Να δείτε τι γινόταν στην Αμερική για μια δεκαετία, έως το 2010. Πώς άρπαξαν οι αετονύχηδες με τις κτηματικές εταιρείες τους τα σπίτια των ανθρώπων. Τι κομπίνες έκαναν με πλαστογραφημένα χαρτιά. Πώς έπαιρναν σπίτια και αυτών που είχαν αποπληρώσει το δάνειο. Πώς έπαιρναν σπίτια για μία, δύο δόσεις χρωστούμενες. Πώς παρακολουθούσαν τα σπίτια, πώς κυνηγούσαν κυρίως τους άνεργους. Που πρόσφατα έχαναν τις δουλειές τους ακόμα και διευθυντικές θέσεις. Πώς ορμούσαν τα κοράκια.
Τώρα αυτά τα κοράκια τα φέραν εδώ. Αυτούς τους παγκόσμιους απατεώνε. Οι καλές μας κυβερνήσεις τους άνοιξαν διάπλατες τις πόρτες. Τώρα εδώ μένει η συσπείρωση των ανθρώπων γύρω απ’ τα κινήματα. Η απομόνωση στο περιθώριο αυτών που παπαγαλίζουν την προπαγάνδα: «Καλά να πάθετε» ή «Εμείς είμαστε οι καλύτεροι, δεν είμαστε σαν κι αυτούς που έπαιρναν δάνεια». Αυτοί είναι συνειδητά ή ασυνείδητα «φασιστοειδή» ό,τι κι αν ψηφίζουν.
Το κίνημα κατά των πλειστηριασμών να το δυναμώσουμε. Να δηλώσομε τηλέφωνα, ονόματα, διευθύνσεις συμπαραστεκόμενων. Όταν γίνεται πλειστηριασμός να τρέχομε ακόμα και έξω απ’ τις περιουσίες των ανθρώπων να μην αφήνομε να χαρακτηρίζονται «ξένες ιδιοκτησίες». Να μάθομε στους αλήτες άρπαγες πώς χαρακτηρίζουν το σπίτι του άλλου «Ξένη ιδιοκτησία» αφού εντέχνως δημιούργησαν τις προϋποθέσεις.
Ν’ αγκαλιάσομε το κίνημα «Δεν πληρώνω» ν’ αποδείξουμε εμπράκτως στον καλό μας ΣΥΡΙΖΑ πόσο εμμένομε στις διακηρύξεις του: «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη».
Στην Αμερική ήταν μόνοι τους. Τόσο τραγικά μόνοι τους οι άνθρωποι.
Α.Ρ.
