«Ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης μου»
(Ψαλμ. 102,5)
Του αρχιμανδρίτου ΙΓΝΑΤΙΟΥ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγου – τ. Λυκειάρχου – Ακαδημαϊκού
Ημέρες Τριωδίου, Ημέρες πλούσιες σε ευκαιρίες καθαρισμού και ανακαινίσεως του εαυτού μας: «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορινθίους 6,2). Καιρός πολύτιμος για αναφαίρετη σωτηρία μέσα από την, εν μετανοία και αυτογνωσία, ανακαίνιση του εαυτού μας. Μια ανακαίνισις, που απαιτεί αποφασιστική επιστροφή στο θέλημα του Θεού και αγαπητική σχέση με τον συνάνθρωπό μας.
Δεν είναι επιτρεπτό ο Θεός να έχει αγαπητική σχέση με τα παιδιά Του, και εκείνα να μη κάνουν το ίδιο μεταξύ τους.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται να κάνομε αυτό που αναφέρουμε στην αρχή, τον ψαλμό του Δαβίδ.
Λέγεται ότι, όσο περνούν τα χρόνια του αετού, τόσο το ράμφος του μεγαλώνει, κυρτώνεται πιο πολύ, πράγμα που τον δυσκολεύει πολύ στην διατροφή του.
Ο βασιλιάς των πουλιών γερνάει… Βαρύ το γήρας, και με τα προβλήματα του χρόνου. Τότε ακριβώς ο αετός ανεβαίνει πολύ ψηλά και, ορμώντας προς τα κάτω, χτυπάει το ράμφος του με δύναμη πάνω σ’ ένα βράχο.
Το δυνατό αυτό κτύπημα αφαιρεί το επιπλέον μέρος του ράμφους του και χαρίζει νεότητα και ζωντάνια στο περήφανο πουλί των αιθέρων.
Φαίνεται πως ένα τέτοιο περιστατικό θα είδε κάποτε ο Δαβίδ, καθώς έβοσκε τα πρόβατά του, και έγραψε τον ωραίο και με πολύ νόημα στίχο του «ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου» (Ψαλμ. 102,5).
Στην ζωή του ανθρώπου, της κορωνίδας της θείας Δημιουργίας, και κατά θείαν παραχώρηση άρχοντα της κτίσεως (Γέν.1, 28), είναι απαραίτητο αυτό που κάνει, και πότε, ο αετός που αναφέραμε. Δηλαδή, από το ύψος του εγωισμού, της υπερηφάνειας και του «μεγαλαίου» μας, να πέσομε στην πέτρα της μετανοίας και να τα συντρίψομε. Μετά θα ξαναγίνομε νέοι, ανακαινισμένοι, έτοιμοι και άξιοι μιας επιγείου και, προπαντός, ουρανίου μακαριότητος.
Η αρχή θα γίνει από την αυτογνωσία κι από τα προβλήματα που μας δημιουργεί η από του Θεού αποστασία μας και μετά, βλέποντας αυτήν την κατάσταση, που πολλές φορές φθάνει στο απροχώρητο, και για άλλη μια φορά στρεφόμαστε προς «τον έσω άνθρωπον» (Ρωμ. 7,22). Μια κίνησις τομηρή, αποφασιστική, μα σωτήρια. Μια κίνησις ανανεώσεως ανέξοδη.
Σκεφθείτε πόσοι και πόσοι, και τι τεράστια ποσά ξεοδεύουν, για να κάνουν λίφτιγκ, να τρέχουν στα Κέντρα και Ινστιτούτα αδυνατίσματος και συνήθως να μη πετυχαίνουν τίποτε!
Αυτή η κίνησις της εν Χριστώ και δια Χριστού, ανακαινίσεως είναι και ανέξοδη, και ασφαλής, και με εκατόν τοις εκατόν επιτυχία. Σκεφθείτε τον αετό αν δεν είχε την δύναμη της θελήσεως, πώς θα τολμούσε αυτό το εγχείρημα; Ένα τεράστιο μάθημα το πόσο τολμηρός και αποφασιστικός πρέπει να είναι ο άνθρωπος προκειμένου να απαλλάξει και καθαρίσει τον εαυτόν του «από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» (Β’ Κορινθ. 7,1).
Μια τολμηρή κίνησις μετανοίας, όπως εκείνης του ασώτου υιού (Λουκ. 15, 17-21), του Ιερού Αυγουστίνου, του Ευγνώμονα ληστή (Λουκ. 23, 42) κ.ά, είναι η μόνη που μας ανακαινίζει. Είναι η μόνη κίνησις και η μόνη πτώσις – ταπείνωσις που μας ανυψώνει «…ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. 18, 14). Γι’ αυτό και ο Άγιος Αδελφόθεος Ιάκωβος θα μας προτρέπει: «Ταπεινώθητε ενώπιον του Κυρίου, και υψώσει υμάς» (Ιάκ. 4,10).
Ποιος, αλήθεια, βλέποντας τον αετόν να πέφτει ακάθεκτα και με ορμή επάνω σε ένα βράχο δε θα περίμενε πως θα σκοτωνότανε;
Και όμως, όχι μονάχα δεν συνέβη αυτό, αλλά τουναντίον ανανεώθηκε, ξανάνιωσε, πήρε παράταση πολλών χρόνων ζωής. Το ίδιο, πολλοί άπιστοι και είρωνες όταν βλέπουν κάποιον να ταπεινώνεται, να παραγκονίζεται τον «λυπούνται», τον ειρωνεύονται. Μα αυτός είναι ο αληθινά ζων. Ο αληθινά μεγάλος. Ο αληθινά δυνατός.
Έτσι έλεγαν και για τον πρώην «ισχυρόν» και μετά ταπεινόν Απόστολον Παύλον, και ο οποίος τους απήντησε «Όταν γαρασθενώ, τότε δυνατός ειμί» (Β’ Κορινθ. 12,10). Άλλωστε, πιο μπροστά ο ίδιος ο Χριστός τον είχε διαβεβαιώσει «αρκεί σοι η χάρις μου, η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (Β’ Κορινθ. 12,9). Μη διστάσομε αυτήν την πτώση. Είναι η μόνη σωτήριος.
