«Ως χαριέν άνθρωπος όταν άνθρωπος ει…» ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ
Ο φιλελεύθερος Φιλόσοφος Άνταμ Σμιθ έχει γράψει ότι ο πλούτος στην κοινωνία δημιουργείται από την ατομική προσπάθεια πλουτισμού και χωρίς να έχει ο ενδιαφερόμενος στο μυαλό του το καλό της κοινωνίας. Παρ’ όλο που αυτή η σκέψη δείχνει να βασίζεται στον ορθολογισμό, αν η κοινωνία αφεθεί στο «αέρατο χέρι της αγοράς» τότε βρισκόμαστε σ’ έναν πρωτόγονο Δαρβινισμό όπου επικρατεί και επιβιώνει ο ισχυρότερος ο οποίος κατατροπώνει τον αδύνατο και τον αφήνει να πέσει μόνος του στον «Καιάδα» της κοινωνικής αναλγησίας και ηθικού ξεπεσμού.
Γράφει ο Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
Διότι «ο πλούτος των εθνών» δεν δημιουργείται από την ατομική προσπάθεια, αλλά από την εκμετάλλευση της εργασίας από τους εργοδότες όπου ο εργαζόμενος εργάζεται το μισό ωράριο της ημέρας για τον εαυτό του για να αναπαράγει την εργατική του δύναμη, και υπόλοιπο δημιουργεί την υπεραξία της εργασίας που μένει στο ταμείο του εργοδότη σύμφωνα με τον Κάρολο Μαρξ. Δεδομένου όμως ότι και ο Μαρξισμός όπου εφαρμόστηκε ηττήθηκε για χίλιους λόγους που δεν είναι το παρόντος, οι αναζητήσεις ενός σύγχρονου, μη δογματικού αριστερού, πρέπει να είναι ρεαλιστικές γιατί ο άνθρωπος είναι ένα μεγάλο «θηρίο» υπεράνω φιλοσοφικών θεωριών.
Ο ρεαλισμός αυτός δεν μπορεί παρά να αναζητεί την εφαρμογή του πολιτικού φιλελευθερισμού, των δικαιωμάτων, ενός διευρυμένου κράτους πρόνοιας, της συμμετοχικής δημοκρατίας, της συνδιαλλαγής και συνδιαμόρφωσης θέσεων με τα κοινωνικά κινήματα.
Η αγορά δεν πρέπει να λειτουργεί ανεξέλεγκτα αλλά πρέπει να υπάρχει από πάνω της το ισχυρό χέρι της κοινωνίας δια της πολιτικής εξουσίας σε διαρκή έλεγχο. Οι ισχυροί αγροτοβιομηχανικοί συνεταιρισμοί, οι συνεταιρισμοί των μικρών επιχειρήσεων, τα ισχυρά κινήματα των καταναλωτών, οι οικολογικές οργανώσεις, τα ισχυρά συνδικάτα με την ταξική πάλη σε μια κοινωνία ενεργών πολιτών, φέρνει εξισορρόπηση στην αρπακτική βουλιμία του μεγάλου κεφαλαίου για να μην έχει την πολιτική εξουσία όμηρο και όργανό του. Οι συλλογικότητες, η συμμετοχή στα μαζικά κινήματα, οι διεκδικήσεις και η αγωνιστικότητα του λαού οδηγεί σε υποχώρηση την ολιγαρχία.
Όσοι ενδιαφέρονται ας διαβάσουν τα θετικά αποτελέσματα του ΜΑΗ του 68 στο Παρίσι, αν και δεν ήταν κίνημα εξουσίας αλλά ένα ελευθεριακό ξεσήκωμα των φοιτητών και αργότερα των εργατών σε μία καταπιεστική και συντηρητική Γαλλία.
