Αγρίεψε το ιερατείο, εξαιτίας της απόφασης του υπ. Παιδείας (της μόνης σωστής από τότε που υπάρχει) για ελεύθερη βούληση των μαθητών, να μετέχουν ή όχι στο μάθημα των θρησκευτικών. Ευχής έργον θάτανε, να προχωρήσει η Πολιτεία και σε πιο γενναία μέτρα, και να πετάξει από πάνω της τον ασφυχτικό εκκλησιαστικό εναγκαλισμό! Που πνίγει την ανάσα του λαού και του έθνους, και απομυζά κάθε ζωογόνο κύτταρο της φυλής μας. Και αν θέλετε, η πιο ευτυχής και πιο ζωογόνος στιγμή στη ζωή του έθνους μας θα είναι όταν πια κανείς δεν θα θρησκεύεται!
Του Α. Χαρχαλάκη
Τότε θ’ ανθίσουν πράγματι ο πολιτισμός, και οι επιστήμες και θα γίνει ο λαός τούτος, ξανά Έλληνας! Γιατί τώρα δεν είναι, επειδή τον κρατάει απ’ το λαιμό ο Ρωμαιο – βυζαντινός μεσαίωνας. Που τον έχει μετατρέψει σε «ποίμνοιο» με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το παρόν και το μέλλον του. Σ’ έναν κόσμο που μεταβάλλεται ραγδαία. Και δεν είναι έτοιμος κι εφοδιασμένος να τον παρακολουθήσει και πολύ περισσότερο να τον ακολουθήσει!… Να βγει η φοβισμένη ψυχή του, από το μισοσκόταδο των εκκλησιών, και ν’ αναπνεύσει τον αέρα της ελευθερίας, χωρίς μπαμπούλες και μεταφυσικούς τρόμους!
Να καταλάβει πως εδώ είναι όλα που του υπόσχονται, και όλα με τα οποία τον φοβερίζουν, οι κατ’ επάγγελμα και καθ’ εξίν, άμεσοι απόγονοι των Φαρισσαϊκών και Μωσαϊκών σκοτεινών ανθρώπων και κύκλων. Να τανυστεί και να διεκδικήσει τα δικαιώματα που του αρνιούνται οι κοσμικοί εταίροι του παπαδαριού. Γιατί εδώ είναι και ο Παράδεισος που του αρνιούνται από κοινού, ενώ τον έχει χτίσει με τα χέρια του για να τον απολαμβάνουν αυτοί… Γιατί εδώ είναι και η Κόλαση στην οποία τον έχουν ρίξει, κλέβοντάς του τον Παράδεισο που δικαιούται! Κάνοντάς του τα βήματα δειλά μπας και τρέξει χωρίς δεσμά και χωρίς ερωτήματα για το Μετά…
Προς τη σωστή λοιπόν κατεύθυνση η απόφαση του υπουργείου, αν και… όχι από τον αέρα της προόδου, αλλά από τον αέρα που φυσάει από Ευρώπη μεριά… Αφού μπήκαμε στην ΕΕ πρέπει να χορεύουμε όπως μας παίζουν, και είναι η μοναδική φορά που, προσωπικά δεν κρατιέμαι και… θέλω να σύρω το χορό! Έτσι είναι «άγιοι πατέρες»! Καλά είναι τα πακέτα που οικονομάτε, «πτωχούληδες του Θεού» – που… δεν θα σας αφήσουν να πεινάσετε – όμως δεν είναι σωστό να συμμορφωθείτε με τα κελεύσματα των χρηματοδοτών;
Έτσι είναι αυτά: Σου δίνω, αλλά θέλω κάποια ανταλλάγματα! Μέσα σ’ αυτά είναι και η ελευθερία των παιδιών να θέλουν ή να μη θέλουν τα εβραϊκά παραμυθάκια… Που αν αυτή την ελευθερία την είχε η γενιά μου και η πριν από τη δική μου, δεν θάβλεπες σήμερα γυναικούλες φοβισμένες και χωρίς προσωπικότητα, να γονυπετούν αναξιοπρεπώς (μόνο… μπούργκα που δεν φοράνε) και άντρες θεόρατους και ανυπόταχτους, να φέρνονται σαν δειλά μαθητούδια του Κατηχητικού περίπου… Πρέπει κάποτε να λευτερωθεί ο Άνθρωπος, να μην του γεμίζουν την ψυχή με μεταφυσικές φοβίες και καθηκοντολογίες που του πνίγουν την ανάσα!
Καλώς λοιπόν ελήφθη η απόφαση. Φοβούμαι μόνο μήπως η θεοσεβεία – επίπλαστη ή πραγματική – κάποιων γονιών, ακυρώσει στην πράξη αυτό που πάει να γίνει. Και να περάσουν στα παιδιά τους τις δικές τους πνευματικές φοβίες και τις πνευματικές αναπηρίες. Θέλοντας κι όλας σε κάποιες περιπτώσεις, να το παίξουν «άγιες οικογένειες», σε μια εποχή που κι αυτό το θέατρο είναι ντεμοντέ και άνοστο… ύστερα είναι και το ζήτημα των ίδιων των παιδιών, που άκουσα πως τα θρησκευτικά είναι τα πιο αγαπημένο τους μάθημα. Φυσικά το πράγμα έχει την εξήγησή του: Τα παιδιά πάντα αγαπούν τα παραμυθάκια! Κι ένα παραπάνω, που αυτά τα παραμύθια δεν έχουν Δράκο…
Ή μάλλον ο Δράκος είναι αυτός που λέει αυτά τα παραμυθάκια, αλλά δεν τον βλέπουν… Πρόκειται για ένα δράκο βέβαια που όταν μεγαλώσουν θα πνίγει και την δική τους την ανάσα, μαζί με τις ανάσες όλων (μας). Προσωπικά βέβαια, ανασαίνω ελεύθερα, κι ας ψιθυρίσουν κάποιοι ό,τι τους κάνει κέφι, μου είναι εντελώς αδιάφορο… Όμως για νάρθουμε στο ίδιο το μάθημα των Θρησκευτικών, ποια είναι η σχέση του με την Πίστη, που στο κάτω – κάτω είναι προσωπικό δεδομένο του καθενός; Με το μάθημα διδάσκεται το παιδί να πιστεύει και τους τρόπους για να πιστεύει; Εδώ είναι ο… κόμπος…
Αυτό θέλει πολλή συζήτηση, γιατί η πίστη δεν είναι αποτέλεσμα κανόνων, αλλά ζήτημα εσωτερικής φύσεως. Όμως, πως αλλιώς θα διαπλαστεί ο αναλώσιμος πολίτης; Πως θα αστυνομεύεται κι όταν ακόμη δεν εμπίπτει στο οπτικό πεδίο των νόμων της Πολιτείας; Πως θα πειθαρχεί στους Νόμους της Πολιτείας που του υποβάλλονται με την ισχύ της ηθικής και της καθωσπρέπει υποχρέωσης; Πως θα μπαίνουν… συνέταιροι στη ζωή του εκείνοι που του πουλάνε ουτοπικά ανταλλάγματα για χάρη των απτών ανταλλαγμάτων τα οποία… ενθυλακώνουν; Πολλά τα ερωτήματα και χρειάζεται η αποστασιοποίηση από τις πλάνες, που μπορούν να εμποδίσουν τις σταράτες απαντήσεις…
Μακάρι βέβαια να μην υπάρξει γονιός που θα ακυρώσει στην πράξη το νόμο περί ελευθερίας των παιδιών να παρακολουθούν ή όχι αυτό το μάθημα. Όμως από λίκνου έως τάφου, το παπαδαριό έχει κάμει μελετημένα τη δουλιά του, για να κρατήσει το λαό δέσμιο στο θρησκευτικό ψεύδος… Που δυστυχώς είναι ανθεκτικό, όσο κανένα άλλο ψεύδος. Ίδωμεν…
