Νέοι, εργάτες, μετανάστες, νεκροί… — Δύο ακόμη προστέθηκαν στο συνεχώς αυξανόμενο κατάλογο νεκρών σε εργατικά ατυχήματα. Ερχόμαστε από πόλεμο, φτώχεια, συναντιόμαστε με τους ντόπιους εργάτες για να αντιμετωπίσουμε μαζί τον εργασιακό Μεσαίωνα : Κακοπληρωμένη ανασφάλιστη εργασία, με ελλιπή μέτρα ασφαλείας και σχέσεις εξάρτησης, γιατί η ακρίβεια και η ανεργία είναι η ζωή μας.
Κοινή μοίρα λοιπόν, με μια διαφορά όμως. Η διαφορά η δική μας απ’ τους ντόπιους εργάτες, είναι ότι πολλές φορές εξαιτίας της απάνθρωπης μεταναστευτικής νομοθεσίας και της πολιτικής της Ε.Ε ενάντια στους μετανάστες εργαζόμενους, εμείς είμαστε «ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ». Δεν υπάρχουμε παρά μόνο ως φτηνή, αναλώσιμη εργατική δύναμη, άρα και δε γίνεται να χτυπάμε στη δουλειά ή να σκοτωνόμαστε. (πχ Σουδανός εργάτης καταπλακώθηκε από clark στο χώρο εργασίας του στο Λιμάνι Καστελίου λίγους μήνες πριν, αλλά τελικά… μάλλον «δεν υπήρχε» κι έτσι κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη, όπως επίσης και κανείς «αρμόδιος» δεν καταλόγισε καμία ευθύνη σε κανέναν).
Το δικαίωμα στη ζωή και τη δουλειά το έχουμε όλοι. Και όλοι μαζί, Έλληνες και μετανάστες θα παλεύουμε για να μπει ένα τέλος στη δουλειά-σκλαβιά και στη λίστα του θανάτου. Είναι μια υπόσχεση κι ένα στοίχημα για όλους μας. Μια υπόσχεση στους νεκρούς συναδέλφους μας, στους γονείς που θα παραλάβουν κουτιά, στους εργάτες όπου και αν βρίσκονται…
