Το αναντίρρητο δίκιο της μαθητικής εξέγερσης ,η αναμφισβήτητη αλήθεια της διαμαρτυρίας των εφήβων, ο παλμός των κινητοποιήσεων τους ,και κυρίως αυτός ο συνδυασμός της νεανικής τόλμης με την αθωότητα που αντιστέκεται στη βία ,στην καταστολή και στο θάνατο , μας έχουν συγκλονίσει με την ωριμότητα και τη δυναμική τους. Οι μαθητές εκφράζουν την καθαρή ματιά τους και με τρόπο ποιητικά διατυπωμένο ,αποδεικνύοντας την ανταπόκριση τους στο κάλεσμα των καιρών. Μαθητές και μαθήτριες προτείνουν καθαρή ματιά και διεκδικούν ολόκληρη ζωή. Έκπληκτοι συνειδητοποιούμε πως τα παιδιά μας ωρίμασαν απότομα . Δημοσιεύουμε ένα από τα κείμενα που μοιράστηκαν στις κινητοποιήσεις τους. Το κείμενο της Αθηνάς μαθήτριας της τρίτης τάξης Γυμνασίου της πόλης μας.
… Χάθηκαν όλα Μυρτώ…
Απόμεινε μόνο το γέλιο των παιδιών
Που ακόμα και αυτό ησύχασε και χάθηκε σιγά-σιγά
Ακόμα και αυτό, που έφυγε από τις παλιές, γνωστές αλάνες
και τώρα ακούγεται μονάχα στην τηλεόραση
Μέσα σε σκοτεινά διαμερίσματα, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο-σαν ποντικότρυπες όλα μαζί…
Τώρα πια είμαι μόνος
Εσύ με κοιτάς από μια μικρή φωτογραφία στο κομοδίνο
του δωματίου μας
Μου χαμογελάς με το γνωστό σου χαμόγελο
Και αυτό είναι το μόνο που με καθησυχάζει τώρα πια…
Μυρτώ αν ήσουν ζωντανή αυτό το κείμενο
δεν θα το έγραφα ποτέ…
Όλα όσα σου γράφω θα τα έβλεπες με τα μάτια σου
Πού να το φανταζόμασταν εμείς αυτό Μυρτώ;
Εμείς, πού να φανταζόμασταν πως ο κόσμος θα γινόταν έτσι;
Συνηθίζαμε να μην πιστεύουμε σε τίποτα
Λεγόμασταν αγωνιστές κάποτε, Μυρτώ
Τώρα ηρεμίσαμε, καθόμαστε σε μια καρέκλα
γράφοντας στίχουs μόνο και μόνο για να γλιτώσουμε από την μοναξιά
Μόνο και μόνο για να ξεγελάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό…
Οι άνθρωποι δεν μιλιούνται…
Έχουν πάψει να ζουν μαζί-ζει ο καθένας στον δικό του κόσμο
Έχουν όλοι καταβροχθιστεί από το άγχος
Έχουν όλοι πλακωθεί από τους δείχτες του ρολογιού-την ώρα που τρέχει.
Δεν έχει κανείς όνειρα στον κόσμο αυτό, Μυρτώ
Ο στόχος όλων είναι ένας: να βρουν μια καλή δουλειά, να κάνουν οικογένεια
Και να ζήσουν τη ζωή τους… σαν ρομπότ.
Μας βαφτίζουν χριστιανούς χωρίς να μας ρωτήσουν
και μας αναγκάζουν να μεταφέρουμε στον έξω κόσμο
ιδεολογίες δικές τους…
Κάποιοι δεν αντέχουν
Κόσμος πολύς πεθαίνει από τα ναρκωτικά
Κόσμος, νέα παιδιά, που ακολούθησαν και αυτά τον δικό σου δρόμο…
Μας έχουν δείξει πως όλα είναι εύκολα εδώ, Μυρτώ
Κανείς δεν προσπαθεί για τίποτα πια
Όλα είναι έτοιμα-συσκευασμένα
βρίσκονται έξω από την πόρτα σου
Επιλογή δική σου είναι να απλώσεις το χέρι σου
και να τα πάρεις
Τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά,
κάποτε κοιτούσα τα μάτια σου και νόμιζα πως μπορούσα
να αλλάξω τον κόσμο.
Τώρα το μόνο που βλέπω στο πρόσωπό σου όταν
κοιτάω την εικόνα σου
είναι το ψεύτικο χαμόγελό σου που προσπαθεί να κρύψει την εξαθλίωση
από τα μάτια των άλλων… εκείνων που δεν σε ήξεραν…
Μυρτώ, ο κόσμος δεν αλλάζει
Αυτή είναι η αλήθεια.
Ο ουρανός παρουσιάζεται γαλανός στα παιδικά παραμύθια
Η γη καταπράσινη…
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι αληθινό
Γράφονται μόνο για να κρύψουν την κατάντια του
κόσμου από τα μάτια των παιδιών
…λες και αυτά, Μυρτώ, είναι τυφλά
Και δεν μπορούν να δουν μπροστά τους…
Κάποτε θα καταλάβουν…
Ο καθένας σε αυτόν τον κόσμο κάνει ό, τι
μπορεί πλέον για να ξεφύγει
Άλλοι ζωγραφίζουν, άλλοι τραγουδούν
προσπαθώντας να αλλάξουν κάτι.
Ό, τι και να κάνουμε δεν είναι αρκετό Μυρτώ
Γιατί η δική σου μεριά του κρεβατιού θα μένει
πάντα άδεια…
Οι σκέψεις όλων μένουν στην λεπτομέρεια
Εκεί που κανείς δεν θα κατορθώσει ποτέ να φτάσει.
Ψευτοεπαναστάτες κυκλοφορούν ανάμεσά μας
Άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν
τα πράγματα καλύτερα…
Δεν θυμάται κανείς τους παλιούς, Μυρτώ
Εκείνους που βοήθησαν…
«Εδώ Πολυτεχνείο» φώναξε κάποιος, κάποτε
Τώρα το όνομά του έχει ξεχαστεί
Έχει αντικατασταθεί από ονόματα τραγουδιστών
-διάσημων ηθοποιών
Οι ήρωες των παιδιών εδώ δεν είναι αγωνιστές
Είναι μάσκες που φοράει ο καθείς και έπειτα μπορεί
να ονομάζεται είδωλο…
Οι στίχοι των τραγουδιών δεν έχουν νόημα
πια, Μυρτώ
Μιλάνε για έρωτες και ανούσιες υποθέσεις
Γυναίκες προσφέρουν το κορμί τους
για μια μπουκιά ψωμί…
Γυναίκες που στην χώρα τους ήταν «κυρίες»…
Είναι καιρός πια να σταματήσουμε να
κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας
Ο κόσμος καταστρέφεται κάθε μέρα και περισσότερο
εξαιτίας μας…
Οι Ινδιάνοι έλεγαν πως η γη δεν ανήκει σε κανέναν
Τώρα όμως, κάποιοι που τότε ονομάζονταν λευκοί
έχουν κατακτήσει τον κόσμο
Ελέγχοντας το κάθε τι που τους συμφέρει…
Εμείς δεν είμαστε τίποτα μπροστά σε αυτούς, Μυρτώ
Είμαστε πιόνια πάνω σε σκακιέρα…
Μόνο που σε αυτό το παιχνίδι κανείς δεν τηρεί τους
κανόνες…
…και η παρτίδα σε λίγο τελειώνει…
…
Και τώρα θα έβλεπες ανθρώπους να ξεχύνονται στους δρόμους
Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι
Άνθρωποι που ξύπνησαν, Μυρτώ
Άνθρωποι αγανακτισμένοι και γεμάτοι μίσος
…μίσος;…
Μάτια γεμάτα
Με μίσος;
Φόβο;
Μάτια γεμάτα δάκρυα-και όχι από δακρυγόνα
Η Αθήνα μας, Μυρτώ
η πόλη μας καίγεται.
Ρωτάς γιατί;;
Γιατί ήμασταν ξερά στάχυα σε χωράφι
Ξερά στάχυα που δέχτηκαν μια σπίθα-μια τόση δα σπίθα
Πυρκαγιά!
Πυρκαγιά που άμα σβήσει, τα στάχυα θα έχουν νικηθεί
Τόσο απλό!
Αλλά δεν με καταλαβαίνει κανένας Μυρτώ
Κανείς
Ο αγώνας μας πρέπει να συνεχιστεί!
Ήμασταν η πλειοψηφία στους δρόμους! Ας ξαναγίνει!
Ξέρεις Μυρτώ, θα βγω κι εγώ στο δρόμο
και παρόλο που γέρασα
Θα βγω γιατί δεν με χωράει πια αυτή η χώρα
Γιατί δεν με χωράει η ίδια μου η σύνταξη
Γιατί τα εγγόνια μου ζητούν αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος
Γιατί οι άνεργοι χρειάζονται εργασία
Γιατί οι τράπεζες αποτελούν νόμιμους κλέφτες
Γιατί άνθρωποι ξυλοκοπούνται καθημερινά στους δρόμους
Γιατί οι φυλακισμένοι έχουν δικαίωμα καλύτερων συνθηκών στις φυλακές
Γιατί αλλοδαποί βασανίζονται στους δρόμους για μια άδεια παραμονής στη χώρα
Γιατί ο κύριος Θανάσης ψάχνει τις νύχτες στους κάδους για να ταΐσει τα παιδιά του
Γιατί τώρα τα παιδιά μας σκοτώνονται εν ψυχρώ τα σαββατόβραδα στα Εξάρχεια από αντιπρόσωπους του νόμου και της κυβέρνησης
Για όλους αυτούς τους λόγους θα βγω στο δρόμο, Μυρτώ
και για άλλους που ξεχάστηκαν…
