Αλίμονό μας, μας βλέπω πάλι να ζούμε με ψίχουλα …
Για άλλη μια φορά ακούω τις προγραμματικές δηλώσεις των κομμάτων. Τίποτα από όσα ακούω δεν με γεμίζει αισιοδοξία δυστυχώς.
Μπορεί να φταίει πως ως μακροχρόνια άνεργος, έχω καταλήξει μακροχρόνια καταθλιπτικός.
Μπορεί να φταίει πως είναι αδύνατον 1.500.000 ανέργους να μπορέσει κάποιος να τους μετατρέψει σε εργαζόμενους με το μαγικό ραβδί.
Τα καταλαβαίνω όλα, αλλά να με καταλάβουν και αυτοί.
Να έρθουν στη θέση μου.
Να νιώθουν την απελπισία μου.
Να με βοηθήσουν να στηρίξω την οικογένειά μου.
Δεν θέλω επιδόματα. Δουλειά χρειάζομαι. Κανονική δουλειά.
Το φωνάζω συνεχώς. Απλώς το επαναφέρω λόγω εκλογών
Marios , 48 χρ.
