Το πρόβλημα της μετανάστευσης δεν είναι τίποτα άλλο από μέρος γενικότερου προβλήματος επιβίωσης που αντιμετωπίζουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη σαν αποτέλεσμα των κοινωνικών και διεθνών σχέσεων.
Ποιο όμως ήταν το επίπεδο συνειδητότητας που έδειξε το πολιτικό προσωπικό – δηλαδή της κοινωνίας – τόσο των «φίλων» όσο και των εχθρών των μεταναστών σ’ αυτήν την αντιπαράθεση;
Κανένας τους και σε κανένα σημείο της αντιπαράθεσης δεν συνειδητοποίησε ποιες αρχές του διαφωτισμού και των αστικών επαναστάσεων τέθηκαν υπό αμφισβήτηση και υπό κατάργηση.
Ας έρθουμε όμως στη βασικότερη αρχή που αμφισβητήθηκε που συγχρόνως είναι ίσως και το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου αυτό της αστικής οντολογίας που θεωρεί τον άνθρωπο άτομο, αρχή που αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο του καπιταλισμού.
Απ’ αυτήν την οντολογική αρχή απορρέει το δικαίωμα στην ταυτότητα κάθε ανθρώπου που κατοικεί σε μια χώρα ανεξάρτητα της καταγωγής του και του τόπου γέννησής του. Να έχει δηλαδή συγκεκριμένη νομιμοποιημένη σχέση με το κράτος και την κοινωνία που ζει. Να τονίσουμε εδώ ότι σε «υγιείς» και «ανθούσες» καπιταλιστικές κοινωνίες όπως αυτές της Ε.Ε. η είσοδος 1.500.000, 2.500.000, 5.000.000 μεταναστών μόνο σαν ευκαιρία κέρδους και προόδου θα έπρεπε να έχει εκληφθεί.
Η άρνηση της κυβέρνησης και της Ε.Ε. να παράσχουν νομιμοποίηση δηλαδή ταυτότητα στους μετανάστες είναι άρνηση του εαυτού τους και της ίδιας της ουσίας του καπιταλισμού και επιστροφή σε αξιακά συστήματα του παρελθόντος που το επίπεδο συνειδητότητας του ανθρώπου δεν ξεπερνούσε την συνείδηση της αγέλης.
Με τέτοιο βαθμό συνειδητότητας πολιτικού προσωπικού – κοινωνίας, οι προοπτικές μας δεν μπορεί να είναι ευοίωνες.
Τελειώνοντας αυτό το μέρος να τονίσουμε ότι τα επίπεδα γνώσης της ανθρωπότητας όσον αφορά την κοινωνία δεν ξεπερνά το 1914 του φυσικού κόσμου το 1930 χρειαζόμαστε λοιπόν ένα γερό επαναστατικό ταρακούνημα.
Να μπούμε και στη δεύτερη σημαντικότατη αξία που αμφισβητήθηκε αυτή του δικαιώματος στην κριτική που σημαντικός της θεσμός είναι το Πανεπιστημιακό άσυλο. Ας εκφράσουμε όμως την απορία μας που και οι «φίλοι» και οι εχθροί των μεταναστών, παρότι θεωρούν το Πανεπιστημιακό άσυλο σαν το χώρο ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και ότι στο καθεστώς μας είναι δημοκρατικό γιατί διαφώνησαν στην κατάργηση του ασύλου. Βέβαια ούτε αυτός είναι ο ρόλος του ασύλου ούτε δημοκρατία έχουμε σύμφωνα με τις αρχές του ριζοσπαστικού αστικού φιλελευθερισμού.
Επιγραμματικά ο ριζοσπαστικός αστικός φιλελευθερισμός ορίζει την δημοκρατία σαν το καθεστώς που:
Α) Κυβερνά η κοινωνία και όχι οι αντιπρόσωποί της.
Β) Ισχύει η αρχή της ανακλητότητας για τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις
Γ) Το μονοπώλιο της βίας δεν το έχει το κράτος
Να έρθουμε όμως στην δημιουργία της έννοιας του Πανεπιστημιακού ασύλου. Η πρώτη του μορφή επιβλήθηκε λόγω της ανάγκης των δυτικών κοινωνιών του 17ου και 18ου αιώνα για καινούργιες παραγωγικές μεθόδους που απορρέουν από νέες επιστημονικές ανακαλύψεις όπως επίσης και κοινωνικές σχέσεις. Βέβαια, αυτή την προοπτική άνοιξε η εκμετάλλευση των αποικιών. Η ακαδημαϊκή κοινότητα αδυνατούσε να ανταποκριθεί λόγω κυριαρχίας αντιδραστικών δυνάμεων σ’ αυτή – εκκλησία, ευγενείς – που απαγόρευαν οτιδήποτε το προοδευτικό. Έτσι ορίστηκε το Πανεπιστημιακό άσυλο σαν ο χώρος που είναι ελεύθερη η διακίνηση των αιρετικών ιδεών και όχι των ιδεών γενικά.
Αργότερα στα μέσα του 19ου αιώνα η οπισθοδρόμηση των αστικών επαναστάσεων, η αμφισβήτηση των κατακτήσεων τους οδήγησαν στο βάθεμα της ουσίας του Πανεπιστημιακού ασύλου, όπως και το σύνολο των αξιών όπως της Παιδείας, απ’ τον ριζοσπαστικό αστικό φιλελευθερισμό.
Έτσι ορίζεται ότι Παιδεία είναι η οργανωμένη κριτική της κοινωνίας στον εαυτό της, γι’ αυτό πρέπει να είναι δημόσια, απαλλαγμένη από την κυριαρχία της κρατικής και οικονομικής εξουσίας. Ενώ το Πανεπιστημιακό άσυλο είναι ο χώρος όπου προστατεύεται από την κρατική βία το δικαίωμα στην κριτική είτε στο χώρο των επιστημών είτε στην πολιτική.
Επιγραμματικά το πανεπιστημιακό στους κοινωνικούς αγώνες άσυλο είναι ότι το άσυλο των ναών στους πολέμους.
Πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι για τον ριζοσπαστικό αστικό φιλελευθερισμό το άσυλο, τα συνδικάτα, οι κοινωνικοί φορείς υπάρχουν εκτός των άλλων για να μπορεί η κοινωνία να κρίνει έως την κατάργηση της την εκτελεστική εξουσία αν η πολιτική της στρέφεται ενάντια στα συμφέροντά της.
Το ότι η αριστερά δεν κατανόησε το ποιες αξίες διακυβεύτηκαν στην απεργία πείνας των 300 είναι μια περαιτέρω ένδειξη του χαμηλού επιπέδου συνειδητότητας της κοινωνίας μας.
Αντί επιλόγου οι έμποροι του πατριωτισμού και της μεταναστοφοβίας, ΛΑΟΣ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΣΠΙΘΑ, ο πατριωτισμός τους είναι ψεύτικος και συμφεροντολογικός όντας εχθροί του αστικού ατομισμού άρα φορείς της συνειδητότητας της αγέλης.
Ευτύχης Πιτσικουλάκης
