Ο Τέλλος Φίλης γράφει για την πλατεία που θα πάρει το όνομα του μεγάλου Έλληνα ποιητή
Ονειρεύομαι τη μέρα που οι νέοι μας θα απαγγέλλουν ποίηση στους δρόμους και στις πλατείες, ο κόσμος θα μαζεύεται ν’ ακούσει τις λέξεις τους, δεν θα κορνάρουν βιαστικά αυτοκίνητα, η μνήμη των ποιητών μας θα είναι η δύναμη του μέλλοντός μας.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη χαρά μου, που για πρώτη φορά στη ζωή μου θα ζήσω τη στιγμή που μια μικρή πλατεία της πόλης μου θα πάρει το όνομα ενός ποιητή της. Δεν το πιστεύω ακόμη ομολογώ. Περνώ και ξαναπερνώ τις τελευταίες μέρες, φωτογραφίζω, αναρτώ, θέλω να το μάθουν όσο πιο πολλοί γίνεται. Αυτό το μέχρι χθες ανώνυμο τρίγωνο του ιστορικού κέντρου θα είναι η «πλατεία Μανόλη Αναγνωστάκη».
Σκέφτομαι τα μελλοντικά πιτσιρίκια να ρωτούν: «Πατέρα ποιος ήταν ο Αναγνωστάκης;» κι οι πατεράδες να εξηγούν ή ν’ απαγγέλλουν λίγους στίχους του, να κάθονται στο μοναδικό παγκάκι να συζητούν με το παιδί τους. Σχολεία να έρχονται να κάνουν μάθημα εδώ, και νέοι ποιητές να ονειρεύονται να γίνουν πλατείες κάποτε κι αυτοί.
Θα πάω να πιάσω θέση. Σαν τον άπιστο Θωμά να βεβαιωθώ πως όντως δεν με γέλασαν, κι αυτή η πόλη δεν τιμά μόνο αγίους και πολεμιστές, πρέσβεις και νησιά και τοπωνύμια, αλλά και τους δικούς της ποιητές. Στη συμβολή των οδών Αμύντα, Φιλίππου & Πλάτωνος. Θα πάω για να γιορτάσω, έστω μόνος…
Με αφορμή τη συμπλήρωση 90 χρόνων από τη γέννηση και 10 χρόνων από τον θάνατο του ποιητή, το 2015 έχει ανακηρυχθεί έτος Μανόλη Αναγνωστάκη. Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που έχει προγραμματίσει ο Δήμος Θεσσαλονίκης είναι και η ονοματοδοσία της πλατείας Μανόλη Αναγνωστάκη.
Ποιος ήταν ο Μανόλης Αναγνωστάκης
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης (Θεσσαλονίκη, 10 Μαρτίου 1925 – Αθήνα, 23 Ιουνίου 2005) ήταν Έλληνας ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε ιατρική. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην ΕΠΟΝ. Κατά τη διετία 1943-1944 ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού “Ξεκίνημα”, που ανήκε στον εκπολιτιστικό όμιλο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είχε έντονη πολιτική δράση στο φοιτητικό κίνημα, για την οποία φυλακίστηκε το 1948, ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Βγήκε από τη φυλακή με την γενική αμνηστία το 1951.
Την περίοδο 1955-1956 ειδικεύτηκε ως ακτινολόγος στη Βιέννη και κατόπιν άσκησε το επάγγελμα του ακτινολόγου για ένα διάστημα στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Δημοσίευσε κείμενά του για πρώτη φορά στο περιοδικό Πειραϊκά Γράμματα (1942) και αργότερα στο φοιτητικό περιοδικό Ξεκίνημα (1944), του οποίου υπήρξε και αρχισυντάκτης για μία περίοδο. Ποιήματά του, καθώς και κριτικές δημοσιεύτηκαν αργότερα σε αρκετά περιοδικά. Την περίοδο 1959-1961 εξέδιδε το περιοδικόΚριτική, ενώ υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας των Δεκαοκτώ κειμένων (1970), των Νέων Κειμένων και του περιοδικού Η Συνέχεια (1973).
Το 1986 του απονεμήθηκε το Α΄ Βραβείο ποίησης για το έργο του «Τα Ποιήματα 1941-1971» και το 2002 το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας από τα Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία, ενώ το 1997 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Συνθέτες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και ο Μιχάλης Γρηγορίου έχουν μελοποιήσει αρκετά ποιήματά του, ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα ιταλικά.
Καταγόταν από το χωριό Ρούστικα Ρεθύμνης, όπου σώζεται το σπίτι του πατέρα του
