Την Παρασκευή 27 Ιουνίου οι βραβευμένες ταινίες του 2ου Διεθνές Φεστιβάλ «EMOTION PICTURES – Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία» θα προβληθούν στον Δημοτικό Κινηματογράφο Κήπο στα Χανιά στις 9:00 μ.μ. Θα παρευρεθούν οι καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, κα. Χατζημιχάλη-Παπαλιού, η διεθνούς φήμης ηθοποιός, αθλήτρια και μοντέλο Έιμι Μάλινς και η βραβευμένη φωτογράφος Έιμι Λάιν, η οποία έχει ταξιδέψει σε εμπόλεμες περιοχές σε όλο τον κόσμο φωτογραφίζοντας παιδιά με αναπηρία.
Το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ «EMOTION PICTURES – Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία», πραγματοποιήθηκε 21-23 Ιουνίου 2008 στο Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς. Το EMOTION PICTURES οργανώνεται από τη Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας – Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, με στόχο την ανάδειξη των θεμάτων που προάγουν την αποδοχή των ατόμων με αναπηρία στην ελληνική κοινωνία και την ευαισθητοποίηση των ΜΜΕ.
Οι βραβευμένες ταινίες του Φεστιβάλ θα προβληθούν σε σχολεία σε όλο τον κόσμο που ανήκουν στην Unesco, αλλά και σε Δήμους και Φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα.
Το ταξίδι ξεκινά την Παρασκευή 27 Ιουνίου από τα Χανιά και τον Δημοτικό Κινηματογράφο «Κήπος». Εκτός από την προβολή των βραβευμένων ταινιών, ο Δήμος Χανίων θα τιμήσει την Παραολυμπιονίκη Έιμι Μάλινς, μέλος της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ, καθώς και τη φωτογράφο Έιμι Λάιν, για την προσφορά τους στο αναπηρικό κίνημα.
Οι ταινίες που βραβεύτηκαν είναι:
Πώς Τολμάς; των Ούρι Σιν & Λίζκα Άσα (Ισραήλ 2007, 52 λεπτά)
Α΄ Βραβείο καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους
Η Χάνι -μια γυναίκα που δεν τη σταματάει τίποτα- έκανε δύο παιδιά παρά την αναπηρία της, αγνοώντας τις συμβουλές των γιατρών και τη γνώμη των γύρω της. Πολέμησε το κατεστημένο, ξεπέρασε οικονομικές δυσκολίες, σπούδασε, σταδιοδρόμησε, και όλα αυτά αφού οι γιατροί είχαν διαγνώσει πως πάσχει από μια θανατηφόρα νευρολογική νόσο, την πλάγια μυοατροφική σκλήρυνση, και της είχαν δώσει περιθώριο ζωής μόλις δύο ετών. Η κάμερα του ντοκιμαντέρ Πώς τολμάς; ακολουθεί αυτή τη δυνατή και χαρισματική γυναίκα στο γεμάτο δυσκολίες ταξίδι της. Σε μια σημαντική στιγμή τής ζωής της, η Χάνι γνωρίζει τον μεγάλο φυσικό Στίβεν Χόκινγκ, ο οποίος πάσχει από την ίδια ασθένεια.
Αρτοποιοί της Γιασμίν Φεντά (Σκωτία 2007, 11 λεπτά)
Α΄ Βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους
Σ’ έναν ξεχωριστό φούρνο του Εδιμβούργου, μια κοινότητα εργαζομένων με μαθησιακές δυσκολίες φτιάχνει βιολογικό ψωμί που διανέμεται καθημερινά στα καταστήματα και τις καφετέριες της πόλης. Οι εργαζόμενοι επικοινωνούν χρησιμοποιώντας μη λεκτική έκφραση, κολλώδη ομιλία και νοηματική γλώσσα. Έτσι, μας αποκαλύπτουν τις σύνθετες κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους και με τους βοηθούς τους. Ο συγκεκριμένος φούρνος ανήκει σ’ ένα κέντρο εμπνευσμένο από τις ιδέες του Ρούντολφ Στάινερ: οι εργαζόμενοι καλλιεργούν την αυτογνωσία και τη δημιουργικότητα μέσα σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον.
Ακουσέ με της Μαριάννας Οικονόμου (Ελλάδα 2008, 52 λεπτά)
Β΄ Βραβείο καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους:
Μέσα από την επιθυμία του Κώστα να πάει σε κανονικό και όχι σε ειδικό γυμνάσιο, διαφαίνεται πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνεται, βιώνει και αντιμετωπίζει το κάθε μέλος της οικογένειάς του την κινητική του αναπηρία. Η ταινία παρακολουθεί την αγωνία, τα διλήμματα και τις συγκρούσεις που προκαλεί στην οικογένεια η επιλογή σχολείου του Κώστα. Παράλληλα, η ταινία παρουσιάζει την ιδιαίτερη σχέση του με την αδελφή του -σχέση καθοριστική για τη ζωή και των δυο. «Αν πέσω, έχω τη δύναμη να σηκωθώ. Αν με κοροϊδέψουν, δεν θα κλάψω. Θέλω να κάνω φίλους. Αφήστε με να είμαι εγώ υπεύθυνος για τον εαυτό μου.»
Ο Ιταλός γιατρός του Έσμπεν Χάνσεν (Δανία 2006, 28 λεπτά)
Β΄ Βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους
Ο Ιταλός γιατρός Αλμπέρτο Κάιρο έχει αναλάβει μια ξεχωριστή αποστολή: θέλει να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια όλων των τραυματιών από νάρκη στο Αφγανιστάν. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχει ζήσει πέντε αλλαγές κυβερνήσεων και δύο εμφύλιους πολέμους από τη θέση του διευθυντή στο Ορθοπεδικό Κέντρο του Ερυθρού Σταυρού στην Καμπούλ. Μαζί με τους συνεργάτες του, 150 άτομα με αναπηρία, έχει βοηθήσει πάνω από 50.000 θύματα από νάρκες να ξαναπερπατήσουν και έχει αγωνιστεί σκληρά για να επανενταχτούν στη ρημαγμένη απ’ τον πόλεμο αφγανική κοινωνία. Στην ταινία βοηθά δύο νέους ασθενείς του, τον οκτάχρονο Μεχντί και την ηλικιωμένη Φατιμά, να σταθούν και πάλι στα πόδια τους.
Το Όνειρό μου του Γουάν Χον Χάι (Κίνα 2007, 50 λεπτά)
Βραβείο πρωτοτυπίας και ευρηματικής σκηνοθεσίας
Η Κινηματογραφική Ακαδημία του Πεκίνου, εμπνευσμένη από την Καλλιτεχνική Ομάδα Ατόμων με Αναπηρία της Κίνας, παρουσιάζει τις εξαιρετικές παραστάσεις και τη ζωή εκτός σκηνής επτά καλλιτεχνών με αναπηρία. Η ταινία καταγράφει τόσο τη δουλειά όσο και την ψυχοσύνθεσή τους, μέσα από παραστάσεις που καλύπτουν διαφορετικές περιόδους της ιστορίας της κινεζικής τέχνης. Παρουσιάζει μια συνηθισμένη παρέα νέων, οι οποίοι είναι εξίσου γεμάτοι ενέργεια με τους υπόλοιπους συνομηλίκους τους, αλλά και μια ομάδα εξαιρετικών καλλιτεχνών που κυνηγούν τα όνειρά τους.
Γεννήθηκα στα δεκάξι του Ερίκ Μπιτούν (Γαλλία 2007, 52 λεπτά)
Α΄ Ειδικό Βραβείο Επιτροπής:
Η Ντορίν είναι παραπληγική εξαιτίας ενός αεροπορικού δυστυχήματος που συνέβη όταν ήταν δεκαέξι ετών. Για να ξεπεράσει την αναπηρία της, έγινε η ίδια πιλότος. Στην ταινία μοιράζεται μαζί μας μια ξεχωριστή μαρτυρία. Την ακολουθούμε στην πιο όμορφη δοκιμασία της ζωής της, καθώς φέρνει στον κόσμο το παιδί της.
Κομματιάζοντας την ψυχή της Μπάρμπαρα Κλουτίνις (ΗΠΑ 2008, 18 λεπτά)
Β΄ Ειδικό Βραβείο Επιτροπής
Όταν η Μπάμπαρα Κλουτίνις διάβασε στην εφημερίδα τη νεκρολογία της Ρόζμαρι Κένεντι το 2005, της προκάλεσαν φρίκη οι αδικίες που είχε υποστεί σε τόσο νεαρή ηλικία. Όσο περισσότερο διάβαζε για την τραγική ιστορία της Ρόζμαρι, τόσο πιο έντονα ένιωθε την ανάγκη να γυρίσει μια ταινία για τη λοβοτομή στην οποία υποβλήθηκε. Καθώς άρχισε να διαβάζει για τη λοβοτομή γενικότερα, ανακάλυψε τις πρωτόγονες και βάναυσες μεθόδους με τις οποίες αντιμετώπιζαν τις ψυχικές νόσους από τη δεκαετία του ’30 ως τη δεκαετία του ’60. Στην ταινία της χρησιμοποίησε κινηματογραφικό υλικό εκείνης της περιόδου για να σκιαγραφήσει τη γένεση της ψυχοχειρουργικής.
