Στην ιστορία όλων των γνωστών του κόσμου δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο εγχείρημα από ένα ορισμό. Όταν ο Πλάτων επιχείρησε να δώσει τον ορισμό του ανθρώπου, τον διατύπωσε, περίπου, ως εξής: «Ον δίπουν και άπτερον». Του κουβάλησαν, λοιπόν, οι μάγκες ένα μαδημένο κοκόρι και τον ρώτησαν: Είναι άνθρωπος; Και η μαλαγάνα ο Πλάτων επαναδιατύπωσε διορθώνοντας: «Ον δίπουν, άπτερον και πλατώ νυχον». MALACIES δηλαδή.
Εδώ όμως το πρόβλημα μπερδευομπερδεύεται: Ο Αριστοτελικός (;) όρος της τραγωδίας αμφισβητείται και ως προς την πατρότητα και ως προς το περιεχόμενο. «Έστιν ουν τραγωδία ΜΙΜΗΣΙΣ πράξεως κτλπ» Δεν θ’ ασχοληθώ με την πατρότητα, αλλά με την ουσία. Κατ’ ουσίαν ο ορισμός είναι ΟΡΘΟΤΑΤΟΣ. Υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία από την ΜΙΜΗΣΗ; Ο λαός εύστοχα την αποκαλεί ΜΑΪΜΟΥ.
Ο Κρητικός, ακόμη ευστοχότερα, γράφει την φιλοσοφική μαντινάδα:
«Ο αετός περήφανος
κάθεται στο χαράκι
και βλέπει τ’ αποφάγια του
να τρώνε οι κοράκοι»
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η ΜΑΪΜΟΥ, αφού όλοι σχεδόν οι άνθρωποι περνούν απ’ αυτό το στάδιο, αλλά να μη μείνεις στη ΜΑΪΜΟΥ. Ποιο είναι το παιδί της Μαϊμούς; Είναι ο ΘΟΡΥΒΟΣ.
ΦΩΤΗΣ
