Τι άλλο να αναμένει κανείς σε τούτη τη χώρα; Στην χώρα όπου πας όστις μη θρησκευόμενος, εξομοιούται με «πόρνο»; Θάρρος και παρρησία από τις δηλώσεις των πολιτικών. Ατμόσφαιρα και απεικόνιση μιας οπισθοδρομούσας ελληνικής κοινωνίας.
Του Φίλιππου Ζάχαρη
Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει μα τα θέματα δεν αλλάζουν και οι «συνήθεις ύποπτοι» δεν λένε να εγκαταλείψουν τις οθόνες. Φορτώνοντας τον ελληνικό λαό με την «καυτή» υπόθεση της ονομασίας των Σκοπίων, καταγράφοντας μονάχα τις προκλητικές ενέργειες των γειτόνων και όχι τις δικές μας, το ελληνικό κράτος απαλλάσσεται από τον κόπο της αυτοκριτικής, και με το όπλο του «βέτο» βαδίζει σταθερά προς την απόρριψη της ονομασίας και όχι το συμβιβασμό. Ο πρωθυπουργός, από την άλλη, στην συζήτηση στην Βουλή για την πρόταση μομφής του ΠΑΣΟΚ, δηλώνει πως ως κυβέρνηση διεκδικεί ουσιαστική συμβολή στο καλύτερο, για τους πολίτες, για όλους τους πολίτες και πως δίλημμα δεν είχε ποτέ: «Οι πολίτες μας εμπιστεύθηκαν», τόνισε ο πρωθυπουργός, «για να βάλουμε την Ελλάδα σε τροχιά μεταρρύθμισης, σε τροχιά αλλαγών, σε τροχιά φυγής προς τα εμπρός».
Τώρα τι πορεία προς τα εμπρός είναι αυτή όταν όλος ο κόσμος βρίσκεται στο δρόμο, αυτό είναι άλλο θέμα. Η ψήφιση του ασφαλιστικού που κατέβασε στον δρόμο τόσους και τόσους επαγγελματικούς κλάδους που από την κυβέρνηση αποκλήθηκαν μειοψηφία, αναμένεται να δώσει τα νέα δείγματα γραφής με τα ενοποιημένα πια ασφαλιστικά ταμεία. Όμως ετούτος ο τόπος φαίνεται πως κάνει και φανερά βήματα προς τα πίσω, σύμφωνα με τις δηλώσεις φανατικών ιερωμένων. Έτσι, ο πολιτικός γάμος αποκαλείται πορνεία, ενώ ο θρησκευτικός ευλογημένη πανάκεια, πόσο μάλλον το σύμφωνο συμβίωσης… Σε αγαστή συνεργασία και με τα μεγάλα ΜΜΕ, που δεν χάνουν ευκαιρία να προβάλλουν αναχρονιστικές απόψεις, οι νοοτροπίες όχι απλά δεν αλλάζουν, αλλά κατευθύνονται ολοταχώς προς τα πίσω.
Αλήθεια, τι πρεσβεύει άραγε αυτή η κοινωνία που σέρνεται στην κυριολεξία στο άκουσμα υστερικών κραυγών για τον «ξεπεσμό» της; Για που βαδίζει η εγχώρια «παλικαριά», που εξαντλείται στα φισεκλίκια και τους «περήφανους» χορούς νομαρχών – τσολιάδων; Γνωρίστε την Ελλάδα του σήμερα. Απολαύστε την εικόνα μιας χώρας που περιπίπτει σε εθνικιστικό παραλήρημα σαν επίκειται «μακεδονική ονομασία» στην γείτονα χώρα. Ξεναγηθείτε στα ήθη και ελληνικές παραδόσεις της Ελλάδας του 2008, στην χώρα που μόλις τώρα δοκιμάζεται πιλοτικά η επιβολή προστίμου 100 ευρώ (και φυσικά ποτέ εφαρμόσιμου) για το πέταγμα του αποτσίγαρου στο δρόμο. Όχι, η Ελλάδα είναι εδώ, με τους κοινοβουλευτικούς της εκπροσώπους πανταχού παρόντες να διαιωνίζουν την εκλογική πελατεία. Είναι εδώ και δεν φεύγει, διαφυλλάττοντας με πάθος τις «ηρωικές» παραδόσεις και τα μονάκριβα έθιμα.
Το ΠΑΣΟΚ επίσης είναι εδώ, ενωμένο δυνατό, που λέει και το τραγούδι. Τώρα αν δεν είναι ακριβώς εδώ αλλά λίγο παρά πέρα, λίγο δεξιά ή λίγο αριστερά, αναλόγως της τάσης του εκλογικού σώματος, λίγο έχει σημασία. Οι όψιμοι φερέλπιδες νεανίες της Αριστεράς είναι και αυτοί εδώ, επιθυμώντας διακαώς να απλώσουν το χέρι και να υφαρπάξουν από την πλούσια δεξαμενή των «πράσινων» ψηφοφόρων. Με αυτά και μ΄αυτά, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει μα τα περιθώρια για αλλαγή στενεύουν όσο οι νοοτροπίες καθηλώνονται στα πατροπαράδοτα ελληνικά δόγματα. Απομένει μονάχα η ρύθμιση του «μακεδονικού», το ξεσάλωμα των εθνικιστικών κύκλων, και η περήφανη παράδοση της ολυμπιακής φλόγας σε μια χώρα όπως η Κίνα που καταπατά με τον πλέον στυγνό τρόπο τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Θιβέτ και όπου άλλού.
Καιρού επιτρέποντος, καταφθάνει και η κατάθεση Ζαχόπουλου και το παζλ ολοκληρώνεται με τις ευλογίες της Εκκλησίας που πάραυτα φαίνεται πως βρίσκεται σε εσωτερική σύγκρουση, όπως φαίνεται από τις συγκρουόμενες απόψεις του μετριοπαθούς Αρχιεπισκόπου με τον μονίμως ανθιστάμενο «βόρειο» ποιμενάρχη. Κοντός ψαλμός αλληλούια. Προτείνω τώρα που έρχεται στα χαρτιά η άνοιξη, να σπεύσουμε στας εξοχάς. Μπας και αποσυντηρητικοποιηθούμε και βγούμε από το τέλμα μιας κοινωνίας που αντί να κοιτάξει το μέλλον, ξασαλώνει και συνέρχεται γεμάτη περηφάνια στις πίστες, αυτοαποκαλούμενη ως προοδευτική.
