Παρακολουθώ όπως όλοι μας το βουητό των ηλεκτρονικών πλατειών και των
δρόμων που συντονίζεται στην εκτίμηση ότι η σημερινή κυβέρνηση,
προεξέχοντος του Πρωθυπουργού είναι κατώτερη των περιστάσεων. Η εθνική
κατάθλιψη συμπληρώνεται από το ενδεχόμενο μιας νέας κυβέρνησης με
υλικά δανεισμένα από το υπό κατεδάφιση πια, πολιτικό σύστημα.
Αν θα έπρεπε ποτέ να γίνει ένα δημοψήφισμα, αυτό θα έπρεπε να θέτει το
δίλημμα και την επιλογή ανάμεσα στη δημοκρατία από την μια μεριά και
τους πραιτοριανούς που συνιστούν το διευθυντήριο και που υποτίθεται
ότι εκφράζουν την ευρωπαϊκή ένωση, σήμερα, από την άλλη. Και ασφαλώς
να είναι ένα πανευρωπαϊκό δημοψήφισμα. Αστείο των ημερών είναι ακόμα,
το γεγονός ότι την ευρωπαϊκή ένωση την εκπροσωπούν και υποτίθεται την
εκφράζουν σήμερα, η γερμανίδα καγκελάριος και ο γάλλος πρόεδρος, οι
οποίοι, όπως όλα δείχνουν, σε μερικούς μήνες δε θα κυβερνούν πια ούτε
τις χώρες τους.
Αλλά θα ήθελα να γυρίσω στην εθνική κατάθλιψη για να επαναλάβω ακόμα
και σήμερα ότι τους μόνους που θα βοηθούσαν στην Ελλάδα του σήμερα οι
εκλογές, θα ήταν οι κλάδοι των τυπογραφικών και των δημο(σ)κοπικών και
διαφημιστικών επιχειρήσεων. Με δικά μας έξοδα.
Ούτως οι άλλως, θα ισχυριζόταν κανείς, οι υπουργοί είναι ανδρείκελα
στους ρόλους τους, άρα γιατί κάποιοι άλλοι κι όχι αυτοί οι ίδιοι; Αλλά
υπάρχουν και κάποιες ελάχιστες απαιτήσεις:
1) Να σταματήσουμε να διαχειριζόμαστε τις τύχες μας μέσω των
διαφόρων τυχάρπαστων και ανεπαρκών κομματικών οπλαρχηγών, που είτε χωμένοι στις τάξεις της δημόσιας διοίκησης είτε εμφυτευμένοι στις γραμμές του
κρατικοδίαιτου συνδικαλιστικού και του άπραγου συνεταιριστικού
«κινήματος», ζουν ανάμεσά μας και μας καταδυναστεύουν.
2) Με δεδομένη την κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου έχομε από
την κυβέρνηση την απαίτηση, πριν ξεζουμιστούν κι άλλο οι συνταξιούχοι, οι
άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι, να διατάξει την άμεση διαχείριση των
δεδομένων, προκειμένου να εντοπιστούν και να επιστραφούν όσα έχουν
κλαπεί ή έχουν αποθησαυριστεί αφορολόγητα. Αν υπάρχει ανάγκη, να
παρακαμφθούν έννομοι περιορισμοί και ας διατυπωθεί ιδιώνυμο, ώστε να
διώκεται και να τιμωρείται η φοροδιαφυγή με ιδιαίτερες ποινές και
διαδικασίες. Γιατί και οι μαυραγορίτες και οι φοροφυγάδες ζουν ανάμεσά
μας και μας καταδυναστεύουν.
3) Η επίθεση που αντιμετωπίζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι σαν
σύγχρονες μάγισσες και η τυφλή κατεδάφιση δημόσιων υποδομών όπως χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατάργηση του Ινστιτούτου Γεωλογικών Μελετών την ώρα που «ανάβουν» συζητήσεις για εκμετάλλευση ενεργειακών κοιτασμάτων, οδηγεί σε διάλυση χρήσιμων δομών που έχουν κοστίσει ακριβά στον έλληνα φορολογούμενο, χωρίς να έχει προγραμματιστεί ο διάδοχος τρόπος παροχής τέτοιων υπηρεσιών. Ταυτόχρονα, οι αρχαιότεροι άρα και κατά τεκμήριο εμπειρότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, σύρονται υποχρεωτικά στη
συνταξιοδότηση με αμφίβολο δημοσιονομικό αποτέλεσμα χωρίς καν να
συνυπολογιστεί το κόστος της απουσίας τους από την υπηρεσία. Βέβαια,
και άχρηστοι και διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι ζουν ανάμεσά μας και
μας καταδυναστεύουν.
Αυτά κι άλλα πολλά, διαφορετικά για κάθε μικρότερη «καλλικρατική»
κοινωνία, πρέπει να απαιτήσουμε από μια αυριανή ελληνική δημόσια
διοίκηση, διότι ένα πράγμα διαγράφεται βέβαιο στον ορίζοντα του
πλαισίου που μας βάζει η αποδοχή της δανειακής σύμβασης: ο βίαιος
ισοσκελισμός του κρατικού προϋπολογισμού. Αλλά και εθνικό νόμισμα αν
διαλέγαμε, ο βίαιος ισοσκελισμός του κρατικού προϋπολογισμού, πάλι
μονόδρομος θα είναι. Αν πρόκειται η αυριανή κυβέρνηση να λέγεται
οικουμενική ή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, ποσώς ενδιαφέρει τον μέσο
πολίτη που δεν ανήκει στην παρέα που «όλοι μαζί τα φάγανε», αλλά έχει
μάτια και την βλέπει αυτήν την παρέα, γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής,
τα μέλη της ζουν ανάμεσά μας. Και μας καταδυναστεύουν…
Αλέξανδρος Κατσανεβάκης
