Ήταν χαρά Θεού να βλέπεις τα αγαθά του κόσμου πλουμισμένα με περίσσιο μεράκι από τα χέρια αγαπημένων ανθρώπων.
Ήταν χαρά Θεού να βλέπεις και να παρακολουθείς τις ακολουθίες των Χαιρετισμών και της Μεγαλοβδομάδας.
«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…»
«Έραναν τον τάφο…»
«Χριστός Ανέστη…»
Αλλά και κείνο το «Άρατε τας πύλας» τις κλωτσιές και τους κτύπους του παπά.
Ήταν χαρά Θεού να τα ζεις όλα αυτά με τη συντροφιά και τη γαλήνη της οικογενειακής θαλπωρής.
Παράλληλα με το δράμα του Γολγοθά και της Σταύρωσης και τον θρίαμβο της Ανάστασης ζούσες και την προσπάθεια να ετοιμαστεί το σπιτικό για το μεγάλο γεγονός της Ανάστασης που πάντα εσυνοδεύετο (από τους πιτσιρίκους κάθε εποχής) με το κάψιμο του Ιούδα, του προδότη που πρόδωσε τον Χριστό για τριάντα αργύρια!!!
Όλα αυτά τα ζούσες τότε έντονα και παράλληλα επειδή απαραιτήτως είχε προηγηθεί η νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής, τα εξαίσια εδέσματα τα πεθυμούσες και τα απολάμβανες δεόντως.
Τα καλιτσούνια, πανέρια ολόκληρα με στρώσεις στρώσεις από νερατζόφυλλα και φασκόμηλο. Μύριζαν και τα μαλακερά και τα ανέμεικτα θεϊκά. Δεν ήξερες τι έτρωγες. Ήταν βλέπεις και τα υλικά (μυζήθρα, μαλάκα» άλλο πράμα εκείνη την εποχή.
Βέβαια και οι κρεατότουρτες είχαν την τιμητική τους γιατί εκτός των τυρερικών και το αρνί ή κατσίκι είχαν γεύση, όχι ψέμματα…
Η μαγειρίτσα, τα αντεράκια ή τα φρικασέ επίσης ήταν θεσπέσια.
Ήταν και το ψητό, αλλά όλα τα παραπάνω κάπου έκλεβαν την παράσταση.
Νηστεία λοιπόν και με την πρώτη Ανάσταση κάθετη εφόρμηση.
Όλα αυτά εσυνοδεύοντο με την καλή καρδιά, τα χαμόγελα, την καλοσύνη, την αγάπη που κυριαρχούσε περισσότερο στο πιο ανθρώπινο χθες, μακρυά από τη σημερινή ψυχράδα και βαρβαρότητα που μας περιβάλλει.
Αντίβαρο στη βαρβαρότητα της εποχής μας η ζεστασιά της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς που ακόμα μας σώζονται.
Και του χρόνου καλύτερα.
ΝΑΝ
