσει πάλι στην ουράνια στέγη, στη ζεστή αγκαλιά του Θεού, όχι μόνο χωρίς όρους και εγγυήσεις, αλλά και με τη χορήγηση μιας νέας προίκας, μιας νέας ουράνιας γονικής παροχής, τη μετάνοια, δηλαδή το ξύπνημα, τη διέγερση της συνείδησης, τη δυνατότητα της αυτογνωσίας και την ενθύμηση του μακαρίου, πρότερου έγγαμου, θεανθρώπινου βίου.
Ανεξάρτητα από το μέγεθος της ατίμωσης, είναι λίγο να φτάνουμε στη δικαίωση και να γινόμαστε κάτοχοι λευκού αμαρτητικού μητρώου, μόνο με τη συνειδητοποίηση και την παραδοχή αυτής της ατίμωσης;
Στη συνάφεια αυτή διευκρινίζεται ότι η όποια ατίμωση στο Χριστό δεν αναφέρεται άμεσα στον ίδιο το Χριστό. Αυτό έγινε μια φορά από εκείνους που εσταύρωσαν «τον κύριο της δόξης».
Η, μετά τούτα, ατίμωση στο Χριστό, αφορά πρόσωπα συνανθρώπων μας, τα οποία προδώσαμε, ατιμήσαμε, διασύραμε, κακοποιήσαμε, θανατώσαμε.
«Όσα εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων εμοί εποιήσατε» και όποιος αμαρτάνει στον άνθρωπο, αμαρτάνει στο Χριστό.
Είναι λίγο, ότι την προσωπική μας απελευθέρωση από την όποια ατιμία διαπράξουμε ή συνεχίσουμε να διαπράττουμε στο συνάνθρωπο, την κερδίζουμε χωρίς κανένα κόστος, χωρίς θυσία, γιατί ο δικός μας νυμφίος δε θέλει θυσίες, δε θέλει προσφορές, θέλει μόνον αγάπη.
«Έλεος θέλω και ου θυσίαν».
Ο ίδιος, ο ουράνιος νυμφίος, γίνεται θυσία και ολοκαύτωμα για μας, γιατί αυτός είναι όλος αγάπη.
«Ο Θεός αγάπη εστίν».
Αυτή την ατίμητη, αμέτρητη τιμή της αγαπητικής διάχυσης του Χριστού στην ανθρωπότητα, ζούμε «εν μετανοία», που είναι μονόδρομος της αγάπης του Θεού για μας.
Σε τούτη την προοπτική λειτουργεί η αγία μας Εκκλησία αυτή την περίοδο του Τριωδίου και της Μεγάλης σαρακοστής, που σε λίγες ημέρες ξεκινούμε.
Θέλει, η αγία μας Εκκλησία, να μας ανοίξει τα μάτια της ψυχής, που τα κρατούν κλειστά οι ατιμίες μας, στο συνάνθρωπο και το Χριστό.
Έχουμε ανάγκη όχι μόνο να δούμε, αλλά και να νοιώσουμε και να βιώσουμε την αγάπη του Θεού και πάνω σ’ αυτή να θεμελιώσουμε τις προσωπικές μας σχέσεις, με το συνάνθρωπο και το Χριστό.
Συμειώνουμε ότι «ο Χριστός, εν τη δόξη αυτού», βρίσκεται μέσα μας, «εντός ημών», που σημαίνει πως ότι έχουμε να κάνουμε είναι με τον εαυτό μας και στον εαυτό μας.
Η περίφημη μέλλουσα κρίση, αλλά και η Μεγάλη Σαρακοστή βρίσκουν το νόημά τους, στην ευαισθητοποίηση εκείνου που είμαστε.
Είμαστε ναός του Αγίου πνεύματος.
Είμαστε το Ιερό του Θεού.
Αυτό σημαίνει ότι το αμάρτημά μας στο ανθρώπινο πρόσωπο, είναι βεβήλωση του Ιερού του Θεού.
Βεβηλώνουμε, κακοποιούμε και συντρίβουμε το Είναι μας, την ίδια την Εικόνα του Θεού. Αυτό είμαστε.
Κάποτε οφείλουμε να μάθουμε, ότι μπορεί να ζούμε σ’ έναν κόσμο, που φθείρει και διαφθείρει, αλλά ανήκουμε στην αφθαρσία΄ Δεν αρνούμαστε ότι ζούμε στη γη, αλλά και δεν παύουμε να ατενίζουμε και να προσδοκούμε τον ουρανό: Ζούμε στο χώμα, είμαστε χωμάτινοι, αλλά έχουμε το πνεύμα του Θεού μέσα μας. Ζούμε με το θάνατο, αλλά προσδοκούμε την ανάσταση. Μπορεί να είμαστε βουτηγμένοι ως το λαιμό μέσα στην αμαρτία, αλλά αποζητούμε την συγχώρηση. Ζούμε μέσα στο κακό και για τούτο ζητούμε τη λύτρωση. Μπορεί να είναι κόλαση η ζωή μας, αλλά ακριβώς για τούτο ζητούμε τον Παράδεισο.
Μην ξεχνούμε ότι ο Παράδεισος είναι κατ’ εξοχήν τρόπος υπάρξεως κοινωνίας προσώπων, ενώ η κόλαση είναι τρόπος ανυπαρξίας, ακοινώνητης ζωής, και θάνατος.
Για τον άγιο Μακάριο της Αιγύπτου ο Παράδεισος είναι η χαρά που νοιώθει το πρόσωπο που βλέπει το άλλο πρόσωπο, ενώ ο Satr επιμένει ότι οι άλλοι είναι η κόλασή του.
Η λειτουργία της αγίας μας Εκκλησίας καλλιεργεί αυτή την κοινωνία των προσώπων και προτυπώνει και με αυτό τον τρόπο αυτό που είναι, ανοικτή πόρτα για τον Παράδεισο.
Ίδιος θεϊκός κήπος, Νέα Εδέμ πάνω στη γη, που αποζητά να μας βγάλει από την καθημερινή κόλαση που ζούμε.
Λειτουργικά, είμαστε «οι ευλογημένοι του Πατρός» πριν τη μέλλουσα κρίση, για την αιώνια ζωή.
Το μέλλον μας ανήκει, είναι δικό μας και είναι στο χέρι μας, να το κερδίσουμε.
Η μέλλουσα κρίση δεν είναι άλυτο πρόβλημα και είναι κρίμα να μας γίνεται εφιάλτης.
Έχουμε μπροστά μας το Χρόνο, το λειτουργικό χρόνο της αγίας και μεγάλης σαρακοστής.
Έχουμε τη δυνατότητα, να χρησιμοποιήσουμε τη θεϊκή παροχή, της μετάνοιας.
Έχουμε τη θεϊκή διαβεβαίωση ότι «ου θελήσει το θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέφαι και ζειν αυτών.
Με τη χάρη του Θεού ξεπερνούμε τους εφιάλτες και της μέλλουσας κρίσης και της καθημερινότητας.
Έχουμε όλες τις προϋποθέσεις γι’ αυτό το ξεκίνημα, γι’ αυτήν την πορεία, στην ευλογημένη βασιλεία του Θεού «ένθα ουκ έστιν πόνος ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Είμαστε πλασμένοι για τον παράδεισο.
Έχουμε το θεό με το μέρος μας.
«Εν ειρήνη προελθώμεν»
