Αυτό που ελπίζαμε – εμείς οι… ευτυχείς υπήκοοι της Ευρωπ. Ένωσης – συνετελέσθη!! Από ‘δω και μπρός, τίποτα δεν θα είναι στην Ευρ. Ένωση, όπως ήταν μέχρι τώρα. Κι όλο θα περνάει τη μία κρίση μετά την άλλη, και θεσμικά αλλά και οικονομικά, με βαρύνονταν παράγοντα την ενεργειακή κρίση. Κυρίαρχο στοιχείο της κρίσης αυτής, την κρίση στα τρόφιμα. Όσες χώρες επιπλέον κι αν εντάξει, ο ιός της νόσου δεν πρόκειται να καταπολεμηθεί μ’ αυτό τον τρόπο! Και μέσα σ’ αυτό το κρασιακό πανόραμα, αχνοφέγγουν οι αντιθέσεις μεταξύ των χωρών της «πρώτης ταχύτητας» και των χωρών της Ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Του Α. Χαρχαλάκη
Είναι δεδομένο και πάγιο, πως όταν μια ομάδα κρατών με καπιταλιστική οικονομία, συμπήξει ενώσεις, είτε είναι αυτές ομοσπονδιακής μορφής, είτε νομισματικής, είτε τελωνιακής, αυτά τα σχήματα δεν αντέχουν στο χρόνο. Ακριβώς επειδή τα «προνομιούχα» μέλη αυτών των ενώσεων, προσπαθούν και κατά κανόνα επιτυγχάνουν να καπελώσουν τα μη προνομιούχα. Κι αυτό σε όλους τους τομείς, που σαφώς έχουν οικονομική χροιά: εμπορικά ισοζύγια, παραγγελίες πολεμικού και βιομηχανικού εξοπλισμού, εξαγωγές αγροτικών προϊόντων, μονόπλευρο φορολογικό καθεστώς, αμυντικά βάρη που είναι καταθλιπτικά για τα αδύναμα μέλη, υποχρεώσεις θεσμικές και δημοσιονομικές μεροληπτικές.
Αν περιοριστούμε μόνο στο ζήτημα της νομισματικής ένωσης, αξίζει να θυμόμαστε την παλιότερη ένωση των χωρών της Μπενελούξ (Βέλγιο – Ολλανδία – Λουξεμβούργο) που έγινε με βάση το Ολλανδικό φιορίνι. Δεν κράτησε, όπως δεν προβλέπεται σε χρονικό ορίζοντα να κρατήσει και η ΟΝΕ. Κι αν στην παρούσα συγκυρία είναι ισχυρό το ευρώ, αυτό έχει σχέση με την κρίση του δολαρίου (κρίση του αμερικάν. Καπιταλισμού – Ιμπεριαλισμού) και αφ’ ετέρου πως οι χώρες του Κόλπου, δηλαδή οι πετρελαιοπαραγωγοί, συναλλάσσονται περισσότερο με το ευρώ και λιγότερο ή ελάχιστα με το δολάριο.
Ας έχουμε υπόψιν επίσης, πως στο Γερμανικό σύνταγμα έχει προστεθεί ένα άρθρο που λέει: «Αν η Γερμανία κρίνει πως το νέο νόμισμα (ΕΥΡΩ) δεν έχει την ανταλλακτική αξία, το χρώμα και το άρωμα (!! τα θαυμαστικά δικά μου) του μάρκου, επιφυλάσσει στον εαυτό της το δικαίωμα να επιστρέψει στο παλιό της νόμισμα»! Ύστερα, ας μην ξεχνάμε και τις χώρες της ΕΕ που δεν μπήκαν στην Οικ. Νομ. Έν. αλλά έμειναν στο νομισματικό τους σύστημα. Κι όπως λένε τα στοιχεία, δεν τόχουν μετανιώσει, από άποψη βιοτικού επιπέδου.
Όμως για νάρθουμε στα δικά μας, πιαστήκαμε – ή μάλλον πιάστηκε η κυρίαρχη πολιτική μας – κορόϊδα, όπως πάντα. Κι όχι από… αγαθοσύνη, αλλά από τη διαχρονική τάση να μην σκεφτόμαστε – σκέφτονται αποκλειστικά και μόνον ελληνικά. Αλλά να ομνύωμε – ομνύουν σε ο,τιδήποτε το ευρωπαϊκό, σωστό ή λάθος, και να μαϊμουδίζουμε! Όσο για το Λαό μας, δυστυχώς άγεται και φέρεται, δεμένος στα κοντάρια των κομματικών σημαιακιών!
Έτσι πίστεψε σαν… μάνα εξ ουρανού στην ιδέα του ευρωνομίσματος! Και το λυπηρό, έως εξοργιστικό, είναι πως και άνθρωποι που το παίζουν ξύπνιοι, υπερθεμάτιζαν της ανάγκης για κατάργηση της δραχμούλας μας! Είχαμε γανιάσει να μιλάνε και όποιος τους πήγαινε κόντρα, του προσάπτανε, το λιγότερο, επαρχιωτισμό! Τώρα που έχουνε δει κι αυτοί οι… υψιπετείς νοήμονες τη γλύκα, ας βγούνε να αρθρώσουνε λέξη! Ας μιλήσουν στο μεροκαματιάρη, στο συνταξιούχο, στην νοικοκυρά που επιστρέφει από την αγορά, αν τους βαστάει!
Και με όλα τούτα, δεν μπορώ να μη μας αντιπαραβάλω, με τον Ιρλανδικό λαό που είπε το βροντερό και καταλυτικό «ΟΧΙ»… Και σε αποφασιστικότητα βέβαια, και σ’ εξυπνάδα, αλλά και σε αγωνιστικότητα! Αν και πολλοί – πάρα πολλοί – εξ ημών, κομπάζουν για τους αγώνες του λαού μας… Οι πλείστοι από αυτούς δεν το δικαιούνται, γιατί δεν έχουν τίτλους αγωνιστικότητας και προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Μόνο είναι… «μαγκιά κλανιά και κώλο φινιστρίνι»… Συμπαθάτε με για το αγοραίο, μα χρειαζότανε.
Κι έχω την υποψία – πιθανότατα δεν σφάλλω – πως αν επιτρεπότανε να γίνει στη χώρα μας δημοψήφισμα για την Κύρωση της «Συνθήκης της Λισσαβώνας», δηλ. μασκαρεμένο ευρωσύνταγμα, δεν θα υπερτερούσε το ΟΧΙ! Το λέω γιατί η μιζέρια μας έχει πολλά «ονόματα»: Κομματική ένταξη σε κόμματα με έμβλημα το μπλέ… του ελληνικού ουρανού και της θάλασσάς μας. Κομματική ένταξη σε κόμματα του Σοσιαλισμού «με ανθρώπινο πρόσωπο»! Υποσχέσεις «βολέματος» σε εργασίες ή θέσεις, έστω επί συμβάσει. Διευκολύνσεις για ζητήματα επουσιώδη στην ουσία. Μικροποσά που προσβάλουν την περηφάνεια και την προσωπική αξιοπρέπεια… και άλλα… και άλλα… Όλα τα παραπάνω σαν μια ένδειξη του ενδημούντος εθνικού μαζοχισμού μας! Και της εθνικής μας μιζέριας…
Όμως οι Ιρλανδοί το δείξανε και μιλήσανε για λογαριασμό όλων μας! Δεν είναι τυχαίο που αυτοί οι ζωηροί Κέλτες, έχουν και παλιότερα, αλλά και στην εποχή μας, ήρωες όπως τον Ημόν ντε Βαλέρα, τον Μπόμπυ Σαντς κ.α. Κι έχουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από μας… τους κακόμοιρους…
