Του Στάθη Κουβάτσου.
Όπως ήταν επόμενο, με το τέλος του Αυγούστου άρχισαν οι πρώτες κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, η οποία πολύ θα ήθελε – από πλευράς λαϊκών αντιδράσεων στην πολιτική της – ο Αύγουστος να έχει όχι 31 αλλά 365 ημέρες.
Όμως πολύ γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι, το τείχος της αντίστασης του λαού, στην πολιτική υλοποίησης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, για χάρη του οποίου αιματοκύλισαν την πλατεία Συντάγματος, θα γιγαντώνεται μέρα με την ημέρα από τώρα και στο εξής.
Στον τομέα της Παιδείας, ήδη ξεκίνησε χιονοστιβάδα καταλήψεων στα ΑΕΙ από τους φοιτητές, οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να αντιδράσουν στον νόμο της κας Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, τον οποίο ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ ψήφισαν αγκαλιασμένοι στη Βουλή. Ήδη έχουν αποφασισθεί καταλήψεις σε 30 και πλέον πανεπιστημιακά Ιδρύματα. Την ίδια στιγμή οι Σύγκλητοι, η μία μετά την άλλη αναστέλλουν τις εξεταστικές περιόδους για να διευκολύνουν τις αντιδράσεις των φοιτητών, ενώ οι εκπρόσωποι των πανεπιστημιακών αρχών δηλώνουν με κάθε τρόπο την αντίθεσή τους στον νόμο.
Στον τομέα των οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης είναι πολύ χαρακτηριστική η αντίδραση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εστιατορικών και Συναφών Επαγγελμάτων. Η απόφαση της Κυβέρνησης για μετάταξη των επιχειρήσεων εστίασης στον ΦΠΑ 23% δίνει ένα οδυνηρό χτύπημα στους επαγγελματίες της εστίασης οι οποίοι ούτως ή άλλως είχαν σημαντική μείωση στα εισοδήματά τους τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Έτσι λοιπόν η έκτακτη γενική συνέλευση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εστιατορικών και Συναφών Επαγγελμάτων αποφάσισε στάση πληρωμών προς το Δημόσιο, μέχρι την άρση της κυβερνητικής απόφασης. Αποφάσισαν ακόμα να προχωρήσουν σε εκδήλωση διαμαρτυρίας στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και κλείσιμο των καταστημάτων σε ημερομηνία που θα καθορίσει το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας. Οι εστιάτορες όχι μόνο ζητούν την αναστολή του μέτρου της μετάταξης του ΦΠΑ του κλάδου στο 23% αλλά επί πλέον εκτιμούν ότι ο κλάδος, ενόψει του νέου εθνικού φορολογικού πλαισίου πρέπει να μεταταχθεί στο χαμηλό συντελεστή 6,5%.;
Τον τομέα της πολιτικής της υποτέλειας που ακολουθεί η κυβέρνηση προσφέροντας «γη και ύδωρ» στους υπερατλαντικούς μας «συμμάχους», ισχυρό ράπισμα έδωσε η αντίδραση των πολιτιστικών συλλόγων Αρωνίου, Καλαθά, Καμπανίου, Κορακιών, Κουνουπιδιανών, Μουζουρά και Χωρδακίου του Ακρωτηρίου Χανίων, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν έντονα για την αναβάθμιση της Βάσης της Σούδας και για τα προβλήματα που προκαλούνται στους κατοίκους του Ακρωτηρίου από τις συνεχείς απογειώσεις και προσγειώσεις πολεμικών αεροσκαφών στην περιοχή.
Τρία απλά παραδείγματα από τις εκατοντάδες που θα ακολουθήσουν και αυτό δεν είναι υπερβολή.
Τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε υπό το πρίσμα των προβλημάτων που υπήρχαν στη χώρα μας την περίοδο του ξεριζωμού ή της Γερμανικής κατοχής. Δεν υπάρχει άλλη περίοδος – από το 1974 μέχρι σήμερα – κατά την οποία η πολιτική της κυβέρνησης της χώρας, να έχει προκαλέσει τόσο πολλά και σοβαρά προβλήματα σε τόσο μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Σήμερα η ανεργία ξεπερνά το 16,6% , οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν χάσει πάνω από το 40% της αξίας τους (από την μείωση τους σε συνδυασμό με την αύξηση του κόστους ζωής), έχουν καταργηθεί κοινωνικές κατακτήσεις των τελευταίων 70 ετών και η ελληνική οικονομία είναι σε ελεύθερη πτώση. Αυτή η εκρηκτική κατάσταση σε συνδυασμό με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση δεν γνωρίζουμε τι κοινωνικές αντιδράσεις θα προκαλέσει.
Η πλήρης απαξίωση των πολιτικών κομμάτων και η άρση της εμπιστοσύνης (της πλειοψηφίας των εργαζομένων) από τα εργατικά συνδικάτα (τα περισσότερα των οποίων συνεργάστηκαν με την πολιτική εξουσία) αποκαλύπτει το τεράστιο κενό που υπάρχει στην σχεδιασμένη και αποτελεσματική οργάνωση της αντίδρασης των λαϊκών στρωμάτων.
Το λαϊκό κίνημα είναι βέβαιο ότι σιγά σιγά θα βρει τον δρόμο του. Αυτό είναι νομοτέλεια στην ιστορία των λαϊκών κινημάτων. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πότε θα γίνει αυτό. Γνωρίζουμε όμως τον δρόμο μέσα από τον οποίο θα γίνει. Και αυτός είναι ο δρόμος της συνεργασίας των λαϊκών στρωμάτων, ανεξάρτητα από τις προηγούμενες πολιτικές τους προτιμήσεις που τους απογοήτευσαν. Αυτός είναι ο δρόμος που δείχνουν και οι αντιδράσεις που άρχισαν και στη συνέχεια θα ξεπεταχτούν κατά εκατοντάδες σε κάθε σημείο της χώρας.
Αυτό όμως που ο κάθε Έλληνας πρέπει να γνωρίζει στον αγώνα αυτόν, είναι ότι δεν θα μπορέσει να αλλάξει τίποτα, αν δεν αλλάξει πρώτα ο ίδιος. Αν δεν αναπτυχθεί το συντομότερο δυνατόν η κοινωνική αλληλεγγύη και το εγώ δεν αντικατασταθεί από το εμείς.
Διότι αν η σημερινή κυβέρνηση αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας της παρακμής που επικρατεί σήμερα, η κυβέρνηση του αύριο θα είναι και πάλι ο καθρέφτης της κοινωνίας.
Και στη χώρα μας, πολιτική εξουσία που να αγωνίζεται για λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη, δεν θα υπάρξει παρά μόνο με πολίτες που να πιστεύουν στον πατριωτισμό, την συμμετοχή, την αλληλεγγύη, την αξιοκρατία και την ελληνοκεντρική Παιδεία.
