Οι κάφροι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η συγνώμη της ΝΕΤ, η Κερατέα, οι νέοι άνεργοι και οι απεργοί πείνας | Το ποδόσφαιρο είναι για τους στρατούς των ηλιθίων. Έτσι μου έλεγε ένας φίλος χθες καθώς έκανα μία προσπάθεια να πιάσω υποτυπώδη κουβέντα για τα τεκταινόμενα στον αγώνα ΟΣΦΠ – ΠΑΟ. Ως εκ τούτου, μόνο οι ηλίθιοι ασχολούνται, συνέχισε και κατέληξε πως, εγώ, παρακολουθώ πια μόνο αγώνες που βλέπεις πραγματική μπάλα και όχι αυτό που υπάρχει στην Ελλάδα. Είδα Άρσεναλ – Μπαρτσελόνα και το ευχαριστήθηκα.
Εγώ από την πλευρά μου προσπαθούσα να του πω ότι το ζήτημα δεν είναι τόσο το προσφερόμενο θέαμα αλλά ένα κατάφωρο αίσθημα που άφησε αυτός ο αγώνας παράβασης της Δικαιοσύνης. Με όσα συνέβησαν μέσα στον αγώνα, μετά τον αγώνα, τις δηλώσεις που ακολούθησαν από νεόπλουτους παράγοντες και πλουσιοπάροχα αμοιβόμενους ποδοσφαιριστές, σε μια χώρα σε κρίση.
Είναι ηλίθιο, τότε μου ανταπάντησε αυτός, αρκετά διδακτικά και με την αίσθηση κάποιας δικαιώσης γι’ αυτά που μόλις είχα πει, να ασχολείσαι. Του είπα πως κάποιος ηλίθιος μπορεί να σκοτώσει κάποιον άλλο ηλίθιο γι’ αυτή την κατάφωρη αδικία, στους δρόμους, αν είναι αρκετά φανατισμένος. Και τότε η ποδοσφαιρική αδικία, θα έχει μετατραπεί σε αληθινό έγκλημα. Και μου είπε, αυτό δεν είναι ηλίθιο; Όταν άλλοι κάνουν απεργία πείνας για τα δικαιώματά τους, όταν κόσμος είναι άνεργος και άλλος φεύγει από τη χώρα, δεν είναι ηλίθιο που κάποιος μπορεί να πεθάνει επειδή η ομάδα κάποιου αδίκησε την ομάδα κάποιου άλλου; Το είπε, σαν κάτι σχεδόν αυτονόητο που κάθε έξυπνος άνθρωπος οφείλει να γνωρίζει. Και επανέλαβε, αγαπώ το ποδόσφαιρο ως άθλημα, αλλά βλέπω μόνο ευρωπαϊκά ματς, αγώνες που βλέπεις μπάλα και επικρατεί ο καλύτερος.
Επιχείρημα άλλωστε που η δομή του επαναλαμβάνεται από προοδευτικούς ανθρώπους μέχρι καθώς πρέπει σοβαρούς αθλητικογράφους. Σταματήστε να βλέπετε ελληνικό ποδόσφαιρο, βλέπετε μόνο πολιτισμένο, σωστό ποδόσφαιρο, λένε. Άλλωστε, τώρα με τα δορυφορικά, έχεις επιλογή. Γιατί, αν αυτά γινόντουσαν στην Ευρώπη, οι ομάδες θα τιμωρούνταν πολύ σκληρά. Εκεί έχουν αθλητικό πολιτισμό και δικαιοσύνη… Μην είστε λοιπόν ηλίθιοι και παθιάζεστε με τα ανούσια… Το ποδόσφαιρο απλά είναι ένα παιχνίδι. Επανάληψη μητήρ πάσης μαθήσεως… Ή;
Μετά, ακολούθησαν διάφορα αρκετά αξιοσημείωτα. Ο νεόπλουτος κιτς ψευτοτσαμπουκάς, αλαζονικός πρόεδρος του ΟΣΦΠ, παρά τα τραγελαφικά που όλοι διαπίστωσαν και είδαν με τα μάτια τους, έκρινε πως στον αγώνα αυτόν η ομάδα του παρέδωσε μαθήματα ήθους και πως μάλιστα αδικήθηκε από το διαιτητή. Το σκορ δε θα έπρεπε να ήταν 2-1 αλλά 5-1 υπέρ της ομάδας μου, είπε ο κ. Μαρινάκης. Όσο για τους θρασύδειλους που εισήλθαν στον αγωνιστικό χώρο για να κυνηγήσουν τους παίκτες του ΠΑΟ, και τα όσα καταγγέλθηκαν, αποδείχθηκε μυωπικός διαπιστώνοντας πως δεν ήταν παρά μονάχα 5 άτομα.
Ακολούθησαν σειρά άρθρων για τη βία, τη κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου, κάποιοι αθλητικογράφοι εξήγησαν στον κόσμο πως έχουν χάσει τη χαρά του επαγγέλματός τους, άλλοι πάλι επικεντρώθηκαν στα οπαδικά, στο πώς και γιατί αδικήθηκε μια ομάδα – ανάλογα με την προτίμηση τους – περισσότερο από την άλλη.
Ύστερα, οι μεγαλοαστοί διοικούντες του ΠΑΟ δώσανε στη δημοσιότητα σκληρές ανακοινώσεις και δηλώσανε στρατιώτες της ομάδας που δε θα την αφήσουν απροστάτευτη και θα αντιδράσουν αναλόγως.
Και τότε, μίλησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και αποκήρυξε τη βία, μάλιστα με ένα ελαφρύ τραύλισμα στο λόγο του, σα να πονούσε βαθιά γι’ αυτά που συνέβησαν, και ζήτησε από τα νέα παιδιά μην παρασύρονται, ενώ οπαδοί του Παναθηναϊκού συσσώρευσαν έξω από τα κεντρικά της ΝΕΤ σε μία διαδήλωση ενάντια στη μονόπλευρη μετάδοση του αγώνα υπέρ του Ολυμπιακού. Το αίτημά τους ήταν: να ζητήσει δημόσια συγνώμη η δημόσια τηλεόραση. Έγιναν διαβουλεύσεις μεταξύ εκπροσώπων των οπαδών και της διοίκησης της ΝΕΤ. Η ΝΕΤ αναγκάστηκε να ζητήσει ζωντανά συγνώμη, κατά τη διάρκεια της κύριας αθλητικής εκπομπής της.
Νωρίτερα, ένας φίλαθλος του ΟΣΦΠ, άγνωστο αν ήταν οργανωμένος ή ανοργάνωτος, μαχαιρώθηκε και μετά και από τη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ένας εισαγγελέας διέταξε προκαταρκτική εξέταση για τα όσα συνέβησαν. Και η ολοκλήρωση (;) ήρθε με επίθεση στο σπίτι του ποδοσφαιριστή του ΟΣΦΠ, αρχηγού και άκρως εριστικού κατά τη διάρκεια του αγώνα, Βασίλη Τοροσίδη. Κι όλα αυτά, ναι, τη στιγμή που βιώνουμε μία κρίση πρωτόγνωρων διαστάσεων στην Ελλάδα.
Εντός των ορίων ενός παραλογισμού και μίας παραδοξότητας που έχει κτίσει εδώ και χρόνια στερέες βάσεις στην κοινή λογική της πραγματικότητάς μας, τώρα σε όξυνση, οι υπέρ και οι κατά αναπαράγουν – οι παθιασμένοι ηλίθιοι και οι νηφάλιοι πολιτισμένοι – αυτό τον παραλογισμό δίχως λύση. Ο καθένας από την πλευρά του. Με μια κιτς αισθητική.
Θα αρχίσω από το επιχείρημα των νηφάλιων και κάπως διδακτικών, κυνικών της πραγματικότητας, των σοβαρών και προοδευτικών. Αυτών που γνωρίζουν και κοιτούν αφ’ υψηλού όσους ασχολήθηκαν. Που παρακολουθούν μόνο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, εκεί δηλαδή που υπάρχει «αθλητικός πολιτισμός».
Αυτός ο αθλητικός πολιτισμός των κλαμπ πολυεθνικών μιας επιχείρησης που λέγεται ποδόσφαιρο, με τις ακαδημίες σε όλο τον κόσμο, όπου γίνεται το σύγχρονο παιδομάζεμα στις χώρες του φτωχού νότου, για το «ευρωπαϊκό όνειρο» των λίγων, πολύ λίγων.
Το ίδιο όνειρο που οδηγεί πολλούς συμπατριώτες τους να αφήσουν πίσω τους χώρες διαλυμένες από πολύχρονες δικτατορίες, οικονομικές και οικολογικές καταστροφές, ακραία εκμετάλλευση από πολυερθνικές, για το «όνειρο» της πολιτισμένης Ευρώπης, για το κυνήγι μίας καλύτερης ζωής, και που πολλές φορές το όνειρό τους συνθλίβεται βίαια στη «λαθραία» ύπαρξή τους και τους οδηγεί σε αγώνες για Δικαιοσύνη, όπους αυτούς, των ανθρώπων που τώρα κάνουν την απεργία πείνας, οι 300, για τα δικαιώματα που τους έχουν στερηθεί και τα δικαιώματα των ελλήνων εργαζόμενων. Ένας αγώνας ήθους και αξιοπρέπειας…
Είναι υποκριτικό, είναι αδιανόητος αυτός ο «αθλητικός πολιτισμός» που υπάρχει όσο υπάρχουν χώρες που δεν υπάρχει «πολιτισμός». Και πράγματι, τα τελευταία 20 χρόνια και στο χώρο του ποδοσφαίρου παρατηρείται μία τεράστια συσσώρευση, πλούτου, υποδομών και ταλέντων στις πλούσιες χώρες του Βορρά. Ο χουλιγκανισμός, άλλωστε, γεννήθηκε σε αυτές τις χώρες.
Με τα πρωταθλήματα της Αγγλίας, της Ισπανίας, και σε δεύτερο πλάνο της Γερμανίας, της Γαλλίας και λιγότερο πια της Ιταλίας να επενδύουν σκανδαλώδη ποσά σε συμβόλαια παικτών και σε επενδύσεις που θα επιφέρουν επιπλέον κέρδη, σε εγκαταστάσεις και υποδομές. Η εκτόξευση στα ύψη των ποσών που διαπραγματεύονται κάθε μεταγραφική περίοδο για κάποιους ανθρώπους που «κλωτσούν το τόπι» – τα χρήματα που ξοδεύονται στα στοιχήματα – είναι σκανδαλώδη και προκλητικά. Θα έπρεπε τουλάχιστον…
Αυτός ο αθλητικός πολιτισμός είναι στηριγμένος σε μια βαθιά ριζωμένη κοινωνική και οικονομική αδικία, σε μία ακραία εκμετάλλευση που νομιμοποιείται από το «όμορφο ποδόσφαιρο» που παίζουν αυτές οι ομάδες. Λες και αυτή η ποιότητα του προσφερόμενου θεάματος – η φαινομενικά κατά κάποιο βαθμό υψηλή ποιότητα λόγω της αναπόφευκτης σύγκρισης με το όλο και πιο χαμηλής ποιότητας γενικευμένο θέαμα – αθωώνει και σβήνει με μιας όλα τα εγκλήματα που έχουν γίνει για αυτό που παρακολουθείς ως θεατής.
Κι όμως, δεν είναι πολλά χρόνια πριν που οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις ήταν ανοικτές και για ομάδες από άλλες χώρες. Τότε που ομάδες και από τη Γιουγκοσλαβία, από τη Ρουμανία, από την Αυστρία, από το Βέλγιο, από τη Βουλγαρία, από την Πορτογαλία, ακόμα και από την Ελλάδα δεν ήταν έκπληξη που μπορούσαν να ανταγωνιστούν τις ομάδες των προηγμένων αθλητικά χωρών. Θα πουν βέβαια οι άλλοι, τα πράγματα «προχώρησαν»… Έτσι απλά;
Η σημερινή κατάσταση στο χώρο του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, είναι αυτό το κιτς κακέκτυπο προηγμένων «αθλητικά πολιτισμένων» χωρών της ευγενής άμιλλας και της υψηλής τεχνικής. Φανερώνει την πραγματικότητα όπως είναι, του αθλητικού πολιτισμού και της ψευδεπίγραφης άμιλλας, βρώμικου και ανήθικου ως είναι, άδικου, πασπατισμένου με φτηνιάρικα αρώματα επειδή θέλει να κρυφτεί. Τα αρώματα, όμως, στην περίπτωσή μας δεν αρκούν. Ούτε οι λόγοι περί ήθους και βίας στα γήπεδα. Θέλει να κρύψει ο γύφτος τη χαρά του…
Αν πράγματι ήταν νηφάλιοι όσοι οικτιρούν το ελληνικό ποδόσφαιρο και νοήμονες, όπως λένε, τότε θα έπρεπε συλλήβδην να απορρίπτουν τα θεμέλια όπου έχει κτιστεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο και να ζητούν μια δυναμική αλλαγή, μια επιστροφή ακόμα στο ημι-επαγγελματικό ποδόσφαιρο, έπρεπε να ζητούν την απο-εμπορευματοποίησή του.
Η οποία ακραία εμπορευματοποίηση στην παράδοξη αλλά όχι παράλογη ελληνική πραγμάτωσή της – που δεν είναι «στρεβλή» όπως λένε οι ηδήμονες αλλά ελληνική – έχει μια βλαχο μπαρόκ κιτς αισθητική, παράγκες και καραγκόζηδες, με οσμές από πανηγύρια σε σκυλάδικα και τόνους από λουλούδια και φτηνές σαμπάνιες, χρυσές αλυσίδες και σταυρουλάκια, προσευχές στο Θεό για ένα γκολ και θριάμβους νοθείας, με ολίγο από κάποια ξανθιά ή μελαχρινή σαχλοτραγουδίστρια ενός πλαστού κακέκτυπου σταρ σύστεμ, και ολίγο από τσόντα.
Αυτό είναι το σύγχρονο μπρουτάλ ποδόσφαιρο όπως πραγματικά είναι και όχι όπως φαίνεται στη βιτρίνα του, δηλαδή στις χώρες που κατέχουν «αθλητικό πολιτισμό» και «σταρ σύστεμ». Αυτό είναι η βιτρίνα, το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι κάτι άλλο. Υποκρισία λοιπόν.
Περισσεύει και σήμερα. Γιατί, δεν είναι στρεβλή η πραγματικότητα, αυτή είναι η πραγματικότητα. Όπως και ο λόγος που η Ελλάδα βρίσκεται εδώ που είναι τις δύσκολες μέρες που ζουν οι πολίτες της χώρας αυτής, δεν είναι εξαιτίας μίας στρεβλής εφαρμογής του νεο-φιλελευθερισμού, κάποιας δυσλειτουργίας ή κάποιων διεφθαρμένων προσώπων, αλλά επειδή ο νεο-φιλελευθερισμός είναι η ουσία της διαφθοράς. Είναι φυσικό αποτέλεσμα, παράγει διαφθορά. Για να υπάρχει η βιτρίνα των «πολιτισμένων κράτων», χρειάζονται κράτη όπως η Ελλάδα. Σε κράτη σα την Ελλάδα, πέφτει η μάσκα του πολιτισμού.
Αυτό το κακέπτυπο της Ελλάδας, είναι η πραγματική εικόνα του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Τα σύνορά του. Γιατί, πώς θα ήταν η Γερμανία, η Γαλλία και η Αγγλία αν δεν υπήρχε η Ελλάδα και η κάθε Ελλάδα των εξοπλισμών, των διεφθαρμένων πολιτικών, των κουτοπόνηρων ραγιάδων μικρομεσαίων – για τα παγκόσμια μεγέθη – επιχειρηματιών. Μιας αστικής τάξης υποτέλειας και κομπλεξικής που φέρεται ξενικά ή βγάζει επιδεικτικά τη νεόπλουτη βλαχιά της και τραμπουκίζει εκεί που της περνάει επειδή κι αυτή νιώθει… απηυδησμένη ή ψωρο-περήφανη με τη γυφτιά και τη μπαρόκ αισθητική της Ελλάδας. Ραγιάδες… Ο πολιτισμός της Ευρώπης είναι ένα σκιάχτρο. Εμείς, αυτό που το φανερώνει. Είμαστε το κιτς της. Τη ξεφτιλίζουμε επειδή δείχνουμε τη κρύβεται πίσω από την καλαίσθητη μάσκα της. Οι πολιτισμένες χώρες είναι η βιτρίνα μιας ψευδής δημοκρατίας.
Το κιτς της πραγματικότητάς μας είναι το γεγονός πως η αισθητική μας είναι ξένη, τα ρούχα που φοράμε δε ράφτηκαν για το σουλούπι μας. Η μάσκα της δεν ταιριάζει στο πρόσωπό μας. Μοιάζουμε αστείοι. Κι όσο πιο πολύ θέλουμε να απομακρυνθούμε απ’ αυτό το κακόγουστο και να μοιάσουμε σε κάτι άλλο – «πολιτισμένο» – τόσο πιο αστείοι γινόμαστε κι υποτελείς. Κιτς.
Το απόλυτο κίτς είναι να μιλάς στην Ελλάδα για τον «αθλητικό πολιτισμό» της Ευρώπης – την ψευδαίσθηση δηλαδή – και να οικτιρείς την Ελλαδική πραγματικότητα. Αίσθημα κατωτερότητας και υποτέλεια. Εδώ ζεις άλλωστε. Πώς να μην είσαι υποτελής; Είσαι υποτελής όταν το βλέμμα σου αλληθωρίζει προς αλλού ή όταν τη βρωμιά σου τη λούζεσαι και τη φοράς και νοιώθεις περήφανος γι’ αυτήν. Οι δύο αυτές περιπτώσεις – αντιμετωπίσεις είναι δύο παράλληλες πορείες που έχουν την ίδια κατάληξη: το πουθενά.
Κι έτσι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μίλησε και σχεδόν έκλαψε συγκινημένος μπροστά στις οθόνες της τηλεόρασης. Για τη βία στα γήπεδα και τα γεγονότα που την προκαλούν. Αλληθώρισε και αυτός. Όταν δεν είχε μία λέξη να πει για τα τεκταινόμενα, τη βία στην Κερατέα όπου οι κάτοικοι αντιστέκονται για τα αυτονόητα κι αγωνίζονται για τη ζωή τους.
Για την αδικία που βιώνουν στο πετσί τους οι μετανάστες αυτής της χώρας, παράνομοι, «λαθραίοι» σε ένα κράτος υποτέλειας που δέχθηκαν οι κυβερνώντες της να γίνει η χώρα τους η ανθρωποφυλακή της Ευρώπης, και 300 απ’ αυτούς αργοπεθαίνουν σε μία ηρωική απεργία πείνας για τη ζωή τη δικιά τους – 30 μέρες απεργίας πείνας πια – αλλά και όλων των μεταναστών και των ελλήνων εργαζόμενων.
Μια κουβέντα συγκίνησης δεν είχε ο Πρόεδρος για τους τόσους που μένουν άνεργοι κάθε μέρα και τους νέους που μεταναστεύουν, για τα σκάνδαλα που ξεσπούν το ένα μετά το άλλο, τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες που είχαν κόστος τεράστιο σε αίμα και τώρα χάνονται μέσα σε μία νύχτα, για τους περήφανους και αξιοπρεπείς ανθρώπους που ορθώνουν και σήμερα το ανάστημά τους ενάντια στη βαρβαρότητα που επανέρχεται δριμύτερη, δε μίλησε για το γεγονός πως είναι έτοιμη να πουληθεί στους μεσίτες η ελληνική γη. Για τη βία όλων αυτών και την αδικία σιώπησε. Αλλά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μίλησε. Για τη βία στα γήπεδα και την αδικία που την προκαλεί. Συγκινήθηκε μάλιστα. Πόσο κιτς πια;!
Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ γινόντουσαν όλ’ αυτά, στην Κερατέα οι κάτοικοι της πόλης δεχόντουσαν άλλη μία απρόκλητη επίθεση από τις δυνάμεις των ΜΑΤ ενώ άλλοι δύο απεργοί πείνας εισερχόντουσαν στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας με συμπτώματα εξάντλησης και αφυδάτωσης.
Και νιώθω την αδικία που εμπερικλύει μέσα της η κιτς αισθητική. Ένα πολιτικό σύστημα οπερέτα. Που βάζει αρώματα και δακρύζει υποκριτικά. Λες και η βία στα γήπεδα είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα. Σαν οι χουλιγκάνοι να είναι από κάποιο άλλο πλανήτη, ένα παράλληλο αρνητικά φορτισμένο σύμπαν, και όχι περήφανα τέκνα της περήφανης ξεπουλημένης πατρίδας. Που τρέφονται από διεφθαρμένους επιχειρηματίες.
Κι αν κάποιοι πιστεύουν ειλικρινά σε κάποια ομάδα και μια ιδέα που εμπερικλύει γι’ αυτούς ανθρώπινες αξίες, αυτοί είναι λίγοι. Γιατί οι πιο πολλοί τρέφονται από τη βία και δρουν ως η εμπροσθοφυλακή μικρών ανθρώπων – επιτυχημένων κεφαλαιούχων, μεγαλοαστών και νεόπλουτων ραγιάδων που έχουν βγάλει τα κεφάλαιά τους έξω από τη χώρα και γι’ αυτούς ζητωκραυγάζουν για ένα πρωτάθλημα, δίχως να τους ενδιαφέρει αν είναι κάλπικο ή αληθινό. Η διαφθορά είναι παντού άλλωστε, όλα είναι στημμένα λένε, κι οπότε το δίκαιο είναι το δίκαιο του ισχυρού. Αυτός είναι ο νικητής. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Το μόνο που μετράει είναι η νίκη. Μ’ οποιοδήποτε τρόπο. Αυτό είναι το μόνο αληθινό…
Και μετά: Ζήτω η ομάδα μας! Ζήτω λοιπόν για τους κάφρους! Ζήτω ο νεοπλουτισμός και ο νεοέλληνας! Ζήτω το κιτς!
Και η ΝΕΤ ζήτησε δημόσια συγνώμη για τη μονόπλευρη – υπέρ του ΟΣΦΠ – περιγράφή του αγώνα, μπροστά στο φόβο να μη μπουκάρουν μέσα οι οπαδοί και τα κάνουνε λαμπόγυαλο. Όταν τα κανάλια αυτής της χώρας δεν έχουν ζητήσει μία συγνώμη για την αδιάκοπη διαστρέβλωση των κοινωνικών αγώνων για τα δικαιώματα όλων μας που δίνουν τόσοι και τόσοι άνθρωποι τις σημερινές ημέρες. Για τη συνεχή μονόπλευρη στάση τους – με πολιτισμένα και λεπτά λόγια – πάντα λογικοφανώς υπέρ των δυνατών και κατά των αδυνάτων. Κιτς! Που προσβάλλει κάθε άνθρωπο με αξιοπρέπεια…
Κακογουστιά λοιπόν, για να μιλήσουμε ελληνικά. Κακόγουστο αστείο όλ’ αυτά. Υποκρισία. Αυτή είναι η καθημερινή πραγματικότητά μας. Μοιάζουν όλα σα ένα κακόγουστο αστείο. Κι αναρωτιέμαι. Αν το αίσθημα της δικαιοσύνης που καταπατήθηκε στον αγώνα ΟΣΦΠ – ΠΑΟ σε πολλαπλά επίπεδα, είναι αυτή η ίδια απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα που διαπιστώνεται εκ μέρους της κυβέρνησης και των ΜΜΕ σε σχέση με την κοινωνική αδικία που επικρατεί σήμερα, η ερμηνεία δηλαδή κατά το δοκούν και σύμφωνα με συμφέροντα που εξυπηρετούνται, μιας αλαζονείας κενής, τότε, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τα ΜΜΕ, θα σπεύσουν να καταδικάσουν τη βία και να ζητήσουν την επιστροφή στην ομαλότητα; Σίγουρα. Όμως, ποιος θα την έχει γεννήσει; Και τι θα κάνουν εκεί στη ΝΕΤ ή αλλού, αν έξω από τα κτίριά τους μαζευτούν διαδηλωτές για κοινωνικούς αγώνες και όχι φίλαθλοι μιας κάποιας αδικημένης ομάδας; Θα ζητήσουν συγνώμη; Θα διαπραγματευθούν;
