Σε Ακαδημαϊκό
«Σαν έκατσε ο Καραμπουζούκης κάτου απ’ το θόλο,
σηκώθη και προσκύνησε το δωδεκάθεον όλο
Κι οι έδρες όλες , μαρμαρένιες ή κρεατινές,
του Μηδενός ζητωκραυγάσαν το αχανές»
Του Α. Χαρχαλάκη
Έτσι έγραφε ο μεγάλος μας Κώστας Βάρναλης και τίποτε δεν άλλαξε από τότε, όσον αφορά την ταυτότητα των Ελλήνων ακαδημαϊκών. Που τρέφουν την πνευματική μηδαμηνότητα και την πνευματική συντήρηση του ελλαδικού χώρου. Και κατ’ ουσίαν δηλητηριάζουν την πνευματική μας ζωή! Το αυτό, μπορούμε να πούμε, συμβαίνει και όσον αφορά τα λογοτεχνικά και πνευματικά πράγματα της Περιφέρειας συνολικά. Με συνέπεια να υπερεκτιμάται το έργο κάποιων «δημιουργών» και να αγνοείται η προσφορά άλλων. Και παρακαλώ μας μην νομιστεί πως κάνω νύξεις επί προσωπικού. Όμως είναι κάθετος επ’ αυτού κι ένας άλλος ποιητής, ονόματι Σπύρος Μεσημερης:
«Αφού εξορίσαν τη ντροπή μέσα απ’ την κοινωνία,
οι φαύλοι ξεφτελίσανε και τη λογοτεχνία.Βραβεύουνε τους ασεβείς χυδαίους τσαρλατάνους
και γίγαντες αποκαλούν τους χαμερπείς τους νάνους».
Δυστυχώς έτσι γίνεται κατά παράδοσιν στο … Ελλάντα.. Οι βραβεύοντες και επιβραβεύοντες, ρηχοί και οι ίδιοι, δεν αντέχουν τον κρουστό, το δυνατό λόγο! Και καθ’ έξιν αποφεύγουν τις δημόσιες σχέσεις, με τους δημιουργούς του δυνατού λόγου. Όχι επειδή φοβούνται να υποψιαστούν τη μηδαμινότητά τους οι ιθύνοντες (εργοδότες) αλλά επειδή οι ίδιοι βολεύονται με την ενοχλητική (για τους απαιτητικούς) απλοϊκότητα! Που δεν εκπέμπει απολύτως τίποτε, αλλά περιστρέφεται γύρω από τον δημιουργό της… Κάνοντας τους… ακοινώνητους, περί την γνήσια πνευματική προσφορά και πανδαισία «να ζητωκραυγάζουν του Μηδενός το αχανές»… Και συναινόντας έτσι στο σνομπάρισμα του λόγου, ποιητικού- πεζού , από αυτούς που τον έχουν ανάγκη πραγματική. Κι όχι εκείνους που καθ’ εξίν γνωρίζουν να χειροκροτούν… χορτάτοι από τα εδέσματα της ρηχής των καθημερινότητας… Γιατί «δεν μπορούν το φως για να σηκώσουν», δηλαδή το φως που καίει… (Βάρναλης) . Και μιλώντας για κάποιους «Δημιουργούς» που δεν τους γνωρίζουν ούτε οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, εκείνο που… επιτυχάνεται είναι να μένουν στην ίδια πνευματική ισοπέδωση και καθημερινότητα, με την ψευδαίσθηση της αναγνώρισης, και ηδόμενοι στο «άπιστον θυμίαμα της κολακείας»>
Πράγματα που υποβιβάζουν την πνευματική ζωή και παραγωγή της Περιφέρειας. Μικρογραφία βέβαια του ακαδημαϊκού άγους της χώρας. Και με επιβεβαίωση του: «σβημένες όλες τις φωτιές τις πλάστρες μες στη χώρα». Που τώρα, περισσότερον από ποτέ, έχει ανάγκη ο λαός της από πνευματικούς ταγούς! Κι όχι από ηχεία της φωνής των κάθε λογής ελίτ… Και παπαγάλους των υπευθύνων της κρίσης. Αλλιώτικα πώς να επιβιώσουν! Οι … καημένοι…
