Κι άλλες χώρες φτάσανε στην χρεωκοπία (Ιρλανδία – Λετονία – Πορτογαλία – Ισπανία), επίσης κι άλλες πλησιάζουν προς αυτό το σημείο. Όμως η αντιμετώπιση της χώρας μας, από τα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ των «εταίρων μας» είναι πέρα για πέρα πρόστυχη! Επικαλούνται την … «παραγωγική λογιστική», επικαλούνται την απόκρυψη του χρέους μας για να γίνουμε δεχτοί στην ευρωζώνη, επικαλούνται την μέχρι πρότινος… ευζωία μας κι ένα σωρό άλλα….
Του Α. Χαρχαλάκη
Όμως όσα και όποια επικαλούνται, βρίσκετε αγαπητοί μου πως αφορούν όλους μας, για να μας περνούν «γενεές δεκατέσσερις»; Ας ρωτήσει τον εαυτό του κάθε αγρότης, κάθε εργάτης, κάθε μικρομεσαίος, κάθε ελεύθερος επαγγελματίας, που πριν χρόνια (όταν γίναμε μέλη της ΕΟΚ τώρα ΕΕ) είχαμε, σαν ανόητοι Μεσογειακοί, φανταστεί πως θα τρώγαμε με «χρυσά κουτάλια», κι ας απαντήσει καθένας στον εαυτό του, αν αξίζουμε μια τέτοια αντιμετώπιση, έστω κι αν πληρώνουμε τα λάθη του ευρωλιγούρη!
Και των πολιτικών (μας). Άρα λοιπόν γεννιέται ένα μεγάλο και κρίσιμο ερώτημα: Γιατί είμαστε το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης των Μονοπωλίων; Μήπως αυτό έχει σχέση με την αγωνιστικότητα του ελληνικού λαού, που είναι ή τείνει να είναι μεταδοτική για όλη την Ευρώπη, σε μια συγκυρία κρίσιμη για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση; Μήπως αυτό έχει επίσης σχέση με γεωπολιτικά συμφέροντα στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου;
Μήπως ακόμη αυτό έχει σχέση με την ανεμπόδιστη εισβολή ξένων (ευρωπαίων) ομολογιούχων και επενδυτών, που θα επενδύσουν με αποικιακής φύσεως επενδύσεις; Μήπως οι «εταίροι» μας με αυτή την συκοφαντική και πρόστυχη επιχείρηση, εκδικούνται την πολιτισμική τους κοιτίδα, που δεν μπορούν να απογαλακτιστούν απ’ αυτήν; Ανεξαρτήτως αν παριστάνουν την θεά Αφροδίτη με το δάκτυλο τεντωτό προς τα πάνω. Λες και είναι έτοιμο να μπει σε κάποιο πρωκτό…
Αν είναι έτσι, μάλλον στον δικό τους πρέπει να μπει μια που αυτά είναι… δανεικά: Μας βάζετε κύριοι συνεχώς το ευρώ – υπόθετο, δεχτείτε κι εσείς το δάκτυλο της Αφροδίτης μας! Ας σοβαρευτούμε όμως… Όσα μας καταμαρτυρούν, δεν αφορούν το λαό μας στην πλειοψηφία του, αλλά το πολιτικό (μας) κατεστημένο, πού ‘χει στοιχειώσει στο πολιτικό τοπίο της χώρας κι έχει τη μορφή και την ουσία του Νεποτισμού (πολιτικής οικογενειοκρατίας) την οποία προς… μαλακία μας ανεχόμαστε επί τόσα συναπτά έτη… Και τον όποιο νεποτισμό, εγκρίνει και αποδέχεται στον συνομιλητή του το ευρωπαϊκό κεφαλαιοκρατικό – μονοπωλιακό μόρφωμα, η Ε. Ένωση δηλαδή! Κάτι που εμάς δεν τιμά κι αυτούς εξυπηρετεί!
Φυσικά, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, για να πληρώσουμε κι όσοι φταίμε κι όσοι δεν φταίμε, το κόστος των επιλογών μας σαν λαός: Τις προβλέψεις του «Συμφώνου σταθερότητας». Μιλάμε για μια… σταθερότητα που θα αφήσει σε νεκρό σημείο – μέχρι… απολίθωσης – τους μη έχοντες. Θα διαλύσει τη μεσαία τάξη μας, θα διαλύσει, δια της έλλειψης ρευστότητας την αγορά, θα οδηγήσει σε ερήμωση την ύπαιθρο χώρα, θα επαναπροσδιορίσει το μέγεθος των επιχειρήσεων, θα νεκρώσει την αγορά εργασίας, θα μηδενίσει την παραγωγική βάση της χώρας, θα μας στερήσει από το να είναι η χώρα μας ένας από τους προσφιλείς τουριστικούς προορισμούς, θα μας καταντήσει ακόμη περισσότερο ανυπόληπτους σαν λαό!
Που του φορτώνουν ήδη, πρόστυχα, τις αβαρίες του Ευρωπαϊκού σκάφους! Και την υποτίμηση του κοινού νομίσματος, που πιστεύω θα είναι μεγάλης διαρκείας και προς όφελος του δολαρίου. Δηλαδή «όταν μαλώνουν στο βάλτο (του καπιταλισμού) τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια» εμείς οι ταλαίπωροι δηλαδή.
Και τα ερωτήματα όσων εξ ημών προβληματίζονται (γιατί υπάρχουν και φαινόμενα… αμεριμνησίας του τύπου «εγώ περνώ καλά, όλοι περνούνε καλά»), είναι πολλά και αγωνιώδη, όπως: Πόσα σκαλιά θα κατεβούμε ακόμη στου κακού τη σκάλα; Τι μέλλον έχουν οι παραγωγικοί τομείς της χώρας, όπως ο Τουρισμός, η οικοδομή, η Μεταποίηση, το μικρομεσαίο εμπόριο, ο αγροτικός μας κόσμος, που συρρικνώνεται συνεχώς; Πόσο πάνω θα φτάσουν οι δείκτες της εγκληματικότητας; Πόσο «υπερήφανη» μπορεί να είναι η πολιτική μας, κυρίως η εξωτερική; Τι κινδύνους θα αντιμετωπίζουμε στο εξής, στην ευρύτερη περιοχή μας;
Τι θα γίνει το εργατικό δυναμικό της χώρας μας και κυρίως οι Νέοι μας, που περιμένουν με τα πτυχία στο χέρι και ξεροσταλιάζουν στους χώρους της… πιθανής πρόσληψης; Πόσο θα μεγαλώσει εξ αιτίας των παραπάνω η ξενοφοβία και ο ρατσισμός; Θα ανακάμψουμε – σε εθνικά και διεθνή πλαίσια – ή ο Αρμαγεδόνας της ολικής καταστροφής, ετοιμάζεται να ζωστεί την πολεμική του εξάρτηση; Μήπως θάχουμε (και τι ρωτάω ο ανόητος!) κοινωνικές εκρήξεις, που θα είναι ανεξέλεγκτες;
Μήπως από τοπικές «θερμές» αντιπαραθέσεις, προκύψουν «Άξονες» που θα είναι σχεδόν πανομοιότυποι με τον Φασιστικό Άξονα του 1940; Η… λίπανση του παγκόσμιου οικονομικού τοπίου με εκατομμύρια πτώματα, θα μπορεί να σημάνει την… επιβίωση μόνο των κατσαρίδων, όπως προβλέπουν για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο οι διεθνείς καταστροφολόγοι; Ερωτήματα τρομακτικά για ένα μέλλον που προβλέπεται τρομακτικό και μακάρι ο γράφων να αποδειχτεί τρομερά φαντασιόπληκτος!!!
Όμως ένας προβληματισμός δεν βλάπτει… Μάλλον είναι αναγκαίος σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, όπου τα πάντα τίθενται υπό αμφισβήτηση: Από τα επίπεδα κοινωνικής ζωής, μέχρι διαπροσωπικές σχέσεις, ακόμα και εθνικής συνιστώσες… Γιατί η παγκοσμιοποίηση, είναι ήδη ολετήρας εθνών – λαών – πολιτισμών… Και οι αντιστάσεις ενάντια σε όλα αυτά (δυστυχώς) δείχνει να είναι αναποτελεσματικές… είναι όμως; Από τους λαούς εξαρτάται…
