Τρεις μέρες, αυτές με τον ήλιο να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, για τα 4 χρόνια της κατάληψης Rosa Nera. 20 – 21 – 22 Ιουνίου λοιπόν, με συζητήσεις πάνω σε ζητήματα τα οποία, αν και εκ πρώτης όψεως φάνταζαν απόμακρα από την καθημερινή ζωή, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι και τον αγώνα τους για επιβίωση, εν τούτοις, για όσους είχαν την ευκαιρία να βρεθούν εκεί και να τις παρακολουθήσουν συμμετέχοντας ενεργά, αμφιδρομικά και μέσα από τον διάλογο ανάμεσα σε εισηγητές και ακροατές προβληματίστηκαν φανερώθηκαν πτυχές και έγινε φανερό σε όλους πως κάθε άλλο παρά αποτελούν θέματα ειδικών, κάποιων επιτροπών «σοφών», πέρα από την σφαίρα της κοινωνίας, αυτών δηλαδή που συνήθως καλούνται να μένουν χωρίς φωνή, εις των οποίων το όνομα παίρνονται επώδυνες αποφάσεις, χωρίς να έχουν γνώση.
Γιατί, και μέσα στο πνεύμα της παρουσίας αυτά τα 4 χρόνια της κατάληψης Rosa Nera, κανένα ζήτημα δεν είναι ξένο από τη ζωή, πέρα από την δυνατότητα αντίδρασης. Κι αφού κάθε πρόβλημα είναι πρόβλημα της κοινωνίας, οι άνθρωποι πρέπει να βρουν τις λύσεις, τα υλικά αυτά με τα οποία θα μπορέσουν να οικοδομήσουν μία κοινωνία πέρα από την εκμετάλλευση, την αποξένωση, την ανελευθερία. Όλ’ αυτά, σ’ ένα κτίριο σε άρτια κατάσταση, έτοιμο να υποδεχτεί τους επισκέπτες του.
Μιλήσαμε, έστω και εν συντομία, για την πρώτη ημέρα των εκδηλώσεων, στο φύλλο του Σαββάτου. Για το Σάββατο, η συζήτηση πραγματώθηκε πάνω στο θέμα της Τεχνοεπιστήμης με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο «ο πόλεμος ενάντια στους φυσικούς πόρους και τον άνθρωπο». Προσκεκλημένος εισηγητής απ’ τη Θεσσαλονίκη και την ομάδα «Παιδιά του Σωλήνα» ο Γιάννης Δεληγιώβας, ο οποίος κι ανέλυσε το θέμα των μύθων γύρω από την βιο-τεχνολογία και τη γενετική μηχανική, μύθοι οι οποίοι υπόσχονται λύση στο πρόβλημα της παγκόσμιας πείνας, μεγαλύτερη απόδοση, παραγωγικότητα και συνεπακόλουθα κέρδη για τους αγρότες, καλύτερα προϊόντα. Σύμφωνα με το Γιάννη Δεληγιώβα, όλ’ αυτά αποτελούν μύθους οι οποίοι έχουν καταρρεύσει εδώ και πολύ καιρό.
Αντιθέτως, αυτό που έχει αποδειχθεί είναι ο όλο και πιο έντονος έλεγχος των μεγάλων εταιρειών βιοτεχνολογίας και γενετικά τροποποιημένων σπόρων πάνω στους πληθυσμούς των αγροτών, η όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση των κοινωνιών από τις εταιρείες, η δημιουργία τεχνητών αναγκών ή προβλημάτων για μεγιστοποίηση των κερδών των εταιρειών. Πρόκειται για μία αποικιοποίηση της ζωής, ένα πείραμα με άγνωστες συνέπειες πάνω στις κοινωνίες του κόσμου. Ενδιαφέρον είχε και η παρέμβαση του Iain Boal, προσκεκλημένου από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ, κοινωνικός ιστορικός της επιστήμης και της τεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, για το ζήτημα.
Μεταξύ άλλων, ενδιαφέρον είχε η γνωστοποίηση στους παρευρισκόμενους πως πια ο όρος βιο-τεχνολογία έχει αρχίσει να αποσύρεται. Πάμπολλες είναι οι εταιρείες οι οποίες έχουν χάσει τεράστια κεφάλαια στο χρηματιστήριο επειδή πια ο όρος βιο-τεχνολογία φαίνεται να μην έχει καμία αξία. Αντ’ αυτού, τώρα χρησιμοποιείται ο όρος συνθετική βιολογία, όχι επειδή άλλαξαν πρακτική οι εταιρείες αλλά επειδή είναι ένας καινούργιος όρος που δεν κουβαλάει το βάρος της αποτυχίας. Σύμφωνα με τον Iain Boal, όπως τη δεκαετία του 50 και του 60 στο επίκεντρο βρισκότανε το «άτομο» και η διάσπασή του, σήμερα σ’ αυτή τη θέση βρίσκεται το «γονίδιο» και οι «θαυματουργές» λύσεις που αυτό μπορεί να προσφέρει. Και στις δύο περιπτώσεις τα πράγματα αποδεικνύονται εξαιρετικά επικίνδυνα. Αυτή η συζήτηση κράτησε πάνω από 4 ώρες σε ένα γεμάτο από ανθρώπους χώρο, στο δωμάτιο προβολών της κατάληψης.
Την Κυριακή, τελευταία μέρα των εκδηλώσεων, η συζήτηση αφιερώθηκε στο νέο βιβλίο, ανάλυση του στρατιωτικού καπιταλισμού, με άξονα το θέαμα και τον πόλεμο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, 40 αμερικανών συγγραφέων του ελευθεριακού χώρου. Η εισήγηση έγινε με δύο από τους συγγραφείς οι οποίοι κλήθηκαν και βρέθηκαν στα Χανιά για τις εκδηλώσεις. Ο πρώτος, ο Iain Boal, ο οποίος μίλησε και στην συζήτηση του Σαββάτου, είναι ενεργός στον αγώνα για τους δημόσιους χώρους στις ΗΠΑ και ενεργό κομμάτι αυτών που στέκονται ενάντια στην είσοδο των γενετικά μεταλλαγμένων στην αγροτική παραγωγή της Μεγάλης Βρετανίας. Έχει ήδη συγγράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Αντιστεκόμενοι στην εικονική ζωή: ο πολιτισμός και η πολιτική της πληροφορίας» και δουλεύει πάνω σε άλλα δύο βιβλίο, ένα με θέμα «το ποδήλατο στον παγκόσμιο πολιτισμό κι ένα άλλο πάνω στον κοινοτισμό στην μεταπολεμική Καλιφόρνια με τίτλο «Δυτικά της Εδέμ».
Ο δεύτερος ομιλητής, ο Joseph Matthews, είναι ένας συγγραφέας και νοβελίστας που ζει στο Σαν Φρανσίσκο. Ενεργός στο κίνημα ενάντια των φυλακών στις ΗΠΑ, έχει συγγράψει ένα βιβλίο με τις εμπειρίες του ως δημόσιος συνήγορος με τον τίτλο «Ο δικηγόρος που ανατίναξε το γραφείο του και άλλες ιστορίας νομικής τρέλας». Παραίτησε την ενασχόληση με τη νομική και αφιέρωσε τη ζωή του στο γράψιμο. Για πολλά χρόνια υπήρξε τακτικός επισκέπτης στην Ελλάδα και δημοσίευσε μία νουβέλα που η ιστορία της έχει ως σκηνικό την Ελλάδα με τον τίτλο “Shades of Resistance”.
Η συζήτηση έδωσε αρκετή βαρύτητα στο ποια μπορεί να είναι η στάση των Ευρωπαίων πολιτών και ποιος είναι ο ρόλος ΗΠΑ και Ε.Ε. στα γεγονότα μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Επίσης επικεντρώθηκε στον ορισμό του φουνταμενταλισμού, τον ρόλο των φονταμενταλιστών σε Δύση και Ανατολή, αυτού που μοιάζει ως μία βίαιη επιστροφή στους θρησκευτικούς πολέμους του 17ου αιώνα. Οι συγγραφείς θεωρούν μία ήττα για τις ΗΠΑ τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, από την όψη της διαχείρισης του κόσμου των εικόνων. Η ανάλυση, μέσα από τα γεγονότα που ακολούθησαν την 11η Σεπτεμβρίου, προχώρησε σ’ αυτό που ονομάζεται «αποικιοποίηση της καθημερινής ζωής» μέσα από έναν ατελείωτο βομβαρδισμών, μαρκών, λόγκος, σλόγκανς, προτροπές προς την κατανάλωση και στο να αισθανόμαστε χαρούμενοι μέσω της κατανάλωσης. Στο βιβλίο τους «Afficted Powers» επιχειρηματολογούν πως η παγκοσμιοποίηση παράγει «αδύναμα κράτη» σε όλο το φάσμα της παγκόσμιας οικονομίας και «κρίση στην ταυτότητα του πολίτη» ως αποτέλεσμα του κενού που συνεχώς αυξάνεται στην υφή της καθημερινής ζωής. Η κρίση αυτή της ταυτότητας του πολίτη μπορεί να είναι ευκταία για τις ανάγκες της αγοράς αλλά όχι όταν ένα κράτος ξεκινά ληστρικούς πολέμους, όπως στην περίπτωση της επίθεσης των ΗΠΑ στο Ιράκ.
Τη συζήτηση ακολούθησε πλούσιο γεύμα με πιλάφι, βραστό κρέας, σπιτικό μπουρέκι και μπόλικο κρασί ενώ ρεμπέτικη μουσική έπαιξαν μέχρι τα ξημερώματα το συγκρότημα «Ακρίτες».
