Κατά το γιορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου, τα ΜΜΕ βρίθουν σχετικών αναφορών. Καλώς φανερώνει ότι το Πολυτεχνείο παραμένει ολοζώντανο στην κοινωνική συνείδηση. Δείγμα, και η αθρόα ή ικανοποιητική προσέλευση του λαού. Θ’ αναφερθώ σ’ ένα «είδος», ας πω, απόψεων που εκφράζονται, όπως:
« Η αντίσταση κατά της χούντας δεν ήτανε μαζική, ο λαός σώπαινε ή είχε συμβιβαστεί».. Αν ταυτίζουν την αντίσταση μόνον με τον Παναγούλη, ή, έστω, με τους οργανωμένους σε αντιχουντικές οργανώσεις, έχουν δίκιο. Αλλά τέτοιες συμπεριφορές πουθενά και ποτέ στην αντιχουντικές οργανώσεις, έχουν δίκιο. Αλλά τέτοιες συμπεριφορές πουθενά και ποτέ στην παγκόσμια ιστορία δεν σημειώθησαν. Π.Χ, ο Ρίντ γράφει, ότι κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ήτανε στη Ρωσία, την έζησε σε μια γειτονιά διεξάγονταν μάχες και πιο κει λειτουργούσαν ταβερνάκια, θεάματα…. Το ΕΑΜ υπήρξε η μαζικότερη αντιστασιακή οργάνωση της Ευρώπης, οργάνωσε τις μαζικότερες διαδηλώσεις κλπ, και την ίδια περίοδο δρούσαν 25.000 ένοπλοι, οι ταγματασφαλίτες κ.α, συνεργάτες των καταχτητών…. Υπό την ηγεσία τους.
Του Δημήτρη Κυριαζή
Αλλά το 99% του λαού μας ήταν αντιχουντικό, μετρήσιμα, όπως: είχα τις εκδόσεις ΜΝΗΜΗ , από την πρώτη μέρα της χούντας πέρασα στην παρανομία, την επιχείρηση συνέχισε η γυναίκα μου, παράνομα ή ημιπαράνομα – μετά την άρση της προληπτικής λογοκρισίας ( 1970) εξέδωσα: τα έργα του Τσε Γκουεβάρα, Κάστρο, Χο Τσι Μινχ, Γκιάπ, οι Τουπαμάρος ( αντάρτες των πόλεων), η Επανάσταση χριστιανική επιταγή του Καμίλο Τόρες, Ο δρόμος της Χιλής ( Αλλιέντε), Βασανιστές, Βασανισμένοι στην Ελλάδα της χούντας του Συμβουλίου της Ευρώπης, το Επί Ασπαλάθων του Σεφέρη, το Ψήφισμα του Δήμου Αθηναίων το 410 π.χ, που λέει ότι οι Αθηναίοι έχουν το δικαίωμα και χρέος να σκοτώνουν τους τυράννους κ.α Ξεφύτρωσαν πάμπολλοι εκδότες και στην χουντική περίοδο κυκλοφόρησαν τόσα επαναστατικά, αριστερά βιβλία, όσα ούτε πριν ούτε μετά!
Το ΕΚΚΕΒΙ έχει εκδώσει τεύχος και περιλαμβάνει μερικούς εκδότες και τα βιβλία τους. Η μοναδική σε πλήθος και πάθος στην ιστορία μας συγκέντρωση – διαδήλωση κατά την επάνοδο του Καραμανλή, άλλος ένας μάρτυρας της αντιχουντικής διάθεσης – πιστοποίησης του λαού μας, όπως και η κατά χιλιάδες προσέλευση στο Πολυτεχνείο, προπαντός τη μέρα που το βράδυ δράσανε τα τανκς.
Τα βιβλία τα κυκλοφορούσαν, βασικά, πλασιέδες. Η γυναίκα μου είχε πελάτες σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες. Την περιτριγύριζαν οι υπάλληλοι για κάποιο καινούργιο βιβλίο, σπανιότατες περιπτώσεις, κατά τη συναλλαγή, στρέφανε την κουβέντα στον καιρό… , κι έβγαζε κάποιο «νόμιμο» βιβλίο από την τσάντα – πλησίαζε κάποιος χουντικός ή ύποπτος « επί χουντισμώ». Αυτά, ήντουσαν Αντίσταση. Αυτοί, ήντουσαν και μεταδότες πληροφοριών και αγωνιστικού πνεύτος «ο γιορτασμός εκφυλίστηκε, πρέπει να σταματήσει…» , γράφουν άλλοι, «έγινε παζάρι…».
Όχι, δεν πρέπει να σταματήσει, αλλά να εμπλουτιστεί. Π.χ., τα σχολεία, εκείνες τις ημέρες που κάνουν μαθήματα για την αξία της Δημοκρατίας, της ελευθερίας, για το κακό που επισώρευσε η χούντα στη χώρα μας… Οι εκδότες ή κάποιοι φορείς να εκθέτουν και να π ουλάνε στο χώρο του Πολυτεχνείου όσα βιβλία μπορεί να υπάρχουν π υ κυκλοφόρησαν τότε με αντιχουντικό, κατά της τυραννίας περιεχόμενο, ιδιαίτερα προκηρύξεις, έντυπα των παράνομων αντιχουντικών οργανώσεων, που παραμένουν άγνωστα στους νεότερους. Σε τίποτα δε ζημιώνει αν κατά το γιορτασμό πωλούνται από μικροπωλητές κάποια, π.χ τρόφιμα.. – ας θυμόμαστε τη «Μάνα κουράγιο» του Μπρέχτ.
Ο γιορτασμός λειτουργεί ως φωτεινός σηματωρός για την αξία της Ελευθερίας. «Είναι χωρίς νόημα η πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία..», γράφουν άλλοι. Λάθος! Οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες για τη χούντα και την τραγωδία της Κύπρου ( αυτός δεν απαλλάσσει της ευθύνης τους «Έλληνες» συνεργάτες τους). Η πορεία υπενθυμίζει, επιπλέον, το του Κάλβου: «Κάλλιον να χρεμετίζωσιν τούρκοι και φορβάδαι εις Κιθαιρώνα παρά προστάτας να έχωμεν».
«Τα οράματα των αγωνιστών δεν δικαιώθησαν», γράφεται. ΄Ισια ίσια, υ περδικαιώθησαν, η χούντα γκρεμοτσακίστηκε! Αν σκέφτονται εγκατάσταση, ας πούμε, Λαϊκής Δημοκρατίας, φαντασιοσκοπούν, εκτός τόπου, συσχετισμών… Μπορούσε βέβαια η οργανωμένη Αντίσταση να «πατήσει πόδι», να διεκδικήσει συμμετοχή στην κυβέρνηση. Δεν έγινε, γιατί η Αριστερά βγήκε διασπασμένη, αποδυναμωμένη, με κάποια σύγχυση, π.χ το ΚΚΕ ες. Είχε συμφωνήσει τον εκδημοκρατισμό μέσω Μαρκεζίνη. Λάθος, ο δε Φλωράκης είχε πει το «Τι μπρόκολα τι λάχανα» ( χούντα – δημοκρατία), το εν πολλοίς αυθόρμητο των αγωνιστών του Πολυτεχνείου δεν μπορούσε να «παίξει» σε αυτό το πεδίο – δημιουργεί, βέβαια, ένα, «κλίμα».
Ψέγουν για «ιδιοτέλεια» τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου που συνέχισαν μέσα από πολιτικούς σχηματισμούς, αναδειχτήκανε κλπ , και επαινούν ως «αφιλοκερδείς» όσους διακόψανε, τραβήξανε άλλους δρόμους. Οι πρώτοι, προσφέρανε ανάλογα με τις δυνατότητές τους και την ιδεολογία τους του Πολυτεχνείου ή όποιες αλλαγές της για τους δεύτερους δεν βλέπω «αφιλοκέρδεια», προτίμησαν άλλο δρόμο και καλώς , αν παρεμποδίστηκαν σε μετέπειτα πολιτικές δραστηριότητες, εκεί έχουν δίκαιο αλλά υπήρχαν και άλλοι πολιτικοί οργανισμοί για να ενταχθούν που συμφωνούσαν.
Άλλοι, ψάχνουν στο Πολυτεχνείο για συμπεριφορές στα καθ’ ημάς. Λάθος! Άλλες εποχές, άλλα προβλήματα, άλλοι άνθρωποι, άλλες ταχτικές απαιτούνται. Ας κλείσω την περιπτωσιολογία με το Βήμα – 16-11-2008 – που σε άρθρο του Γιάννη Μαρίνου, κάποιοι αποδίδουν τα σημερινά, κατ’ αυτούς, χάλια της παιδείας μας στη Γενιά του Πολυτεχνείου ! Δηλ., αν δεν υπήρχε το Πολυτεχνείο και οι αγωνιστές του ( παρέμενε και η χούντα) θα είχαμε καλύτερη παιδεία; Ελεος!
Το Πολυτεχνείο παραμένει κορυφαία αγωνιστική εκδήλωση υπέρ της Δημοκρατίας , της Ελευθερίας, που αποτελεί το οξυγόνο της ανθρώπινης ευτυχίας. Επίσης, υπόμνηση, που ΧΩΡΙΣ αγώνες και θυσίες τίποτα δεν καταχτιέται στην ανθρώπινη πορεία προς καλύτερες, δικαιότερες, ανθρωπινότερες κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις.
